หลังจากที่ถึง KL Sentral เป็นที่เรียบร้อยเราหิวข้าวกันมาก555 รู้สึกว่าวันๆมีแต่เรื่องกิน ซึ่งตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าจะไปกินอะไรกันดี เราเลยเสนอเพื่อนไปว่า 
เราไปกินที่ร้าน Old town กันดีเปล่า 
เดินวนแบบเมื่อวาน3รอบไม่เอาแล้ว 
แต่มันมีหลายสาขานะ 
หวังว่ารอบนี้เราคงไม่หลงกันอีกนะ 
นั่นไปสาขาที่ใกล้ KL Sentral ก็ได้ 
โอเค หลังจากนั้นพวกเราก็เปิด GPS เดิน เดิน เดิน เดินวนไปวนมาในที่สุดก็เจอ หิวก็หิวเจอสักที ไม่มีความรีรอแต่อย่างใดแม้แต่ถ่ายรูปหน้าร้านก็ไม่มีตรงดิ่งเข้าไปในร้านเลยจ้าาาา ความหิวนำพาล้วนๆๆ หลังจากหาโต๊ะเสร็จ กำลังจะสั่งอาหาร พวกเราก็เริ่มรู้สึกรำคาญโต๊ะข้างๆที่เป็นคนจีนนั่ง โต๊ะนั่นหอบลูกหอบหลานมาด้วย ปกติก็ไม่ค่อยรำคาญคนจีนสักเท่าไหร่เพราะเรียนเอกจีนมาเข้าใจถึงวัฒนธรรมของพวกเขา แต่ที่รำคาญคือเค้านั่งกินโดยไม่สนใจลูกหลานเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่สนใจไม่ว่าเด็กวิ่งเล่นกันในร้านตะโกนโวยวายเเล้วก็ไม่ห้ามเลยสักนิด คือเสียงมันไม่ใช่เบาๆเลยนะ ตอนแรกเรานึกว่าเรารำคาญอยู่คนเดียวมีอีกคนที่พึ่งเข้ามานั่งใหม่ก็รำคาญยอมออกไปนั่งร้อนๆที่หน้าร้านแทน หลังจากดูเมนูเสร็จ เราก็สั่ง อาหารไป3 อย่างกับขนมไป1 อย่าง สำหรับรสชาติอาหารพอได้นะอร่อย แต่เราชอบเมนูขอหวานมากกว่า น่าจะชื่อว่า คายา ถ้าเราจำไม่ผิด เป็นขนมปังปิ้งแล้วมีใส่ข้างในตอนกินโดนใส้มันโครตละมุน ใส้มีหลายใส้เลยนะ แต่เราสั่งใส้ Butter มา 
        

          แต่เราไม่ค่อยชอบพนักงาน ขอตินิดหนึ่ง คือพนักงานไม่ค่อยใจใส่ถามอะไรก็ตอบแบบรีบๆอันนี้ก็เข้าใจว่าคนเยอะ แต่ไม่ชอบตอนที่เราสั่งอาหารไป3เมนูแล้ว เค้าเดินมาบอกว่า 1 เมนูในนั้นหมด ไอ้เราก็ไม่เป็นไรเปลี่ยนก็ได้ สรุปอันนี้บอกหมดก็ได้ แต่ดันหมดอีกเมนูของเพื่อนแทน อันนี้หลายคนอาจจะบอกว่าแค่เรื่องเล็กน้อย แต่มาดูต่อไปตอนมาเสิร์ฟเค้ามาเสิร์ฟผิดเสิร์ฟ เมนูที่เราไม่ได้สั่งพอเราบอกว่า เมนูนี้ไม่ได้สั่ง เค้าก็ทำหน้าไม่พอใจใส่พวกเรา

หลังจากกินอิ่ม พวกเราตัดสินใจว่าไหนๆพรุ่งนี้ก็จะกลับแล้วไปหาซื้อของฝากกัน

         จากที่เราอ่านรีวิวมา มีคนแนะนำร้านของฝากมาหนึ่ง ร้านนี้จะเป็นแบบคล้ายๆมินิมาร์ท ที่ของของฝากหรือขนมมาเลค่อยข้างราคาถูกเราก็เลย search หาชื่อร้านแล้วต้องนั่งรถไฟเล่นต้องเดินต่ออีก 1-2 กิโลตอนนั่งรถไฟก็นั่งหลงเราดันเปลี่ยนสายรถไฟไม่เป็นก็ขึ้นลงวนอยู่ 3 รอบ ลงจนยามมองแล้วมองอีกทำไมคนลงเป็นคนเดิมซ้ำๆ แต่โชคดีนะเราไม่เดินเอาเหรียญไปหยอดออกจากสถานีนั้น ลงกี่ทีก็ไม่ยอมคืนเหรียญคืน ใช้เทคนิคเดินข้างฝั่งรอรถไฟสายเดิมมากลับไปที่จุดต้นสาย แล้วมาจากจุดต้นสายใหม่อีกรอบ จนในที่สุดพวกเราเลยตัดสินใจถาม ผู้หญิงคนหนึ่งดูท่าทางแล้วว่าน่าจะเป็นพื้นที่ 
เจ้าเหรียญเจ้าปัญหา 55555555555

                สรุปคือต้องลงมาเปลี่ยนสายที่ฝั่งนี้ถูกแล้วแต่ต้องดูป้ายข้างบนด้วยว่ารถขบวนนี้ไปไหน พอฟังจบถึงขั้นร้องอ้อ! มันเปลี่ยนสายแบบนี้นี่เอง โง่อยู่ตั้งนาน พอลงรถไฟเสร็จ พวกเราก็เปิด GPS ใหม่อีกรอบ เดินวนไปเดินวนมาอยู่นานก็ยังหาไม่เจอสรุปเราปักหมุด location ผิด555 โลเคชั่นพาพวกเราไปร้านนวด โง่อีกละ สักพักก็ปักใหม่อีกรอบนี้ ปักถูกแต่ก็เดินอยู่นานหาไม่เจอ เดินเข้าซอยนี้ออกซอยโน่น จนไม่ไหวละ ร้อนก็ร้อน ตัดสินใจถามคนแถวนั่นดู
คนแรกบอกไม่รู้จัก
คนที่สองก็บอกไม่รู้จัก ตอนนั้นคิดในใจทำไมร้านมันหายากจังหรือมันไม่ได้อยู่แถวนี้ 
คนที่สามเราเลยเปลี่ยนเป็นถามถึงสถานที่เด่นใกล้ๆดู อ่ะคนนี้รู้จักสถานที่ที่เราถาม 
เค้าให้บอกทางว่าให้เดินไปยังไง ทางที่ไปค่อยข้างซับซ้อน 
            สรุปถึงร้านที่เราต้องการหา ความรู้สึกที่เดินเข้าไปก้าวแรกคิดว่า นี่หรือร้านที่เราหากันอยู่ตั้งนานแสนนาน ถึงกระทั่งผิดหวัง ของที่ขายในร้านเป็นของที่มีขายในร้านมินิมาร์ททั่วไปแต่ยอมรับว่าราคาถูกกว่านิดหน่อย ขอย้ำนะว่านิดหน่อย เราของไม่บอกชื่อร้านนะ บางที่พวกเราอาจจะคิดไปกันเองว่าร้านนี้ไม่ดี
พวกเราเลยจะเปลี่ยนใจไปซื้อของฝากกันที่ Central market แทน
           Central market เป็นเหมือนตลาดนัดของฝากติดแอร์ มีของฝากพวกขนม ช็อกโกแลต ผ้าบาติก ของใช้ งานฝีมือของมาเลเซียข้างในค่อนข้างใหญ่น่าจะมี2 ชั้น เพราะเราเดินแค่ชั้นแรกชั้นเดียว

 ขอยืมรูปจาก Google แทนนะ เพราะตอนนั้นแบตพวกเราหมด 
       ข้อแนะนำในการซื้อของที่นี่ ควรเดินดูให้ครบทุกร้านก่อนน้า ไม่งั้นคุณจะเจ็บใจในภายหลังเป็นอันได้ 5555  เราหมดกับการซื้อของฝากไปเกือบ 100 RM ญาติเยอะเพื่อนเยอะก็งี้แหละ ที่หลังแนะนำไปเที่ยวอย่าบอกใครนะ555 ไม่งั้นหมดตัว
        ของฝากจากมาเลที่ขึ้นชื่อน่าจะเป็นพวกช็อกโกแลต กับพวกข้าวโอ๊ต แต่เราว่าพวกเยลลี่ก็อร่อยนะ ถูกด้วย 5 RM คือในตอนแรกไม่ได้ตั้งใจจะซื้อเลยยืนรอเพื่อนซื้ออยู่เพราะซื้อเสร็จแล้ว อยู่ๆพนักงานก็ฉีกเยลลี่แล้วก็ยื่นให้ด้วยความเกรงใจบวกกับว่าไม่อยากกินก็เลยปฏิเสธไป แต่พนักงานก็ยังตื๊อก็เลยคิดในใจกินก็ได้วะ พอกินก็ดันอร่อยอีกสรุปซื้อเพิ่มจ้า อีก2ห่อ ด้วยความที่เป็นคนเลวฉันจะเสียเงินคนเดียวไม่ได้เพื่อนจะเสียด้วย5555พอเพื่อนออกมาเราก็ยื่นให้เพื่อนอีกคนชิม เพื่อนก็บอกว่าอร่อยเลยซื้อด้วย แผนการยุให้ซื้อสำเร็จ 5555
หลังจากที่พวกเราซื้อของฝากกันเสร็จเอาแล้วครับเริ่มหิวกันอีกแล้ววว 5555 
        ซึ่ง China town อยู่ใกล้ๆกับ Central market เราก็เดินไปด้วยใช้ GPS เป็นตัวนำทาง ถึงจะพาหลงมากี่ครั้งเราก็ยังเลือกที่จะใช้ เพราะไม่มีตัวช่วยอื่นแล้ววว
China town ให้ฟิวแบบตลาดโรงเกลือบ้านเราของที่วางขายส่วนใหญ่เป็นพวกของก็อปนึกว่าเดินอยู่โรงเกลือ 5555
China town ใหญ่มาก มีหลายซอย 
เพื่อนเราไปได้โมเดลเครื่องบินจิ๋วมาในราคา 23 RM จาก 39 RM 

        แต่จุดประสงค์หลักของวันนี้เราจะหาข้าวกินที่ร้านร้านหนึ่ง เนื่องจากอ่านมาจากคนที่รีวิว ต้องไปโดนอ่ะบอกเลย
แต่พอไปถึงหน้าร้านถึงขั้นอยากร้องไห้โฮ ร้านปิด แงงงงงง น้องอดกินน

พอเห็นร้านปิดก็พยายามเดินหาร้านที่พอจะกินได้ แต่ก็เหมือนจะไม่ถูกใจสักร้าน 
พวกเราเลยตัดสินใจกลับไปกินข้าวแถวโรงแรมแทน
              วันนี้ขี้เกียจเดินไป Night marget แถวๆโรงแรมเมื่อวาน เราเลยเอาของไปฝากวางไว้ที่โรงแรมเพราะถือไม่ไหวแล้วหลังจากนั้นก็เดินไปมินิมาร์ทใกล้ๆแทน
เราซื้อมาม่ากับนมเปรี้ยวเพราะว่าเงินหมดไปกับของฝากเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 555
เพื่อนเราอีกคนซื้อมาม่ากับข้าวเวฟไม่แน่ในว่าเป็นข้าวผัดหรือข้าวไข่เจียว
ส่วนอีกคนไม่กินเนื่องจากเหนื่อยเลยซื้อน้ำแอปเปิ้ลมาแทนน 

อร่อยยมากตอนแรกนึกว่าจะไม่อร่อย ผ่านอยู่ 

                                                 วิวตึกแฝดที่เดินกลับจากไปมินิมาร์ทไปโรงแรม

              พอถึงโรงแรมก็เอาของที่ฝากไว้เสร็จเดินขึ้นลิฟท์ความหวังในตอนนั้นคือห้องจ้าฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเตียงนุ่ม แอร์เย็นๆแต่พอถึงหน้าห้องความหวังทั้งหมดที่มีตอนขึ้นลิฟท์หายวับไปกับตา คีย์การ์ดเข้าห้องไม่ได้ เกิดอะไรขึ้นอีก
พอเปิดอ่านแชทพี่สาวตัวเองถึงขั้นช็อค พี่สาวบอกว่าเงินค่าโรงแรมไม่รู้ทำไมไม่ยอมตัดบัตร พี่พยายามส่งเมลล์ไปแล้วโรงแรมก็ไม่ตอบกลับ ตอนนั้นคิดในใจถ้ามัรนไม่ได้จริงคืนนี้ต้องไปนอนที่ไหน ไม่มีเงินติดตัวแล้ว :(
            เรากับเพื่อนเลยลงไปถามที่พนักงานข้างล่าง เดินลงไปแบบเท้าเปล่ามันเนี่ยละ ไม่ไหวละ ด้วยตอนแรกคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ด้านล่างแล้วเพราะตอนกลับมาก็ไม่มีแขกคนอื่นอยู่ด้านล่างเลย คือที่จริงมันควรเป็นเวลาที่คนควรจะนอนได้แล้วอ่ะ แต่พวกเราพึ่งจะกลับ ออกไปตั้งแต่เช้ากลับมาอีกทีคนก็จะหลับหมดโรงแรมละ มาต่อพอลงไปถึงกับอาย มีแขกมาเช็คอินเพิ่ม ทุกคนล้วนหันมามองเรากับเพื่อน5555 พอบอกพี่พนักงานพี่เค้าก็กดๆกรอกข้อมูลสักพัก แล้วก็บอกว่าได้แล้ว ไม่บอกด้วยนะว่ามีปัญหาอะไร สงสัยกลัวเราอายที่เงินไม่ตัดบัตร เราเลยไลน์บอกเพื่อนให้ลองคีย์การ์ดเข้าห้องดู พอเพื่อนบอกว่าได้ เราเลยจะกลับห้อง ในขณะยืนรอลิฟท์อยู่สักพัก คนที่พึ่งมาเช็คอินก็มายืนรอลิฟท์ เขาก็มองเรากับเพื่อน สงสัยคงนึกว่าเราเป็นโจรหรือเปล่า55555 ก็เข้าใจว่าทำไมถึงมองเพราะรองเท้าก็ไม่ใส่หัวก็ยุ่งๆ หน้าก็มันเยิ้มเชียว เอาง่ายๆคือรุงรัง555 ประเด็นไม่ได้อยู่ที่เขามองประเด็นคือเรากับเพื่อนลืมคีย์การ์ด แล้วจะขึ้นห้องอย่างไร 555 เราก็เลยขอให้เขาช่วยเขาก็ช่วยเรานะ แต่ลูกเขาพูดออกมาแบบเหมือนเราไม่ได้ลืมคีย์การ์ดแต่ไม่น่าจะมีตั้งแต่แรกหรือเปล่า พวกหนูไม่ใช่โจรแอบขึ้นโรงแรมนะ ทำไมชีวิตวันนี้มันเศร้าจังเจออะไรมาแต่ละอย่าง5555
ในที่สุดวันนี้ก็ใกล้จะจบวันละนะไหนๆก็จะกลับละขอให้พรุ่งนี้ราบรื่นนะ

                                                                                DAY 3 

           วันนี้เราตื่นเช้ากว่าวันที่สอง เพราะว่าเราต้องขึ้นเครื่องกลับไฟลท์ 06.20 PM. พวกเราจึงจะเช็คเอ้าท์ แล้วเอากระเป๋าฝากไว้ที่โรงแรมแล้วค่อยกลับมาเอาตอนบ่าย2 ไม่อยากขนไปขนมาระหว่างเดินทางหรือเอาง่ายๆก็คือขี้เกียจนั่นเอง 5555
หลังจากที่ตกลงกันว่าจะไปซื้อของฝากเพิ่มอีก ที่ซื้อมาคือไม่พออีกหรอ5555
วันนี้เราจะไม่หลงอีกแล้วเนื่องจากเราหลงไปแล้วเมื่อวาน 
ทำให้วันนี้เราไปถึง Central Market อย่างราบรื่น ตอนเราไปเราคิดว่าจะไม่ซื้อเพิ่มละนะ ที่ไหนได้อดใจไม่ไหวซื้อเยลลี่เพิ่มอีก 3 ห่อ 
                หลังจากกินข้าวเสร็จเราก็ไปกินข้าวกินกันที่ห้างใต้ตึกแฝด ด้วยความที่ไม่รู้จะกินอะไรกันดีเลยนึกได้ขึ้นมา 1 เมนูก็นั่นก็คือ ไก่ KFC แทบจะทุกคนเลยบอกว่าไม่ว่าจะไปประเทศไหนให้ลองกินKFCให้ได้ มาไหนจะกลับละของลองหน่อยเถอะ
               สำหรับรสชาติ ไก่เหมือนบ้านเราแต่ที่ไม่เหมือนคือน้ำจิ้มน้ำจิ้มไม่อร่อยเลย กับเฟรนฟราย รสชาติเหมือนเอามันบูดตอนกัดข้างในเนื้อมันฝรั่งมันเหมือนมันร่วนๆไม่เต็มแท่งแบบบ้านเรา
สรุปคือบ้านเราอร่อยกว่า
หลังจากกินอิ่มเดิมทีเราวางแพลนว่าจะไปเที่ยวกันต่อยังมีอีกหลายที่เลยที่พวกเรายังไม่ไปที่เวลาเหลือแค่แป๊บเดียวเอง เลยตัดสินใจซื้อของในห้างเพราะยังมีของอีกหลายอย่างที่ยังอยากซื้ออยู่ แล้วค่อยออกไปถ่ายรูปกับตึกแฝด มาตั้งหลายวันยังไม่ได้ถ่ายเลยแถมอยู่ใกล้โรงแรมด้วยนะ 
ห้างที่มาเล ใครมาเที่ยวนะแล้วไม่แวะเข้ามาเดินหรือเดินแล้วไม่เสื้อของกลับให้ไหว้เลยพูดจริง โดยเฉพาะ H&M มีแบบให้เลือกเยอะมากเป็นแบบที่ยังไม่เข้าไทยด้วยนะ แถมทั้งร้านลดเยอะมาก มีให้เลือกถึง2 ชั้น เป็นสวรรค์ย่อมสำหรับคนรักเสื้อผ้าจริงๆ และก็ลิปสติก MAC ขายถูกมากที่ไทยขาย 850 ที่มาเลขาย 650 แต่ไม่ได้ซื้อกลับเพราะหมดเงินเกลี้ยงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว VNC รับประกันเลยถูกกว่าที่ไทยแน่นอน 100% หลังจากใช้เวลาอันแสนนานหมดไปกับการช็อปปิ้งแล้วก้มมองนาฬิกา ก็สำนึกได้ว่าควรนะควรออกจากห้างแล้วไปถ่ายรูปตึกแฝดได้แล้ว ไม่งั้นจะไม่ทันแล้วนะ
               พอเดินออกจากห้างไปรู้ซึ้งเลยโอ้โห!ร้อนมาก ไม่ได้เวอร์นะว่าเมื่อวานร้อนละนะวันนี้ร้อนกว่าอีก 
เราอยู่ใต้ตึกแฝดก็จริงแต่ถ้าเราอยากถ่ายรูปกับตึกเราต้องเดินไปข้างหน้า หาไม่ยากตรงที่มันคนยืนเยอะๆ ที่มันโล่งๆ ร้อนกับลานน้ำพุนั่นแหละใช่เลยคุณมาถูกแล้ว555
              ในตอนแรกมาคนเดินเข้ามาขายเลนส์ที่ใช้สำหรับถ่ายตึกแฝด แต่ว่าเราเลือกที่จะปฏิเสธไปหลังจากที่พยายามถ่ายรูปพักใหญ่ก็ค้นพบว่า ถ่ายไม่ได้จริง จังหวะนั่นแหละมีอาบังเดินเข้ามาขายเลนส์ให้พวกเรา สาธิตให้ดูใช้ยังไง เรากับเพื่อนเห็นว่าสวยแต่มันตั้ง 30 RM ก็เยช่วยกันหาร ตกคนละ 10 RM พอสักพักจ่ายเงินไป เราก็กำลังจะถ่ายดันเจอปัญหาคือเลนส์ที่เขาขายให้เรามีขอบยางกินเลนส์เข้ามา พอจะเอาไปเปลี่ยนก็หาอาบังคนขายไม่เจอแล้ว สักพักคนที่เดินขายเลนส์อยู่แถวนั่นก็บอกว่าเราโดนหลอกขายเลนส์แล้วหล่ะ อากาศก็ร้อนแถมต้องมาหงุดหงุดกับการที่โดนอาบังหลอกขายเลนส์อีกจะกลับแล้วยังจะโดนอีก อุตส่าห์ดีใจที่มารอบนี้ไม่โดนหลอกเลยเจอแต่คนใจดี เกือบละอาบังทริปพวกหนูเกือบดีละไม่น่าเจออาบังเลย เศร้าใจ พวกเราเลยตัดสินใจที่จะใช้โทรศัพท์ถ่ายแทน
 รูปที่ถ่ายจากเลนส์ที่อาบังมาหลอกขายพวกเรา
           หลังจากนั้นเวลาเหลือเราจะไปถ่ายรูปกันที่แถว KL Tower แต่ด้วยสภาพอากาศน้องยอมแล้วไม่ไปก็ได้ เตรียมตัวกลับโรงแรม ระหว่างกลับจะแวะซื้อชานมร้านเดิมแต่ก็ปิด ถ้าให้เดาน่าจะปิดเสาร์ -อาทิตย์ เลยเปลี่ยนใจซื้อข้าวไปกินสนามบินเลยทีเดียว
พอซื้อของเสร็จก็กลับไปเอากระเป๋าที่โรงแรมแต่ทีต้องทึ่งอีกก็คือโรงแรมมีห้องลับเก็บกระเป๋าให้อย่างดีมีใส่รหัสด้วยนะ เชื่อแล้วว่าระดับ 5ดาวจริง ครั้งแรกในชีวิตกับการนอนโรงแรมหรูระดับ5ดาว
หลังจากไปรับกระเป๋าจากโรงแรมเสร็จพวกเราก็เริ่มออกเดินทางไป KL Sentral เพื่อขึ้นรถไฟฟ้าไปสนามบิน 
เรานั่งรถ KLIA Express เป็นรถไฟฟ้าที่จะไม่จอดสถานีใดเลยสักสถานีจอดแค่                                     สองสถานีคือ KLIA1 กับ KLIA 2

เหตุผลที่ขากลับพวกเรานั่งรถไฟ KLIA Express ไปสนามบินเพราะว่าสนามบินค่อยข้างไกล ฉะนั้นเราอยากเผื่อเวลาที่ต้องต่อรอแถวเข้าตม. และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องตกเครื่อง 

55 RM แพงแต่คุ้มเร็วดีชอบข้างในสะอาด 

พอถึงสนามบินทุกอย่างก็เป็นไปตามคาดแถวตม.ยาวมากคิดถูกแล้วที่เผื่อเวลาเยอะขนาดนี้ 
ขนาดเผื่อเวลาแล้วนะ เอาจริงเหลือเวลาไม่ถึงชั่วโมงก็จะขึ้นเครื่องแล้ว
แนะนำสำหรับใครจะมาขึ้นเครื่องขากลับคืออยากให้เผื่อเวลาเยอะๆเลย