ตัวฉันที่ยังข่มตานอนไม่หลับเสียทีตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้สีดำหน้าโต๊ะทำงานสายตาเหม่อมองไปที่เพดานขาวในช่วงเวลาที่เสียงนกน้อยเริ่มเจื้อยแจ้ว อีกทั้งยังแสงอาทิตย์ที่พยายามลอดเข้ามาผ่านผ้าม่านทึบแสงนี่อีก

"เมื่อวันก่อนยังนอนได้เร็วกว่านี้แท้ๆทำไมวันนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ"

หน้าตาบอกบุญไม่รับแสงยามเช้าได้แต่พึมพำบ่นตัวเองอยู่อย่างนั้นทั้งๆที่วันนี้มีเรียนเช้าแต่ก็ไม่สามารถเข้านอนได้ก่อนตีสี่ได้อย่างที่หวังเอาไว้ มันผิดพลาดที่ตรงไหนกันนะ

วันคืนที่ต้องมากังวลตอนช่วงก่อนนอนมันจะจบสิ้นเมื่อไรกัน...

ฉันก็แค่อยากนอนปกติเหมือนคนทั่วไปเข้านอนไม่เกินเวลาเที่ยงคืนและตื่นไม่เกินแปดโมงเช้า ทั้งในวันธรรมดาและวันหยุดอยากตื่นมาพบเจอทุกคนในเวลาปกติแต่ก็ทำได้เพียงใช้ชีวิตตอนที่ทุกคนใช้เวลาจนเต็มที่แล้วและมีแค่ฉันที่ตื่นอยู่เพียงลำพัง

"บางครั้ง...ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเลยก็คงเป็นความคิดที่ดี"ไม่รู้เพราะอะไร ประโยคนี้วนเวียนอยู่ในหัวจากคำว่า "บางครั้ง" เป็น"ทุกครั้ง" ไปเสียแล้ว

ไม่อยากตื่นขึ้นมาจากความฝัน

ความฝันที่เมื่อตื่นขึ้นมาก็มลายหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนแต่ต่อให้ตื่นอยู่ก็ไม่มีความฝันเฉกเช่นคนอื่นและจำไม่ได้ว่าความฝันเมื่อตอนเป็นเด็กคืออะไรเช่นกัน

ในเมื่อชีวิตไม่มีฝันตัวฉันก็คงไม่มีวันพรุ่งนี้

                ...

ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ

ฉันอยากให้เป็นการนอนพักผ่อนที่ไร้ฝันไปชั่วนิรันดร์