ดิวไม่แน่ใจนักว่าเจ้ากล่องกระดาษสี่เหลี่ยมนี่มาอยู่หน้าห้องได้อย่างไร ไม่ใช่ของของเขาแน่ และไม่มีทางที่จะเป็นบริการส่งของเป็นแน่ มันดูเป็นลังใส่ของเพื่อย้ายของเสียมากกว่า

"ของใครล่ะเนี่ย" ทำได้แค่เกาหัวอยู่ตรงนั้น มองซ้ายขวาเพื่อหาเจ้าของมัน แต่เช้าขนาดนี้คงจะมีคนออกมาหรอกมั้ง ตอนแรกกะว่าจะออกไปสูดอากาศที่สวนสาธารณะใกล้ๆ แต่ต้องมาวุ่นกับกล่องปริศนาที่ไม่มีที่มา 

บนกล่องกระดาษมีอักษรภาษาอังกฤษตัวใหญ่ที่เขียนด้วยปากกาเคมีกับลายมือไก่เขี่ย ซึ่งก็พอดูได้ 

"เอ่อ"

ดิวหันตามเสียงพูด บุคคลผู้มาใหม่ยังดูเป็นวัยรุ่นอยู่เลย ทั้งการแต่งตัว ผมสีดำสนิทที่ยังมีเค้ารองทรงอยู่ คงจะเป็นลูกของใครซักคนในคอนโดนนี้ล่ะมั้ง

"ครับ?"

"คือ นั่นกล่องของผม"

"ห้ะ อ๋อ" ดิวถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อหลบให้คนตรงหน้าหยิบของของตัวเอง ไหวไหมนั่น ดูท่าจะหนักเอาการเลย "ให้ช่วยไหม"

"ไม่ครับ ไม่ แค่นี้สบายมาก"

"มา เดี๋ยวช่วย"

ก็คิดว่าจะเท่ แต่ไม่เลย หลังจากดิวแย่งกล่องที่หนักเหี้ยๆนั่นมา ก็แทบจะทุ่มมันลงพื้น แต่ต้องเก๊กขรึมเอาไว้ เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม

"ห้องอยู่ไหน" 

"อ่ะ --ห้องในสุดเลยครับ"

"เพิ่งย้ายมาเหรอ"

"ครับ มันอยู่ใกล้มหา'ลัย" 

"ปีหนึ่งเหรอ"

"ครับ" คนข้างๆพอเขาถามคำก็ตอบคำ ดูเหมือนจะยังปรับตัวไม่ได้ ไม่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่ช่างมันเถอะ เมื่อไหร่จะถึงห้องมันล่ะเนี่ย เมื่อย!

"อ่า วางไว้ตรงนี้เลยครับ เดี๋ยวผมเอาเข้าไปเอง" คนอายุน้อยกว่าเอ่ยเสียงเบาพร้อมเอาคีย์การ์ดออกมา โดยไม่ลืมไหว้ขอบคุณ

เมื่อหมดธุระแล้วดิวก็เตรียมเดินกลับ แต่ก็ต้องถูกรั้งไว้อีกครั้ง

"เอ่อ ผมชื่อตันหยงนะครับ แม่บอกให้ทำความรู้จักกับคนในคอนโดไว้ เผื่อฉุกเฉินอะไรเขาจะได้ช่วยเราได้ ฝากตัวด้วยนะครับ"

ดิวหันมองเจ้าเด็กปีหนึ่งที่ยิ้มให้แบบที่มองจากเชียงใหม่ก็รู้ว่าฝืนมาก ขำว่ะ แต่ต้องกลั้นมันเอาไว้

"อือ พี่ชื่อดิว มีไรให้ช่วยก็มาเคาะประตูนะ"

"อ่า ครับ"

โห เท่จัดๆอ่ะครับ ดูเป็นคนมีประโยชน์ขึ้นมา ทั้งๆที่บอก็เป็นได้แค่เบ้ ซับหัวตา

end.

talk

อย่าคิดมากค่ะ มันแค่ฟิคบ้าๆ