ตอนนี้แทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไรบางครั้งก็มีความสุข บางครั้งก็เศร้า บางทีก็ว่างเปล่า จนเหมือนคนไร้ความรู้สึก ไม่รู้ทำไม เมื่อไหร่ สะสมมาเรื่อยๆจนเรากลายเป็นแบบนี้ เหมือนเติมเท่าไหร่ก็ไม่พอ มันว่างเปล่า มันโดดเดี่ยว อารมณ์เหมือนเพลง พลูโตที่รัก เลยแหละ ถึงจะบอกว่ามีความสุขบางเวลา แต่ก็เป็นอะไรที่น้อยมากๆ ช่วงที่ไม่ความสุขเลยมันมากกว่า เมื่อเอาสิ่งต่างๆมาช่างน้ำหนัก เรื่องที่เจอมาก็คงสาหัสพอสมควร แต่เราก็ยังอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ นั่นสิ ผ่านมาแบบงงๆผ่านมาแบบยับเยิน แต่ก็ผ่านมาได้ใช่ไหมล่ะ จะเรียกว่าต้องขอบคุณกลไกหัวใจได้ไหมถึงจะแตกสลายมากแค่ไหน แต่ก็ผ่านมาได้เพราะหัวใจมันซ่อมตัวเองแท้ๆ มันซ่อมตัวเองได้ในวันที่เราไม่รักตัวเองเลยด้วยซ้ำ ก็ขอบคุณมันนะ หัวใจเราเข้มแข็งมาก แต่เราแม่ง... เคยมีคนพูดไว้ว่า มีสองสิ่งที่จะทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ คือคนที่เรารักกับคนที่รักเรา แต่ถ้าขาดสิ่งใดสิ่งนึงไปล่ะหรือไม่มีทั้งสองอย่างเลยล่ะ จะยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม? เราก็ตั้งคำถามกับตัวเองนะ และตอนนี้ก็กำลังหาคำตอบ ว่าสุดท้ายอะไรกันแน่ที่ทำให้เราอยากอยู่ต่อ หรืออาจจะไม่ใช่ทั้งสองอย่างเลยก็ได้ คนเราจะอยู่ได้โดยปราศจากความรู้สึก ปราศจากการยึดติดทุกรูปแบบได้ไหม? ความหมายที่แท้จริงของการใช้ชีวิตคืออะไร ปรัชญาโคตรๆ ที่เรารู้ตอนนี้คือเราไม่ต้องการสิ่งใด เราชอบอยู่กับตัวเอง มันให้ความรู้สึกว่าเรายังมีเรา สุดท้ายเราก็อยู่กับเรา มีแค่เราที่เข้าใจ เราไม่หวังให้ใครมาเข้าใจเราอีกแล้ว เพราะการแกล้งเข้าใจทั้งที่ไม่เข้าใจมันก็ไม่ช่วยอะไร ประสบการณ์ที่ผ่านมา ก็สอนให้เราอยู่คนเดียวให้เป็น ไม่คาดหวังกับใคร แม้กระทั่งคาดหวังกับตัวเอง ตอนนี้เราก็อยากรักตัวเองให้มาก จะไม่พยายามมีความสุขเพราะการพยายามมันไม่มีความสุขอยู่แล้ว แต่จะบอกตัวเองว่า เก่งมากแล้วที่ผ่านมาได้ขนาดนี้ อยู่กับสิ่งที่แกชอบ อย่างน้อยท้องฟ้าที่แกชอบมอง มันก็ยังไม่ทิ้งแก มันรอให้แกถ่ายรูปทุกวัน ตั้งใจและขอให้ทำออกมาได้ดี ค่อยๆเป็นไปไม่ต้องรีบ โตไปเป็นแกในเวอร์ชั่นที่ชอบ ในวิธีที่ไม่เหนื่อย แกในวันนี้กับแกในวันข้างหน้ามันต้องเปลี่ยนไปอยู่แล้ว แต่ยังไงฉันก็คือฉัน ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ยังมีตัวเราใช่ไหมล่ะ กอดนะ