จริงๆนะ นี่พูดจริง

ไม่ใช่ว่าประชดแดกดันอะไร

แต่ช่วงหลังมานี่คิดแบบนี้จริงๆ

จะว่าหมดหวังกับเรื่องความรักไปแล้วก็ได้มั้ง

หมดหวังแบบที่ไม่ได้ทุกข์อะไรนะ 

บางทีก็สงบเกินไปด้วยซ้ำ 

55555555555อะไรวะเนี่ย เหมือนจะลาไปบวช แง

คือเดี๋ยวนี้มันเป็นความรู้สึกแบบที่ เราไม่ต้องมีความรัก

แต่เราโคตรจะยินดีกับความรัก มีความสุขเวลาเห็นคนมีความรัก(ที่ดี)

แม่งโคตรจะยูโทเปีย โคตรจะเหมือนไม่ใช่ตัวเอง

แต่นี่แหละ ข้าเอง เวอร์ชั่นแม่ชี 

เรารู้สึกว่าเราไม่จำเป็นต้องหงุดหงิดเวลาเห็นคนรักกัน

หรือไปอิจฉาอยากมีบ้าง

เออหรือเพราะคิดว่าคงไม่มีแล้วมั้ง ก็เลยเปลี่ยนไปยินดีแทน อะไรแบบนั้น

ก็สบายใจดี 

แต่ล่าสุดก็ยังคิดถึงเธออยู่เลยอะ

คิดถึงแบบที่ว่า ได้นึกถึงแล้วสบายใจดี

ประมาณว่าดีใจที่ได้รู้จักอะไรแบบนั้น

อะไรของกุวะ5555555 ถ้อยคำเพ้อเจ้อเว่อร์

คนเราจะคิดถึงแฟนเก่าได้นานแค่ไหนหรอ

เป็นสิบๆปีก็ยังคิดถึงเค้าอยู่มั้ย

(ถึงจะคบกันไม่ถึงปีก็เถอะ ฮา)

คิดว่าเค้าคงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราเป็นแม่ชีอย่างทุกวันนี้ล่ะมั้ง

แต่ไม่ใช่ในลักษณะว่ายังรักยังอยากกลับไปอะไรนะ

แต่เป็นในแบบที่ว่า เราเคยเจอคนแบบนี้ และเราไม่คิดว่าเราจะเจอคนแบบนี้ได้อีกที่ไหน

ไม่ได้ชอบเธอแล้ว แต่ยังชอบคนแบบเธออยู่ งงมะ

รู้สึกว่าตัวเองเริ่มห่างไกลจากโลกของคนมีคู่ หรือคนอยากมีคู่ออกไปเรื่อยๆ

ไม่เข้าใจว่าทำไมกิจกรรมต่างๆถึงไม่สามารถทำคนเดียวได้

ไม่เข้าใจความสุขบางอย่างที่คนทางนั้นต้องการ

ในขณะเดียวกันคนทางนั้นก็คงไม่เข้าใจความสุขของคนทางนี้เหมือนกัน

ความสุขของการไม่ต้องเอาใจไปฝากไว้ที่ใคร

ไม่ชอบความรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ความกังวล ความบลาๆๆๆ มากมาย

ความสัมพันธ์มันปวดหัวนะ

ต่อให้เป็นความสัมพันธ์ที่ดีแค่ไหน เราว่ามันก็ปวดหัวนิดๆอยู่ดี

มา มามีความสุขในโลกนี้กันเถอะพวกเรา