นายก็แค่อยากได้ยินในสิ่งที่นายอยากได้ยินเท่านั้นแหละ
และนายก็จะฟังในสิ่งที่นายอยากจะฟัง...
นายจะรับรู้เฉพาะสิ่งที่นายอยากจะรับรู้...
นายจะมองแต่สิ่งที่นายอยากจะเห็น...
นายจะรับรู้ความหมาย เฉพาะสิ่งที่อยากจะให้...
นายจะทำความเข้าใจเฉพาะสิ่งที่นายอยากจะเข้าใจ...
นายจะจำแต่สิ่งที่นายอยากจะจำ...


เพียงแต่ มันเวรตรงที่นายเลือกไม่ได้...
และเลือกแม่งไม่เคยได้...

________________________________________

นายรอคอย นายเฝ้าฝันถึงชีวิตในฝัน
แต่นายไม่รู้แม้กระทั่งมันมีอยู่แค่ในจินตนาการหรือเปล่า...
แล้วนายก็กลัวเกินไปสำหรับสิ่งที่นายไม่รู้และไม่มั่นใจเกี่ยวกับมัน...
และนายอาจจะไม่สามารถยอมรับคำตอบและความจริงที่นายไม่เคยเฝ้ารอที่จะได้ยินมันมาก่อน
ความจริงที่ว่าชีวิตแบบที่ฝัน...อาจไม่ได้มีอยู่จริง...ในความเป็นจริง...
แต่ถึงอย่างนั้น นายก็ยังรักที่จะฝันถึงมันอยู่ดี...


นายไม่เคยอยากจะเป็นคนที่อ่อนแอ
แต่นายก็ยังไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้นเหมือนกัน

แล้วนายก็ยังคงเหนื่อยเหลือเกินในการที่จัดการกับความอ่อนแอของตัวเอง
ขณะที่เติบโตขึ้นและอายุมากขึ้นทุกวัน ทุกนาที ทุกวินาที...

และสิ่งต่าง ๆ มากมายมหาศาลที่ผ่านไปและพัดวนในชีวิต ที่นายไม่แม้กระทั่งจะได้แก้ปัญหาเก่า ๆ ในชีวิตของนายได้ทันเลย...
ความเจ็บปวด และบาดแผลทั้งหลายที่มันยังคงมีเลือดไหลอยู่ ยังคงติดเชื้อ...
แต่สิ่งที่ผู้คนเรียกมันว่าอนาคต... หรือพรุ่งนี้เชี่ยอะไรซักอย่างของทุก ๆ เมื่อวาน
ก็โยนทุกสิ่งทุกอย่างใส่ตัวนาย ให้คิด... ให้กังวล... ให้บาดเจ็บ... และทำให้นายต้องพยายามที่จะทำความเข้าใจกับมัน....

นายอยากจะรักษาตัวเอง อยากจะเยียวยามัน...
และนายก็ต้องการเวลาที่มากพอที่จะปล่อยให้แผลทุกแผลได้ปล่อยให้เลือดที่คั่งค้างอยู่พวกนั้นได้ไหลออกมาบ้าง....
ปล่อยเลือดเวร ๆ เน่า ๆ ที่คั่งอยู่ในบาดแผลพวกนั้น ให้ออกมาจากความเจ็บปวดพวกนั้นให้หมด ๆ ไปเสียที...

... แล้วนายก็ต้องการเวลาที่รักษามัน...
เพื่อปลดปล่อย และคลายความเจ็บปวดที่อัดแน่นมาตลอดออกจากบาดแผลพวกนั้น
เพื่อที่จะได้รู้สึกสบายขึ้นมาบ้าง...
แต่ว่า....

มันไม่ง่ายเลย.... ไม่ได้ง่ายแบบนั้นเลย...

นายเฝ้าถามชีวิตตัวนายเอง...
นายถามพระเจ้า...
นายถามใครซักคน...
ถามกับอะไรซักอย่าง...
ถามคำถามมากมาย จนตัวนายเหนื่อย...และหมดแรงจะถามต่อแล้ว...
แต่ถึงอย่างนั้น นายก็ยังหาคำตอบดี ๆ ที่อยากจะได้ยิน และอยากจะรับรู้ และเฝ้ารอมาตลอด...
ไม่เจอเสียที...

---------

นายคิดว่า.... นายแม่งโคตรจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว.... นายโตแล้ว.... โตเป็นผู้ใหญ่คนนึงแล้ว
สำหรับการเป็นมนุษย์คนนึง....
แต่พอนายพบเจอกับอะไรบางอย่าง... ที่ทำให้จิตใจของนายมันไหว... และอ่อนเปลี้ย...
นายก็รู้สึกโคตรจะพัง...
และกลายร่างสู่จอมขี้แพ้.... ไอ้โคตรขี้แพ้ ภายในวินาที...
ราวกับว่านายไม่เคยประสบความสำเร็จ หรือเอาชนะอะไรในชีวิตได้มาก่อนเลย ตั้งแต่เกิดมา...



เหี้ยอะไรเนี่ย...
ทำไมชีวิตถึงได้ยากและหนักอึ้งกับนายได้มากขนาดนี้...
โคตรยากซะจนนายไม่มั่นใจเกี่ยวกับอนาคตของตัวเองเลย...
ทั้งตัวนายเอง... และชีวิต...
ว่ามันจะเป็นยังไง...

แล้ววิธีไหนที่จะทำให้นายมีชีวิตผ่านพ้นมันไปได้...
ด้วยจำนวนของบาดแผลและปริมาณการบาดเจ็บ...ที่นายจะได้รับให้มันน้อยที่สุด....

---------

เมื่อไหร่ก็ตามที่ตัวนายถูกอะไรบางอย่างฟาดเข้า...
โจมตีความมั่นใจของนายอย่างรุนแรง...
จากนั้น...ตัวตนทั้งหมดของนาย... แม่งก็หายไปเลยในพริบตา...
หายไปที่ไหนซักแห่ง ที่นายไม่รู้ว่ามันเป็นที่ไหน...
แล้วแม่งก็โคตรยากสาหัสเลยที่จะตามหามันให้เจอ แล้วก็เก็บรวบรวมตัวตนทั้งหมดของนายกลับคืนมา
... ให้มันอยู่ในสภาพสมบูรณ์... อย่างที่มันเคยเป็นทีแรก...

Dectilljan.

_____________

ps1. สวัสดีปีใหม่ทุกคน
ps2. เขียนไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว
ps3. เราหายไปจากที่นี่นานเลย คิดถึงจัง