words count : 73 words

1.

พนักงานหนุ่มในยูนิฟอร์มลายทางสีขาวเขียว กำลังมองนาฬิกาบนข้อมือ

 
ตีสี่สิบนาที …ยังไม่ลงมา

ตีสี่ครึ่ง

เสียงประตูอัตโนมัติก็เปิดออก ร่างคุ้นตาเดินเข้ามา

 
ปกติช่วงเวลานี้ ร้านสะดวกซื้อจะร้างผู้คน เหมาะแก่การเติมของ เช็คสต็อกอย่างยิ่ง แต่อาจจะต้องยกเว้นร้านสะดวกซื้อในบางพื้นที่ อย่างร้านสะดวกซื้อในหอพักมหาวิทยาลัยเป็นต้น แม้ช่วงสอบที่ต้องเติมพลังกลางดึก อ่านหนังสือกันจนเช้าจะพ้นล่วงกันมาแล้วก็ตาม ก็ยังเห็นเด็กหนุ่มในชุดฮู้ดสีชมพูลงมาซื้อของเวลานี้ประจำ

 ชอบกัดปากยืนมองหน้าตู้อาหารอุ่นไมโครเวฟอย่างชั่งใจ หยิบไส้กรอก ขนมปังอบร้อนออกมาดู พึมพำเรื่องแคลอรี่แล้วทำท่าคิดหนัก 

ตอนแรกซองอูก็ไม่ได้สนใจอีกฝ่ายมากนัก จนหลายๆ ครั้งที่ ‘น้องฮู้ดชมพู’ ใช้เวลาอยู่หน้าตู้แช่อาหารนานเกินไปจนเขาผิดสังเกต กลายเป็นแอบมองน้องเขาโดยไม่รู้ตัว ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเสียมารยาทหรอก

 
แต่ดูไปดูมาก็น่ารักดี..

 
ริมฝีปากแดงๆ เพราะการขบกัดจนเคยชิน แก้มกลมๆ ขาวๆ ดูมีเลือดฝาด ดวงกลมโตก็หวานหยด แม้จะโดนบดบังด้วยแว่นตาทรงโตและเลนส์หนาๆ ในบางคืน ครั้นตอนที่ต้องยืนประจันหน้ากันผ่านเคาเตอร์ เผลอสบตากันก็ยังแอบใจสั่น

 
ไม่ปฏิเสธเลยว่าอีกคนน่ะ ..น่ารัก

 
ทำไมไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย ถ้าให้เพื่อนช่วยสืบจะรู้ไหมว่าน้องเขาเรียนคณะไหน?

2.

เด็กหนุ่มในชุดฮู้ดสีชมพูวางขนมปังไส้ปูอัดบนเคาเตอร์

 
“ปกติเห็นกินแซนวิซแฮมชีท? ..วันนี้มีแค่นี้เหรอ?” อยู่ดีๆ พนักงานที่ไม่เคยพูดเคยจาก็ถามออกมาจนคนที่ก้มๆ เงยๆ หากระเป๋าตังค์ออกมาจ่ายเงินอยู่ถึงกับชะงัก

 
“..ครับ” คนสูงแค่จมูกซองอูตอบเสียงเบาก้มหน้าไม่สบตา

 
“สิบสามบาทครับ” พนักงานหนุ่มรับเงินจากอีกฝ่ายมาพอดี ก่อนจะหยิบถุงพลาสติกใบเล็กที่สกรีนโลโก้สีเขียวของร้านมาใส่ขนมปัง

 
“พี่.. อันนั้นผมไม่ได้ซื้อนะ” อีกฝ่ายทัก ตอนนี้เขาหยิบน้ำผักผลไม้กล่องสีเขียวลงถุงไปให้ด้วย

 
“อันนี้พี่ให้ กินแป้งดึกๆ มันอ้วน”

 
ปฏิกิริยาของคนน่ารักคือจ้องเขาเขม็ง อึกอักเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด รับถุงจากมือแล้วรีบเดินออกประตูไป องซองอูมองตามแล้วแอบหัวเราะเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู

ถ้าโดนแซวไปแบบนี้ แล้วพรุ่งนี้จะมาอีกไหมนะ :)