เมื่อเริ่มต้นการพูดคุย นากามุระ โทโมยะ กลับเป็นคนถามผู้สื่อข่าวทันทีถึงภาพยนตร์เรื่อง Ninzu no Machi (The Town Of Headcounts) ว่า "คุณคิดยังไงกับหนังบ้างครับ?"

     "ผมอ่านบท แสดงในกองถ่าย ได้ดูตัวหนังที่เสร็จสมบูรณ์แล้ว แต่วันนี้เป็นวันแรกที่จะได้ถามความคิดเห็นของคนที่ได้ดู อยากฟังน่ะครับว่ารู้สึกยังไง"

     ฉากหลังของเรื่องราวนี้คือเมือง Ninzu no Machi (The Town Of Headcounts) ที่ผู้คนในเมืองมีหน้าที่แค่เขียนบางสิ่งลงบนอินเตอร์เน็ตและลงคะแนนเลือกตั้งในคราบของคนอื่น เพื่อแลกกับการได้รับอาหารและเสื้อผ้า รวมถึงได้ทำกิจกรรมและมีเพศสัมพันธ์ได้อย่างอิสระ ละทิ้งการคิดพิจารณาและกลายเป็นเพียง "คน" ที่ถูกนับในฐานะตัวเลข เรื่องแนว Dystopia-Mytery ที่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันน่าหวาดหวั่นอย่าง 

     "งานที่มีโทนเหมือนภาพยนตร์ยุโรป" โทโมยะบอกก่อนหน้านี้ "หนังเรื่องนี้น่าจะเป็นผลงานที่ควรเผยแพร่สู่สายตาชาวโลกในขณะนี้ครับ" 

     "เจตนาในคอมเมนต์นี้ของผมนี่ ต้องไปดูหนังเท่านั้นนะถึงจะเข้าใจ(หัวเราะ)

     ตัวละครอาโอยามะที่แสดงนั้น เป็น "คนไร้ความเป็นตัวของตัวเอง" ที่คุ้นเคยไปกับเมืองนั้นได้โดยไม่ตั้งคำถามใด โทโมยะค้นหาวิธีการสร้างตัวตนของตัวละครที่แตกต่างจากตัวเองอย่างสิ้นเชิงนี้อย่างตั้งใจ

     "ผมคิดว่าต้องทำให้ตัวเองหายไปเพื่อเข้าถึงบทบาทได้ ย่อมดีกว่าการแสดงออกมาในฐานะ นากามุระ โทโมยะ ผมรู้สึกว่าเมื่อเข้าฉากแล้วตัวเองแสดงไปพร้อมๆกับเช็คว่าจังหวะเข้ากับคนอื่นๆ ด้วยรึเปล่า ผมว่ามันเป็นผลงานทดลองมีความสดใหม่ที่เหมือนกับโยนหินถามทางแล้วเฝ้ามองระลอกคลื่นที่กระจายออกมาน่ะครับ"

ในโลกนี้จำนวน "ไลก์" ในโซเชี่ยลมีเดีย เป็นสิ่งที่ไม่สอดคล้องกับตัวเลขที่รู้สึกได้จริง
     "โปรดิวเซอร์ในงานโฆษณาชมผมบ่อยๆว่า 'แมสแล้วนะ' แต่สำหรับผมคือ 'อ่อ...ขนาดนั้นเลยเหรอครับ' (หัวเราะ) เอาจริงๆ ผมไม่รู้คำจำกัดความของความแมสเลยด้วยซ้ำ"

     สิ่งที่เขาถามผู้สื่อข่าวในตอนแรกก็เป็นเพราะอยากฟังความรู้สึกที่สัมผัสได้จริงนั่นเอง เหมือนอย่างตอนเห็นผู้ชมนั่งกันเต็มตอนเปิดม่านหลังแสดงละครเวทีจบ "โอ้... นี่คน 450 คนเหรอเนี่ย?" เป็นจำนวนคนจริงๆ ที่ตระหนักได้ในตอนนั้น 

     "ก็ถ้าไม่มีคนดู งานของผมก็คงไม่ประสบความสำเร็จล่ะเนอะ"

ต่างจากอาโอยามะที่ไร้ซึ่งที่อยู่ ตอนนี้นากามุระมีที่ของตัวเอง
     "แต่มันก็เป็นสิ่งที่เพิ่งมีช่วงนี้นะ ตอนช่วงอายุ 20 นี่เละเทะมากเลย การเป็นนักแสดงมันต้องมีผลงาน ต้องมีบทบาทถึงจะได้เริ่มแสดงความสามารถที่มีอยู่ มันกดดันนะ เพราะการไม่มีงานเท่ากับการไม่เป็นที่ต้องการ"

     "แน่นอนว่าเรามีที่ทางของตัวเองอยู่ในแนวคิดของเราที่กำหนดขึ้นหลังเผชิญหน้ากับสิ่งต่างๆ แต่การชูธงว่า 'ฉันสร้างที่แห่งนี้ขึ้นมานะ' ก็ไร้ความหมายหากไม่มีใครมอง แต่เมื่อบอกให้คนอื่นรู้ก็จะมีบทเสนอเข้ามา บวกกับการค่อยๆได้รับการยอมรับไปทีละเรื่อง สักวันหนึ่งเราต้องมีที่ที่เป็นของเราอย่างแน่นอน"


อย่างไรก็ตามเขาบอกว่า "พยายามออกเดินทางอย่างขันแข็ง" โดยไม่พักอยู่แต่เพียงในสถานที่ของตัวเอง ซึ่งนั่นก็คือการรับงานแสดงในผลงานที่ท้าทายเรื่องนี้
     "ผมคิดว่าตอนที่รู้สึกเป็นอิสระอย่างแท้จริง คือการมีข้อจำกัดครับ"

     "อย่างฉากที่พวกอาโอยามะพยายามหนีออกจากเมืองแล้วชิปที่ฝั่งอยู่ในร่างของพวกเขาส่งเสียงดังลั่นนั่น ตอนที่แสดงอยู่ก็ไม่ได้มีเสียงนั้นจริงๆน่ะนะ ตอนแสดงคือผู้ช่วยผู้กำกับเป็นคนสั่งว่าตอนนี้ได้ยินเสียงแล้วนะ พอผู้ช่วยผู้กำกับให้สัญญาณอีกครั้งว่า 'ไป!' ก็แสดงว่าหูเริ่มเจ็บ และเสียง 'ไป!' ครั้งต่อไปคือแสดงอาการทนไม่ไหว... ผมตั้งใจเป็นอย่าง ทอม ครูซ และพยายามอย่างเต็มที่เลยล่ะ(หัวเราะ)"

     "คิดดูดีๆ แล้วมันก็เป็นงานที่น่าอายเนอะ" แต่ถึงจะยิ้มเจื่อนแบบนั้น แต่สีหน้ากลับมั่นคง เพราะเขามีกฎของตัวเองต่อการทำงานว่า "ทำอย่างภาคภูมิใจ"

     "เพื่อสร้างสรรค์ผลงานที่ดี งานของผมคือการทำงานออกมาให้ได้มากกว่าสิ่งที่เขียนอยู่ในบท การลองเสี่ยงและเลือกอะไรสักอย่าง ผมใช้ความคิดกับแต่ละสิ่งมากทีเดียว เป้าหมายไม่ใช่แค่การสร้างสรรค์ผลงานเพียงอย่างเดียว เพราะถ้าสัญญาณที่เราส่งออกไปไม่มีใครรับไว้ มันก็ไม่สมบูรณ์"

-------------------------------------------------------------------

Original Link: https://baila.hpplus.jp/38245/1

แปล&เรียบเรียง(ญี่ปุ่น-ไทย)โดย: @meengeywalin

-------------------------------------------------------------------

Ninzu no Machi หรือ The Town Of Headcounts ได้ไปฉายในเทศกาลภาพยนตร์หลายเทศกาลแล้ว และได้รับเสียงตอบรับค่อนข้างดี เมื่อไหร่จะวนมาฉายให้เราได้ดูบ้างนะ