นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของอาการมาเนียแปลกๆที่เกิดกับฉัน

ฉันพยายามเคลียบ้านให้ตายก็ได้แค่สามถุงขยะใหญ่ แค่นั้น แต่ทั้งมีอย่างอื่นเยอะมากที่ควรจะทิ้งแต่ทอ้งไม่ลงจริงๆ ความรู้สึกคือ ของบางอย่างหายไปเพราะตอนนั้นเราไม่คิดว่าเราจะใช้ แต่ผ่านมาเราก็ต้องใช้ อย่างเช่นเสื้อสีเหลือง ที่เมื่อต้นปีเพิ่งบริจาคไปหมดเกลี้ยง จนมาวันนี้ต้องใส่กลับไม่มีซะงั้น

แค่อยากให้ของที่มีอยู่เป็นระเบียบ ทำไมมันยากนัก ไปดูรูปถ่ายเก่าๆที่ถ่ายติดบ้านของไม่ค่อยมี มันก็มีระเบียบ อยู่ไปอยู่มา ของมันก็งอกมาได้เยอะแยะ โต๊ะของฉัน มีของที่คิดว่าจะได้ใช้ วางอยู่ นอกนั้น อะไรก็ไม่รู้ เก็บก็ไม่กล้า กลัวหาไม่เจอ มีใครเป็นโรคเดียวกันนี้บ้าง

เราเข้าบ้านมาก็เครียด เห็นของเดิมๆ วางที่เดิม ทั้งที่เราไม่ได้แตะมันเลยชั่วนาตาปี แต่กลับไม่กล้าทิ้ง เพราะคิดว่า สักวันอาจจะต้องใช้ หรือแม้แต่บ้านตุ๊กตาที่เราซื้อมาเล่นกะเด็กๆ และตอนนี้ เด็กๆ ก็แทบไม่แตะมันเลย เราเลยตั้งใจจะขายไป เด็กๆก็ไม่ยอม สุดท้ายมันก็วางอยู่ที่เดิมแบบนั้น

วันนี้ก็ยังคิดไม่ตกว่า จะเก็บบ้านยังไงดี อยากเปลี่ยนแปลงอะไรๆ แต่มันแสนยากเย็นและเหนื่อยเหลือเกิน