เราเริ่มเป็นแบบนี้ตอนม.4เทอม1 จนถึงตอนนี้รู้สึกว่า
เราอาการหนักมาอีกขั้นนึง
เรารู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรังเกียจเรา
เราไม่อาจสนทนากับไครได้เหมือนเดิม
เราเริ่มเงียบลง
เราไม่มีที่พึ่ง
ตั้งแต่เปิดเทอมเราไม่เคยลงไปทานข้าวกลางวัน
ไม่ไปกับเพื่อนสนิทเหมือนกับที่เคยไป
เราออกจากกลุ่ม
เราคิดว่าถ้าไม่มีเราคงจะดีกว่า
ในกลุ่มมี7 คน ถ้าไม่มีเรา
ในกลุ่มคงลงตัวกว่านี้
ไม่ต้องมีปัญหากัน
ทุกคนจะได้ไม่ลำบากใจ
เราเอาแต่นั่งอยู่บนห้อง
เบื่อ นะ เราร้องไห้ด้วย ร้องทุกวัน
ไม่มีไครรู้
.......
ไม่มีวันไหนที่เรามีความสุข
ความสุขเป็นสิ่งชั่วคราว
มันน่าเบื่อ
ทุกสิ่งรอบตัวเหมือน หมุนไปด้วยความรวดเร็ว
แต่เราย่ำอยู่กับที่
เรารู้สึกโดดเดี่ยว เราไม่เคยนอนหลับเลย
เราเอาแต่บอกคนอื่นว่าไม่เป็นไร
ก็แหงแหละ ไม่อยากไห้คนอื่นลำบากใจ
เราไม่ต้องการไห้ไครสงสาร
มันไม่ไช่แค่โรค แต่มันคือโลกทั้งใบของเรา
มีแค่เราคนเดียว สร้างมาเพื่อทำร้ายตัวเอง
ไม่มีไครช่วยอะไรได้ นอกจากรับฟัง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in