รู้สึกเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนสักที่

ตอนแรกก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่

ทำไมล่ะ ?

ทำไมโตขึ้นเราถึงต้องอยู่คนเดียวหรอ ?

ไม่ใช่ว่าโตขึ้นแล้วเราจะได้พบคนอื่นมากมาย ได้เป็นเพื่อนกับคนอื่นๆ หรอกหรอ ?

นั่นก็เป็นความคิดของฉันก่อนหน้านี้

และวันนี้ ... ฉันก็รู้สึกได้ถึงความเดียวดาย

น่าแปลกที่ในโลกกว้างใหญ่แห่งนี้ ฉันกลับรู้สึกเหมือนกำลังอยู่คนเดียว

ฉันคนหนึ่งล่ะ ที่ไม่ชอบเอาเสียเลย

แต่ทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อมันกลายเป็นอย่างนี้ไปเสียแล้ว

ช่วงเวลาตอนมัธยมฯ เป็นเหมือนช่วงเวลาแห่งเวทมนตร์

เราเจอเพื่อนใหม่ เรามีเพื่อนมากมาย ถูกรุมล้อมไปด้วยความสดใสของช่วงเวลาแห่งวัยรุ่น เราเจอวิชาใหม่ๆ ที่เราไม่เคยเรียน เราค้นพบเส้นทางของตัวเอง และเราค้นพบคำว่าจากลา

ช่วงเวลาที่เพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ๆ เป็นเหมือนช่วงเวลาที่เราถือดอกกุหลาบไว้ในมือ

เราสนุกสนาน ตื่นเต้นไปกับสิ่งใหม่ๆ สังคมใหม่ๆ และความรู้สึกที่ว่า กำลังมีสิ่งดีๆ มากมายที่รอเราอยู่ มันช่างหอมหวาน ราวกับกำลังยกดอกกุหลาบขึ้นมาดอมดม แม้ไม่ใช่กลิ่นที่หอมมากมาย แต่ก็ทำให้เรารู้สึกดี

แต่ทว่า เพื่อก้มลงมองมือตัวเองอีกที เราอาจจะพบว่า คมหนามที่เรามองไม่เห็นจากดอกกุหลาบ อาจจะกำลังทิ่มแทงมือเราจนเป็นแผลเหวอะหวะอยู่ก็ได้ เราอาจไม่รู้สึกเจ็บตอนที่หนามนั้นทิ่มแทง แต่หยดเลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลนั้นจะย้ำเตือนเราได้เป็นอย่างดี 

ฉันมีเพื่อนเยอะแยะเลยนะ 

อย่างน้อยฉันก็คิดอย่างนั้น

เพียงแต่เมื่อก่อน ฉันไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่า เราจะต้องมานั่งจำแนกเพื่อน ว่าคนนี้เราควรจัดให้อยู่กลุ่มไหนในชีวิตเรา

น่าแปลกที่การโตขึ้นทำให้ฉันต้องมานั่งทำสิ่งที่ฉันไม่เคยนึกมาก่อน

ฉันค้นพบว่า "เพื่อน" ไม่ใช่บุคคลที่อยู่กับเราได้ตลอดเวลา

ชีวิตในมหาลัยทำให้ฉันค้นพบว่า เรามีเพื่อนหลายแบบ และหลายกลุ่มมากๆ

และมันยากเหลือเกินสำหรับคนที่ไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อนอย่างฉัน

ฉันคิดว่า "เพื่อน" ก็คือคนที่อยู่ข้างๆ เรา มีสิ่งที่ชอบคล้ายๆ กัน มีกิจกรรมยามว่างที่สามารถทำด้วยกันได้ เป็นคนที่คอยสนับสนุนเรา เชื่อใจเรา ให้คำปรึกษาเราได้ เพื่อนเป็นเหมือนเซฟโซนของเรา

แต่ดูเหมือนชีวิตมหาลัยทำให้ความคิดคำว่า เพื่อน ของฉันเปลี่ยนไป

แถมฉันยังรู้สึกอีกว่า เพื่อนที่ฉันมีมาก่อนหน้านี้ ... ก็ไม่ได้ตรงกับคำที่ฉันนิมยามไว้ขนาดนั้น

เพื่อนบางคนเหมาะที่จะให้คำปรึกษา รับฟังเรา เวลาที่เราไม่สบายใจ

เพื่อนบางคนเหมาะที่จะชวนไปแฮงเอ้าต์ด้วยกัน เพราะเพื่อนเหล่านั้นค่อนข้างเป็นคนสนุกสนาน

เพื่อนบางคนเหมาะที่จะไปอ่านหนังสือด้วย เพราะเพื่อนเก่งในเรื่องที่เราไม่ถนัดเอาเสียเลย

แต่เพื่อนทุกคน ... ไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดเวลา

นั่นเป็นข้อเท็จจริงที่ทำให้ฉันรู้สึกจุกอยู่ในอก

มันเป็นข้อเท็จจริงที่ฉันได้เรียนรู้เมื่อไม่นานมานี้

ฉันผ่านเรื่องราวต่างๆ ฉันเศร้า ฉันเหงา และฉันก็พบว่าต่อให้ระบายความอัดอั้นนี้ให้ใครสักคนฟัง ความรู้สึกว่า ตัวเองอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้มันก็ไม่จางหายไปไหน มันเกาะกุมอยู่ที่ส่วนลึกของจิตใจ สร้างความหวาดกลัว ความเหงา และความเศร้าอยู่ข้างใน

"มึงๆ ไป ... กับกูมั้ย ?"

"โห่ ไกลอ่ะ กูขี้เกียจ"

"มึง แต่มันเดินไปหน่อยเดียวเอง"

"ไม่อ่ะ กูกลับหอดีกว่า อยากนอน"

"มึงๆ ไป ... เป็นเพื่อนกูหน่อย"

"วันไหนวะ ... มึง วันนั้นกูกะจะไปดูหนังอ่ะ คงไปกับมึงไม่ได้อ่ะ"

"หรอวะ ... เออๆ ไม่เป็นไร"

"มึงๆ กูอยากไป ... อ่ะ ไปกับกูมั้ย ?"

"ไม่อ่ะ ขี้เกียจ แถมช่วงนี้กูก็ไม่มีตังค์ด้วย"

"โห่ มึงก็ไม่มีตังค์ตลอดนั่นแหละ"

ชีวิตที่โดนปฏิเสธบ่อยๆ เนี่ย ทำเอาเราเบื่อหน่ายได้เหมือนกันนะ

ความรู้สึกที่ว่า "ให้ความสำคัญกับฉันหน่อยสิ" หรือไม่ก็ "ช่วยไปกับฉันสักครั้งไม่ได้หรือไงกันนะ" มันรุนแรงมากเหลือเกิน

ฉันรู้ ว่าฉันพึ่งพาคนอื่นมากเกินไป แต่มันคือครั้งแรกของฉันเลยนะ ช่วยไปกับฉันหน่อยไม่ได้หรือไง

ฉันเอาแต่คิดอย่างนี้ แล้วก็ล้มเลิกสิ่งที่ตัวเองอยากทำ รวมไปถึงที่ที่ตัวเองอยากไป

ฉันคงพึ่งพาคนอื่นมากเกินไปนั่นแหละ พอโดนปฏิเสธบ่อยเข้า จิตใจก็เลยเปราะบาง

เพื่อนๆ เก่งมากนะที่ใช้ชีวิตคนเดียวได้

ฉันเอง สักวันก็คงจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ

ใช้ชีวิตคนเดียว ไปไหนคนเดียว ไม่สนใจและรำคาญคนที่ต้องชวนคนอื่นไปไหนมาไหนด้วยตลอด

อย่างน้อยๆ ถ้าจะต้องอยู่คนเดียว 

ก็อยากให้เป็นการอยู่คนเดียวที่มีความสุข

จะมีวันนั้นมั้ย ? ... ฉันก็ตอบไม่ได้