เบื่อมาก

เบื่อมากไม่ไหวแล้ว

เบื่อจนไม่สามารถหาคำพูดใดๆ มาอธิบายได้อีก

คิดแล้วก็ถอนหายใจ

คนเรามันจะมีความเบื่อได้ถึงขนาดไหนกันนะ

แล้วที่เราเป็นอยู่นี่คือความเบื่ออย่างเดียวหรือเปล่า ?

หรือว่ามันคือความผสมผสานกันอย่างลงตัว ระหว่างความเบื่อหน่าย ความขี้เกียจ และความสามารถในการหาข้ออ้างให้ตัวเอง

เฮ้อ

ว่าแล้วก็ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายไปอีกที

เวลาเบื่อ เวลาขี้เกียจ เวลาที่มันไม่มีแพชชั่น 

ไม่ว่าอะไรเราก็ไม่อยากทำ ไม่อยากรับรู้สักเท่าไหร่เลยเนอะ

นิ้วก็ไถโซเชียลมีเดียไป ไถแอปนี้จนไม่รู้จะส่องอะไร ก็เปลี่ยนไปเป็นอีกแอปหนึ่ง วนลูปไปอย่างนี้

พอไถ พอส่องครบทุกแอป ก็ไม่รู้จะทำอะไร 

เบื่อเพลงแนวนั้นแล้วสิ

เบื่อเกมนั้นแล้วสิ

เบื่อนิยายเรื่องนั้นแล้วสิ

เฮ้อ

แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ

คิดไปพลางมือก็กดเข้าเว็บไซต์อะไรไปเรื่อยเปื่อย

เข้ายูทูป เข้าเว็บพินเทอเรสต์ เข้าเว็บนิยายหลายๆ เว็บ

สุดท้ายก็จบด้วยหากิจกรรมให้ตัวเองทำไม่ได้

อ๋อ ก็เข้าเว็บพวกนี้ไง กิจกรรมเรา ...

เป็นคำตอบที่แย่ดีจริงๆ เลย

วันนี้มันจะไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยหรือไงกันนะ

อย่างน้อยถ้าจะดูหนัง ก็อยากดูให้จบสักเรื่อง

อย่างน้อยถ้าจะอ่านนิยาย ก็อยากอ่านให้ได้สักสิบตอนเป็นอย่างต่ำ

อย่างน้อยถ้าจะเล่นเกม ก็อยากจะผ่านเควสให้ได้เยอะๆ หน่อย

แล้วทำไมเราจะต้องตั้งเป้าหมายกับความผ่อนคลายของเราด้วยนะ

ก็เป็นอีกเรื่องที่แม้เราจะไม่เข้าใจ แต่ดูเหมือนจะเป็นนิสัยไปแล้ว

เฮ้อ

ถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอน หยิบหมอนมาหนุนให้ถนัด 

หลับตาลงสักหน่อย

แล้วก็ตื่นมาพบว่าปล่อยให้วันนี้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์

แต่ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่

คนเราก็ต้องหัดว่างงาน หัดไร้สาระเสียบ้าง

อืม นั่นเป็นข้ออ้างที่ดีหรือยังนะ