Ignorance is scary.

มันมีหลายเหตุผลที่เราอ้างกับตัวเองได้ง่ายๆว่า ทำไมเราถึงทำอย่างนี้ แต่หลายๆเหตุผลนั้น กลับมาคิดดูแล้ว มันอาจจะเป็นแค่จินตนาการเพื่อหลบพ้นความรู้สึกผิดของเราเอง เราก็มักจะยอมปิดหูปิดตาเชื่อมันอย่างจริงใจโดยไม่รู้ตัว ความไม่รู้ตัวเนี่ยแหละ น่ากลัว

It's not easy.

เพราะชีวิตมันยาก ชีวิตมันไม่เพอเฟค เราไม่ได้เก่งมาตั้งแต่เกิด ไม่ได้รู้วิธีดีลกับปัญหาร้อยแปดมาตั้งแต่เกิด แต่มันต้องอาศัยประสบการณ์ ดังนั้นมันจึงยิ่งยากเข้าไปใหญ่ที่เราจะไม่หลอกตัวเองว่า เพราะเราผิดเอง กลับกัน เราจะบอกตัวเองว่า เพราะ $%#@*& ซึ่งมักไม่เกี่ยวอะไรกันเลย ใครๆฟังก็รู้ว่ามันไม่สมเหตุสมผล ในที่สุด มันก็จะนำมาสู่การเพิกเฉยต่อความผิดพลาดที่เกิดขึ้น

Stress out !

ความเครียดสะสม จะเป็นตัวกระตุ้นให้เราบอกตัวเองว่า ช่างมันเถอะ และเราก็จะทำเป็นลืมๆมันไปอย่างง่ายดาย เราเหนื่อย เหนื่อยกับสภาพร่างกาย เหนื่อยกับการแบกความรับผิดชอบ เหนื่อยกับการต้องอดทน เหนื่อยกับหน้าที่ เหนื่อยกับมาตรฐานทางจริยธรรม เหนื่อยจนไม่อยากจะมานั่งคิดทบทวนถึงอะไรๆที่เกิดขึ้นให้มันมากมาย การลืมๆมันไปก็อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด

I am scared.

นั่นแหละที่เป็นเรื่องน่ากลัว การชอบหรือเกลียดใครสักคนยังแสดงว่าเราสนใจเขา แต่การเพิกเฉยทำให้เขาไร้ตัวตน การทำเป็นลืมๆอะไรบางอย่างไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นอาจจะเป็นการประรีประนอมที่ดีแต่มันคือการลบเลือนความจริง และแทนที่ด้วยจินตนาการที่พยายามปลอบประโลมและหลอกลวงให้เราหลงอยู่ในโลกที่เราคิดว่ามันสวยหรูแต่ความเป็นจริงกลับ..... เป็นอะไรไม่รู้ เพราะเราดันเผลอลืมมันไปแล้ว

Confession.

การยอมรับความจริงคือกุญแจ และการสารภาพมันออกมากับตัวเองคือประตูทางออก ไม่ว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายน่าอับอายแค่ไหน แต่ความจริงจะเป็นประสบการณ์สอนให้เราเรียนรู้ และทำให้เอาเอาใจใส่กับทุกๆตัวตนและให้คุณค่ากับสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นอย่างสมศักดิ์ศรีของมัน

Be brave.

จงกล้าที่จะสารภาพมันออกมา