เปิดเฟซบุคแล้วเห็นโพสต์จากคนที่เราคอยเฝ้าดูอยู่ตลอด โพสต์นั้นพูดถึงเรื่องแผ่นดินไหว ณ ประเทศที่คนนั้นอาศัยอยู่ มีคนคอมเมนท์มากมายให้ดูแลตัวเองดีๆ ที่บ้านก็คอยเป็นห่วงถามไถ่ ทุกคนที่รู้จักคอยถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

หนึ่งในคนที่เป็นห่วงมีเราอยู่ในนั้น เพียงแต่...เป็นห่วงเธอจากไกลๆ

แผ่นดินไหวมันสะเทือนถึงใจเรายังไงน่ะหรอ?

อืม...คงเพราะเราทำได้แค่คอยเป็นห่วงอยู่ไกลๆแบบนี้ล่ะมั้ง

แล้วทำไมถึงต้องอยู่ไกลๆแบบนี้?

คงเพราะถ้าใกล้กว่านี้ เราก็จะทนไม่ไหว แสดงอาการเกินกว่าที่ควรจะเป็น

เป็นเพียงคนรู้จักกัน...ถึงแม้เราจะไม่ได้คิดแบบนั้น

มันทำให้เราคิดได้ว่าที่ผ่านมา

เราไม่เคยลืม...ไม่สิ ลืมไม่ได้มากกว่า

จากที่ตอนแรกเคยคิดว่าอยู่ในระยะปลอดภัยพอที่จะรับรู้เรื่องราวของเธอได้

ตอนนี้เรากลับคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา ทั้งๆที่ก็ผ่านมาหลายปีเราก็ยังไม่อยู่ในระยะปลอดภัยเท่าไหร่

แต่ถ้าอยู่ไกลกว่าที่เป็นอยู่มันก็ทนไม่ได้ หรือจะเข้าไปอยู่ใกล้ๆเพื่อแสดงความเป็นห่วงแบบคนรู้จักมันก็ไม่เป็นผลดีต่อใจเราเพราะเราต้องแสดงออกแน่ๆว่าเรารู้สึกอย่างไร

อยากบอกจริงๆนะ

"ดูแลตัวเองดีๆ เป็นห่วงนะ"

แต่ถ้าทักไปแล้วๆเราต้องเริ่มทำใจใหม่ ขอเป็นห่วงอยู่ห่างๆ สะเทือนใจบ้างในบางโพสต์ของเธอ

แบบนี้น่าจะเป็นระยะที่เรารักษาไว้ได้ล่ะมั้ง

พอเราตระหนักได้ถึงความรู้สึกตัวเอง ใจมันก็เป๋ไปทั้งวัน

รู้สึกเหมือนมีแผ่นดินไหวในใจเลย

ความรู้สึกตอนนี้คงเหมือนเพลงนี้...