7:08น.

           ไร้เสียงรบกวนในยามเช้าที่ค่อนข้างสดใส ยืดแขนชนกำแพงบิดไล่ตัวขี้เกียจให้วิ่งหัวซุกหัวซุนออกไป แสงแดดส่องจากหน้าต่างไม่มีกระจกสาดเข้ามาจางๆ กลิ่นหญ้าจากพื้นที่พักอาศัยของวัชพืชข้างบ้านส่งกลิ่นเข้ามาแข่งกับเสียงจิ้งหรีดปลายฝนต้นหนาว ตัวขี้เกียจลากกระเป๋าออกจากบ้านร่างกายช่วยเตือนให้มองนาฬิกาข้างหมอน เข็มขนาดกลางวัดจากเข็มรอบข้างทั้งสองไม่กระดิกหยุดนิ่งอยู่ที่เลขเจ็ดพอดิบพอดี เข็มเล็กอีกอันวิ่งวนไปเรื่อยเหมือนหนูติดจักร

“ยังมีเวลาอีกเยอะ นอนอีกสักตื่นคงดี” คิดแบบนั้นจริงแต่ท้องไส้ประท้วงหน่อยๆ

“ฮึบ ลุก! ไปอาบน้ำ” ตัดสินใจไปอาบน้ำ อย่างน้อยถึงก่อนดีกว่าถึงสาย หากรู้อนาคตได้คงไม่คิดแบบนี้

7:40น.

             นั่งรออาบน้ำ เวลาไม่เคยหยุดรอให้ใครได้ใช้ เข็มนาทีเดินตามเข็มวินาทีไปเรื่อยๆ เวลานัดใกล้เข้ามาทุกที แม้จะเป็นวันหยุด แต่ระยะทางก็ต้องใช้เวลามากอยู่ทีเดียว

8:02น.

             ประตูห้องน้ำเปิดออก ถึงระยะห่างสักพัก (ด้วยอาการไม่ยอมที่จะเข้าใช้ห้องน้ำต่อจากใครทันที รู้ว่าเวลาก็กระชั้นชิดเข้ามา แต่อาการนี้หากอ่อนข้อแล้วยอมเข้าห้องน้ำไป จะรู้สึกกระอักกระอ่วน ไม่สบาย คลื่นไส้ เวียนหัวไปทั้งวัน การไปสายจึง "อาจจะ"เป็นผลที่ดีกว่า) พี่สาวที่ออกจากห้องน้ำ กำลังยืนเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะแก่วันหันมาถาม

             "ไปส่งไหม?"

เหมือนสวรรค์มาโปรดเด็กน้อย ตอบตกลงทันที แล้วพุ่งเข้าห้องน้ำ และเตรียมตัว ไม่เสียทั้งเงิน ไม่เสียทั้งเวลารอรถ "Yeah!!"

9:20น.

             ถูกทิ้งไว้กลางทาง

สิ่งที่ใฝ่ที่ฝันการเป็นฝุ่นไปแล้ว...พี่สาวเพียงมาส่งแค่ครึ่งทางเพราะต้องไปทำธุระต่อ ไม่เป็นไรอย่างน้อยๆก็ร่นเวลาการรอรถ1024ที่มาช้า แต่ขับเร็ว รถจอดที่ป้ายรถเมล์พอดิบพอดี

10:05 น.

             ก้มมองนาฬิกา มาสาย 5 นาทีจากที่นัดไว้ วิ่งเร็วไปจุดที่นัดไว้ ไร้ผู้คน ไม่มีใครมาสักคน ผ่านไปพักใหญ่ เพื่อนคนหนึ่งเดินมาจุดนัดนั่งลงข้างๆ

             "ไม่มีใครมาเลยเนอะ"

ใช่ค่ะพี่!!

11.30น.

             "กำลังถึง"

หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้น ช่องสี่เหลี่ยมขาวโชว์ข้อความจากเพื่อน รากที่ก้นค่อยๆยาวและยึดกับเก้าอี้ เพราะรอมานานแสนนาน  ถ้านอนกลิ้งอีกสักพักก็คงทัน หากรอพี่สาวทำธุระเสร็จก็คงทัน หากไม่ต้องวิ่งให้แร้ชื้นก็คงทัน ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา แล้วคิดว่า อย่างน้อยก็มาไม่สาย 

12.50น

             เริ่มงานมองรอบข้าง มีเพียงเพื่อนสองหน่อที่อยู่ข้างๆ กับเงินสองพัน งานสามเมตรคูณสามเมตร และเพื่อนที่หายไปสี่สิบคน

"เอาวะ ต้องทำให้เสร็จ!"

13.20น.

             กลับจากการซื้อไม้ เกาะเกี่ยวรถกระบะขนไม้กลับเข้ามหาลัย ลูกระนาดทำพิษ ลุงค่อยๆขับรถกระเด้งขึ้น และตัวเรากระดอนลง ก้นกระแทกพื้น...เจ็บ

แบกไม้ที่สูง และหนักออกจากตัวรถ พี่รปภ.ไม่ให้เข้าใต้ตึก จึงต้องแบกจากข้างหน้า เข้าใต้ตึกคณะ กว่าจะถึงก็แทบหมดแรงข้าวต้ม จัดการปูแผ่นหนังสือพิมพ์กันสีจะเปื้อนพื้น

ลงมือทาสีบนไม้ด้วยน้ำตาลูกผู้หญิง ไร้คนช่วย จากคำสัญญาที่ว่า ขอให้เรามาช่วย แต่ขณะนี้กลายเป็นเราทำเพียงสาม และเป็นฝ่ายรอให้พวกเขามาช่วย

16.30น.

             ในที่สุดก็ทาเสร็จ ท้องไส้ร้องขออาหาร แต่ต้องรีบกลับก่อนที่จะมืดและเข้าบ้านลำบากไปมากกว่านี้

22.56น.

             ร่างกายเมื่อยล้าจากการแบกของ หัวถึงหมอน นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นสถบออกมาเบา

"เหนื่อยใจชะมัด ไอ้สั...Zzz..."