ถ้าอ่านมาตั้งแต่ตอนหนึ่งคงสะดุด ทำไมการเขียนจึงแปลกไป กลับไปอ่านชื่อตอนสิ เริ่มทำอะไรครั้งแรก เปลี่ยนวิธีพิมพ์ครั้งแรก เริ่มคุยกับคุณเป็นตอนแรก "สวัสดีที่หลงมาอ่าน" เอาจริงๆก็แค่อยากบอกว่าอกหัก

ไม่มีรูปขึ้นปก ไม่มีแคปชั่นเศร้าเสียว แค่ปาดน้ำตาแล้วกลับมาเป็นตัวเอง มันไม่ได้ทำใจอะไรยากนัก ง่ายกว่าที่คิดไว้ แต่ใครจะรู้เล่า ที่ยังไม่แหกปากร้อง หรือทุบกำแพงตุบตับ เปิดน้ำจากก๊อกซัลวาหัวเงินที่บิดสีแดงแรงพอๆกับสายดับเพลิงให้กระชากหนังหัวจนสั่นคลอน อาจเป็นเพราะเก็บกดไว้ก่อน พิมพ์นี้ให้เสร็จเสียก่อน 

พอเรารู้ว่ายังมีอะไรอีกมากในชีวิตที่ต้องทำก็จะปล่อยวางความเศร้าโศกไว้จุดหนึ่ง ไม่ใช่การที่เราไม่รักกัน แต่เป็นการเราเข้าใจกัน คงคิดสินะว่าเข้าใจกัน มันก็ต้องไม่เลิกสิ เพราะเราเข้าใจว่าต่างฝ่ายต่างต้องการอะไร ไม่มีเหตุผลใดอื่น ไม่มีมือที่สามมาสาวความรักไป ไม่มีอะไรเลยจริงๆ

ความรัก มันก็คือความรัก แต่ทุกอย่างมันมีเวลาของมัน สิ่งที่เราต้องทำคือยอมรับ เราเป็นมนุษย์ เวลาเดินไปเสมอ ทำสิ่งที่ต้องทำ

ตอนสาม กับสี่ ห่างกันสี่เดือน ใช่ เดาถูกแล้ว เราให้เวลากับเธอไป

ตามจริงนั้นอยากจะเข้ามาพ่นศัพท์แปลก คำพูดกำกวมที่ต้องตีแผ่จนแบนแล้วค่อยๆตะล่อนออกมา กินทีสองเซนกว่าจะเข้าใจที่สื่อ แต่ความสามารถที่ไม่มี มันไม่ถึง

นอนเถอะท่านผู้อ่าน หากท่านเปิดมันอ่านตอนที่เวลาบอกนาฬิกาให้ตีแจ้งว่า สี่ทุ่มยี่สิบสองนาที แต่หากอ่านตอนเช้า จงตื่นแล้วทำวันนี้ให้ดีเถิด แต่หากวันนี้เป็นวันหยุดเล่า? ผู้อ่านหันมาถาม เราคงตอบได้ว่า แล้วแต่จิตท่านจะสะดวก