.

.

เวลาล่วงเลยมาในยามราตรีแล้ว ทว่าแม่ทัพหนุ่มกลับไม่อาจข่มตาลงให้หลับใหลได้ ภายใต้กระโจมส่วนตัว เขาพลิกไปมาอยู่หลายตลบ สุดท้ายแล้วจึงตัดใจลุกออกไปข้างนอกหวังจะเดินเล่นรับลม



กลางดึกที่เหล่าพลทหารพากันนอนหลับพักผ่อนควรจะเงียบสงัด ทว่าหูของเขากลับได้ยินเสียงเหมือนท่อนไม้ตวัดสู้ลม



แม่ทัพจินค่อยๆเดินไปยังทางต้นเสียง มันนำพาให้เขามาถึงลานฝึกซ้อมเสียได้



โชคดีที่แสงจันทร์คืนนี้ส่องสว่างกว่าคืนไหน เขาจึงมองเห็นว่ามีพลทหารคนหนึ่งกำลังฝึกซ้อมกระบี่กระบองกับหุ่นจำลองอย่างขยันขันแข็ง



ตงฮั่นรู้สึกประหลาดใจมากขึ้นเมื่อพบว่าพลทหารที่กำลังซ้อมอยู่นั้นคือจินตงเฉวียนพลทหารหนุ่มท่าทางดูอ่อนแอกว่าใครในกองทัพ คนที่เขาเคยปรามาสเอาไว้ว่าไม่สมกับเป็นชายชาตรีที่จะออกสู้รบเพื่อชาติบ้านเมือง



แม้ว่าท่าทางจะยังไม่แข็งแรงนัก แต่ความตั้งใจของเจ้าตัวฉายชัดจนสัมผัสได้แม้อยู่ในความมืด แม่ทัพหนุ่มค่อยๆสาวเท้าเข้าไป เขาไขว้แขนไปด้านหลัง



"เจ้าทำผิดท่านะ"



คนถูกทักสะดุ้งเฮือกใหญ่ ตงเฉวียนยึดไม้ในมือเข้าประชิดลำตัวแล้วหันกลับมาทางเขา ดวงตาที่แต่เดิมก็กลมโตพอควรเบิกกว้างขึ้นเมื่อพบว่าเจ้าของเสียงคือใคร



"ท...ท่านแม่ทัพ" พลทหารหนุ่มโค้งตัวทำความเคารพ "ย..ยังไม่นอนอีกหรือขอรับ"



ท่าทางตื่นๆนั่นทำให้ตงฮั่นนึกขันอยู่ในใจ ดูท่าว่าตอนฝึกเขาคงเข้มงวดเสียจนพวกทหารนึกกลัวกันไปหมดเสียแล้วกระมัง



"พอดีว่ามีนายทหารมาทำอะไรในยามวิกาลเช่นนี้ มันเลยรบกวนจนข้านอนไม่หลับ"



"ขออภัยเป็นอย่างยิ่งขอรับ"



"ดึกดื่นป่านนี้แล้วเจ้าควรจะพักผ่อนได้แล้วล่ะนะ หากเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาจะเป็นภาระให้กับกองทัพเปล่าๆ"



"รับทราบขอรับ" ตงเฉวียนโค้งอีกครั้ง "ถ้างั้นข้าน้อยขอตัวไปพักผ่อนก่อน...ฝ..ฝันดีนะขอรับ" แล้วก็หมุนตัวออกไปอย่างรีบเร่ง



ฝันดีอย่างนั้นหรือ



ตั้งแต่เตรียมการเข้าสู่สมรภูมิมา ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินคำนี้มาเสียนาน



"จินตงเฉวียน" เขาเอ่ยเรียก เจ้าของชื่อหยุดชะงัก หันกลับมาด้วยท่าทีหวาดๆ ราวกลับกลัวในความผิด



"ขอรับ"



"เมื่อกลางวันที่ข้าได้ปรามาสเจ้าไปเช่นนั้น ข้าขอถอนคำพูด"



"จริงหรือขอรับ" ดวงตากลมใสเป็นประกายแวววาว พร่างพราวยิ่งกว่าหมู่ดาวที่ประดับบนท้องฟ้า แม่ทักหนุ่มกระแอมกระไอไล่ความคิดประหลาดก่อนเอ่ยเสียงเข้มต่อ



"แต่เรื่องความสามารถที่อ่อนด้อยนั้นยังจริงอยู่ ในตอนฝึกซ้อมขอให้ตั้งใจมากขึ้นด้วยละกัน"



"ขอรับ!" คนตรงหน้าโค้งรับเสียงใส ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหุบยิ้มลงเหมือนนึกอะไรได้ จินตงเฉวียนโค้งลาเขาอีกครั้งแล้วมุ่งหน้ากลับกระโจมของตนเองไป



ความรู้สึกแปลกประหลาดก่อขึ้นกลางจิตใจของแม่ทัพหนุ่ม



ทั้งที่ผ่านสมรภูมิใหญ่มาก็หลายครั้ง เผชิญหน้ากับข้าศึกไม่รู้กี่หน เหตุใดหนอหัวใจที่เคยแกร่งดังหินผาของชายชาติทหารเช่นเขาจึงรู้สึกพ่ายแพ้ต่อนายทหารตัวเล็กเช่นนี้





จินตงเฉวียนทำอะไรกับหัวใจของเขากันนะ









#มนต101