อยู่ๆก็เกิดนึกขึ้นมาได้ว่าเราโชคดีจัง ที่ไม่เคยเห็นพ่อแม่รักกันเลย

โอเค อาจจะต้องท้าวความก่อนว่าบ้านเราไม่ใช่บ้านที่สมบูรณ์แบบนักและความสัมพันธ์ค่อนข้างซับซ้อน แต่ถ้าจะให้อธิบายง่ายๆก็คือ พ่อแม่เลิกกันและค่อนข้างเกลียดกัน แต่ก็ยังมีโอกาสให้กลับมาอยู่ด้วยกันเป็นพักๆอยู่

ตั้งแต่เล็กจนโตเราไม่มีภาพในความทรงจำอันไหนเลยที่บอกว่าคนทั้งสองคนนี้รักกัน โมเมนท์นั้นมันอาจจะมีอยู่ แต่เราก็จำไม่ได้ นึกไม่ออกจริงๆ

พ่อเราจะไม่ค่อยอยู่บ้าน เทียวไปเทียวมาระหว่างที่นี่และต่างประเทศเพื่อทำงาน เราเลยใช้ชีวิตอยู่กับแม่เป็นส่วนใหญ่ ภาพความทรงจำที่เด่นชัดที่สุดของเราเกี่ยวกับพ่อตอนเด็กๆก็คือกระจกบานเลื่อนแตกๆที่ถูกแปะเทปไว้บานนึง (ที่มารู้ภายหลังว่ามันแตกจากการที่พ่อเตะตอนทะเลาะกับแม่ ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกมากที่เราจำเหตุการณ์นี้ไม่ได้แต่ความรู้สึกเราจะเชื่อมพ่อกับรอยแตกนั้นตลอดแบบไม่รู้ตัว)

จนมาถึงวันนี้ ขณะที่นั่งคิดนู่นคิดนี่อยู่ก็เกิดความคิดแวบขึ้นมาว่า พ่อแม่เราถึงเขาจะเกลียดกันก็ไม่เคยรักกันเลยเนาะ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีจริงๆ

...ทำไมถึงดีน่ะหรอ?

ก็เพราะว่าเราจะไม่มีภาพที่เปรียบเทียบได้อยู่ในหัวไง

ลองนึกภาพว่าถ้าวันนี้เราเห็นเขาทะเลาะกัน แล้วเกิดมีภาพตอนเขารักกันเป็นครอบครัวแสนสุขซ้อนทับขึ้นมา ความรู้สึกตอนมันสัมผัสจะน่าเจ็บปวดขนาดไหน

ในทางกลับกัน ถ้าตอนนี้เขาทะเลาะกัน เราก็ถือว่าเท่าทุน แต่ถ้าวันไหนเกิดได้เห็นพ่อกับแม่กินข้าวพร้อมกันโดยไม่ด่ากันและไม่มีน้ำตาของแม่เคล้าคลอเป็น side dish ไปด้วย ก็ถือว่านั่นเป็นมื้อที่ดีและมีความสุขแล้ว

สุดท้ายก็ได้แต่พูดกับตัวเองว่าโชคดีจริงๆ