ผมเคยคิดว่าการจากลาเป็นเรื่องปกติ
แน่นอน มันอาจแค่สำหรับผม
อย่างน้อยๆตอนนี้ผมก็คิดว่ามันช่างปกติ
ผมคิดว่านะ
เธอยิ้มให้ผม
ผมยิ้มให้เธอ
เรายิ้มให้กันและกัน
น่าแปลก ทั้งๆที่มันเป็นกาแฟรสเดิม
แต่กลับให้รสหวานกว่าทุกครั้งที่เคยสัมผัส
แถมยังร้อนเสียพอดิบพอดีกับความต้องการของผมในตอนนี้
ผมนึกถึงคำพูดที่หลายๆคนเคยบอกผม
บางทีเราจากลาเพื่อเริ่มต้นใหม่
บางทีเราจากลาเพื่อกลับไปหาอะไรที่เราจากมา
บางทีเราจากลาเพราะอีกคนเดินจากไป
บางที เราจากลา เพราะเราไม่รู้อะไรเลย
หลายๆครั้งผมเฝ้าถามตัวเองว่าเราจะพบกันทำไมในเมื่อสักวันเราต่างต้องห่างหายจากกัน
และผมยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เช่นกัน
เธอพูดอะไรบางอย่างกับผม พลางยิ้ม
ยิ้มที่ดูอ่อนหวาน
แต่ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เราได้พบกัน
ซึ่งผมปล่อยมันผ่านไปด้วยความไม่ใส่ใจ
หรือเพราะเธอจงใจให้ผมไม่ใส่ใจ
ไม่มีใครรู้
กลิ่นกาแฟในแก้วชวนให้ความคิดผมล่องลอยไปไกลคล้ายลูกโป่งสวรรค์ที่ถูกปล่อยขึ้นไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่
ก่อนจะถูกกลืนกินด้วยสีฟ้าที่แสนกว้างไกลของท้องนภา
ตอนนี้กาแฟของผมนั้นหวานละมุนเหมือนรสหวานครั้งแรกที่เคยดื่มมันเข้าไป
แต่กลับไร้ซึ่งความร้อน
ผมนึกถึงเรื่องราวของผม กับ
เด็กน้อยคนนั้น ชายหนุ่มคนนี้ นักบวชรูปนั้น
ตัวเขาคนนี้
กับหญิงสาวตรงหน้า
ผมยิ้มให้กับเธอตรงหน้า เธอมองผม
ไร้ซึ่งการตอบรับ
ราวเราสองคล้ายเป็นคนแปลกหน้าไปโดยปริยาย
ผมยกกาแฟขึ้นดื่ม
ตอนนี้กาแฟเริ่มขมขึ้น
แต่ยังคงจืดชืดเช่นเดิม
ผมอมยิ้มเล็กน้อยกับตัวเอง
เธอยิ้ม
ช่างเป็นยิ้มที่คล้ายจะเศร้า
อีกมุมคล้ายเธอแสนจะดีใจที่ได้พ้นจากไอหมอกของความแปลกที่โอบล้อมเราสองคน
เธอยิ้ม
ก่อนจะกล่าวอะไรบางอย่างคล้ายการบอกลา
ผมไม่ได้สนใจมากนัก
เพราะผมคิดว่าเธอคงยังไม่จากไปไหนหรอก
เพราะผมคิดว่ากาแฟในแก้วนั้นยังไม่ทันหมดเสียด้วยซ้ำ
แล้วผมก็คิดผิด
ว่างเปล่า
เธอหายไป
พร้อมกับรสกาแฟที่ติดอยู่ในความคิดของผม
พร้อมกับกลิ่นกาแฟที่จางหายในความเป็นจริง
พร้อมกับรอยยิ้มของบุคคลนิรนามอีกคนที่ส่งมาให้ผม
พร้อมกับคำตอบ
เราพบกันเพื่อดื่มด่ำรสชาติของกาแฟในแก้ว แม้เรารู้ทั้งรู้ว่ากาแฟนั้นจะหมดแก้วสักวันหนึ่งก็ตาม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in