" กูขอโทษนะที่เข้าใจมึงผิดไป "

" มึงเป็นอะไรวะดูแปลกๆไป? "

" มึงจะกลัวอะไรมีกูอยู่ "

" กูรักมึงมากนะ ถึงแม้จะดูเหมือนไม่แสดงออกมา "

" มีอะไรต้องบอกกูนะ กูเต็มใจช่วย " 

  เราฟังเพลง Euphoria แล้วรู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งอย่างบอกไม่ถูก เพราะเราผ่านช่วงที่เลวร้ายของชีวิตมาได้แล้วอยู่ในช่วงที่หันกลับไปมองและสามารถปล่อยวางมันได้ 

ปีแรกก็ไม่คิดว่ามารู้จักกับคนสองคนที่ในอีกหลายปีต่อมาจะเป็นคนที่คอยช่วยเหลือและอยู่ข้างเราได้

ส่วนปีที่สองก็ไม่คิดว่าจะได้รู้จักกับคนที่ดูเหมือนไม่มีอะไรพิเศษ เหมือนหยินกับหยางแต่เราสองคนก็เติมเต็มและเข้ากันได้มากกว่าเดิมจนกลายเป็นคนที่ขาดไม่ได้ไปแล้ว

ส่วนปีที่สามจากคนที่เกลียดขี้หน้าที่สุดกลายเป็นว่าเราเข้าใจเขามากขึ้นและสามารถคุยเรื่องโตๆด้วยกันได้

ปีทีสี่จากที่เราตั้งแง่ว่าคนนี้พูดมากน่ารำคาญ กลับกลายเป็นว่า เขาเป็นคนที่หายากมากในโลกใบนี้เป็นคนที่โดดเด่นและเต็มไปด้วยพลังบวก

และปีที่ห้าเราทั้งห้าคนได้เติมเต็มกันและกันจนสมบูรณ์

ปีที่หกกำลังสร้างเรื่องราวของมันอยู่

ปีหน้าคงเป็นปีที่จะไม่ได้เจอหน้าพวกแกในโรงอาหาร ไม่ได้เที่ยวหรือโดดเรียนด้วยกันอีกแล้วสิ ถ้าต่างคนต่างมีเส้นทางของตัวเองไป แต่ถ้าถึงตอนนั้นจะสามารถกลับมาเจอกันได้อีกไหมนะ ?

พวกมึงไม่รู้หรอกว่าพวกเราต่างสร้างสีสันในชีวิตให้กันและกันขนาดไหน คงไม่รู้สินะว่าการมีกันและกันแบบนี้ทำให้เราสามารถผ่านเรื่องร้ายๆด้วยกันมาได้โดยที่ไม่มีใครหายไปหรือต้องตกลงไปในความมืด

กูเคยจมลงไปในความมืดนั้น

และมองชีวิตของทุกคนด้วยโทนสีขาวดำ

แต่มองไปที่พวกมึงเมื่อไหร น่าแปลกเนอะ 

ภาพทุกอย่างในโลกเริ่มมีสีสัน

ราวกับว่าถ้าอยู่ด้วยกันเราจะทำอะไรก็ได้

ต่อให้ใครจะคิดยังไง

ขอแค่มีแค่พวกเรามันก็เพียงพอแล้ว

มันน่าตลกเนอะทั้งหัวเราะและร้องไห้เราทำมันด้วยกันแทบทั้งหมดเลยเรารู้วิธีที่จะทำให้พวกเรามีสีสัน และพยายามช่วยกันและกัน โชคดีจริงๆที่มีพวกมึง โชคดีมากๆ ชีวิตในวัยเรียนคงจะไม่มีสีสันและความหมายเลยถ้าขาดพวกมึงไป 

บางเวลาที่อยู่กับพวกมึงมันก็สุขจนล้นเหมือน Euphoria นั้นแหละ

จนบางทีก็คิดว่าหยุดเวลาตรงนี้ได้ไหม อยากอยู่แค่ช่วงเวลานี้ได้ไหม

อยากให้อยู่แบบนี้ต่อไปไม่อยากให้เวลาเดินไป

เพราะถ้าอย่างงั้นพวกมึงก็จะเจ็บปวดเพราะปัญหาของตัวเอง

ถ้าจะจากกันแล้วตอนนั้นพวกมึงคงได้อ่านบทความนี้ ไม่อยากพูดว่าลาก่อนหรือโชคดีนะเลย 

เชื่อเถอะเราอาจจะได้เจอกันอีกก็ได้ แต่ถ้าโตไปจนไม่สามารถจำกันได้หรือลืมเลือนไปแล้ว

ขออย่างเดียวอย่าลืม 'สีสันและช่วงเวลา' ที่เราสร้างด้วยกันเลยนะ 

ถ้าเราสามารถหยุดเวลานี้ไว้และสามารถเป็นเด็กได้ตลอดมันคงจะดีเนอะ เห็นด้วยไหม ?

ตอนที่อ่านพวกมึงคงมีคำตอบในใจแล้วละ รักนะเพื่อนที่ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตของคนๆนึงจะมี