ปกติแล้วการตื่นเช้าหลังจากเดือนมิถุนาเป็นอะไรที่ทำให้เรา อยากหลับไปตลอดกาล ไม่อยากตื่น ไม่อยากทำอะไร มองห้องสี่เหลี่ยมสีขาว เสียงลม เสียงของเด็กที่ปั่นจักรยานเสียงของครอบครัวที่กำลังสนทนากัน ทำให้เราน้ำตาตื้น พยายามจะไม่เศร้าไปมากกว่านี้พยายามจะเข้มแข็ง นั่งจ้องเพดานห้องพร้อมความกลัวที่กัดกินจิตใจ
ไม่มีใครเลย
ทุกคนจากไปแล้ว
เดือนพฤศจิกายน ปิดเทอมฤดูร้อนได้กลับมาอยู่กับแม่คนสุดท้ายที่เรายังมีอยู่ พ่อก็จากไปนานแล้ว เราตื่นมาพร้อมกับความอุ่นใจ ตื่นมาชมอากาศยามเช้าเดินไปตลาดดูแม่ขายของมั้ง กินข้าวเช้าด้วยกัน สนทนากัน อย่างน้อยมันก็ไม่เหงาใจเหมือนตอนอยู่คนเดียว
เราชอบเดินคนเดียวตอนเย็นมองชีวิตผู้คนและมองอดีตของเรา คิดถึง ครอบครัว และอดีตที่อบอุ่นจนทำให้เราซึมระหว่างการเดินเล่นบ่อยครั้ง
เราเสพติดความเศร้า ระหว่างเดินเล่นคืนนี้เราบอกแม่ว่า ไม่คิดว่าตัวเองจะชินกับการไปที่นั้นอีกไผอยู่คนเดียว เขาบอกว่า รู้ไหมทุกเช้าที่เห็นเรานอนโดยมีเขาอยู่ข้างๆทำให้น้ำตาเขาแทบไหล เขาห่วงเรามากว่าเราจะเหงาขนาดไหน เขาใช้ชีวิตแบบห่วงเราตลอดมา
และความรักของแม่ก็ทำให้ปีศาจที่กัดกินใจเราหายไป ไม่หรอกไม่ใช่
เสียงรถบรรทุกที่ผ่านถนนหน้าบ้านเสียงลมที่กระทบถนนจนเกิดเป็นเสียงดังครืดผ่านไป ภาพเราก้าวเท้าไปยืนกลางถนนและร่างทั้งหมดแหลกสลายก็เข้ามา
เราชอบให้ตัวเองอยู่กลางถนนเดินช้าๆ เพราะมันเป็นชุมชนรถไม่เยอะ อยากสัมผัสกับรถ อยากโดนอัดแรงๆ
แย่จังเลย
ปีศาจมันยังไม่ไปไหน
และเดือนหน้าเราจะกลับไปเรียนชีวิตปกติกำลังจะกลับมา
เราหวังว่าเราจะมีชีวิตกลับมาเจอแม่อีกครั้ง
สู้ๆนะด้วยกำลังทั้งหมดที่มีเธอจะต้องผ่านมันไปได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in