ถ้าบนโลกใบนี้มีการแข่งขันสบตาแล้วฉันต้องลงแข่ง มั่นใจไว้ก่อนเลยว่าฉันจะได้ที่โหล่

ฉันไม่ชอบสบสายตากับใครทั้งนั้น

ไม่แม้แต่พ่อแม่ พี่ชาย หรือเพื่อนสนิท

ฉันสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าคนเราคุยกันทำไมต้องสบตาด้วย

และเกลียดที่สุดคือบุคคลประเภทสบตาตลอดการพูดคุย

นั่นไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่าได้รับความเอาใจใส่เป็นอย่างดีหรอกนะ

แต่มันทำให้ฉันอึดอัดและรำคาญ

แววตาของคนเรามักจะแสดงอารมณ์ออกมาใช่มั้ย

ขณะเดียวกันแววตาก็ให้ความรู้สึกเหมือนจะล้วงความลับของใครอีกคนได้เช่นกัน

เวลาที่จ้องลงไปในดวงตาของใครสักคนถ้าจ้องให้ดีพอ แน่นอนว่าจะเห็นเงาของตัวเอง

รู้สึกเหมือนถูกจับปฏิกิริยา

ถ้าทำอะไรผิดไปจะดูประหลาด

ถ้าโกหกก็จะถูกจับได้

ถ้าลุกลี้ลุกลนก็จะดูน่าตลก

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันเกลียดการสบตากับใครสักคน

อาจเป็นตอนที่หน้าตาฉันอัปลักษณ์ให้พวกน่ารังเกียจหยอกล้อกันสนุกปาก

รู้สึกว่าทุกสายตาจ้องมองฉันและเอาแต่จับผิด

อาจเป็นตอนนั้นที่ทำให้ฉันไม่ชอบสบสายตาใคร

หรืออาจเป็นตอนที่ความเชื่อมั่นในตัวบุคคลที่ควรเชื่อแหลกสลาย

หรืออาจเป็นตอนที่รู้สึกว่าแม้แต่ตัวเราเองก็ยังเชื่อไม่ได้

อาจเป็นตอนนั้น

บางที ไม่ใช่แค่การแข่งขันจ้องตาที่ฉันจะได้ที่โหล่

ถ้ามีแข่งจ้องตากับตัวเองในกระจกผลลัพธ์ก็อาจจะไม่ต่างกัน

.

.

.

ปล. เว้นโคมัตสึ นานะ ไว้คนนึง