ฉันนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจก ละอองฝนเริ่มพรำลงมาบางๆ เห็นเป็นม่านใสอยู่กลางถนน มองออกไปเจอแต่ความวุ่นวาย รถติดเป็นทางยาว แอบมองคนบนรถเมล์ บ้างก็งีบหลับ ส่วนคนที่ยืนก็ได้แต่ตั้งตารอว่าเมื่อไหร่จะมีที่ว่าง ถึงตาเราได้นั่งบ้าง

เมื่อก่อนนี้ฉันเคยคิดว่า ใครก็ตามที่เมื่อถึงวันจันทร์แปดโมงเช้า ยังสามารถนั่งหรือนอนอ้อยอิ่งอยู่ที่ใดที่นึง ที่ไม่ใช่บนยานพาหนะ ซึ่งติดยาวเหยียดอยู่บนท้องถนน คนๆ นั้นคงจะมีชีวิตที่น่าอิจฉาที่สุด ซึ่งฉันเอง อยากเป็นคนๆ นั้นใจจะขาด ขณะที่ฉันกำลังนั่งคิดอะไรอยู่เพลินๆ กลิ่นคาปูชิโน่ร้อนตรงหน้าก็ลอยขึ้นมาเตะจมูก ฉันจึงยกถ้วยขึ้นมาจิบเบาๆ ค่อยๆ ละเลียดรสชาติละมุนของกาแฟถ้วยโปรด ก่อนที่อุณหภูมิในร้านแห่งนี้จะทำให้กาแฟร้อนเปลี่ยนเป็นกาแฟเย็น

ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเป็นมนุษย์เงินเดือน เป็นลูกจ้างประจำอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง งานที่ฉันทำนั้นโดยลักษณะงานแล้วมันเครียดสุดๆ จนถึงขนาดมีเพื่อนรุ่นพี่คนนึงบอกเอาไว้ว่า งานนี้น่ะ มันเครียดรองจากหมอศัลยกรรมกับนักบินเชียวนะ สรุปว่าถ้าให้จัดลำดับความเครียดแล้ว งานที่ฉันทำเครียดเป็นอันดับสามของอาชีพการงานทั้งหมดว่างั้นเถอะ

แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ทนทำมาได้ยังไงตั้งแปดปี คงเป็นเพราะว่าช่วงเวลาแปดปีที่ผ่านมาฉันใช้แต่สมอง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันปล่อยให้จิตวิญญาณของตัวเองไปแอบงีบหลับอยู่ในซอกหลืบหรือมุมมืดที่ไหน อ๋อ ไม่ใช่สิ ใช้คำว่างีบหลับคงไม่ได้ ช่วงนั้นจิตวิญญาณของฉันคงเป็นเจ้าหญิงนิทรามากกว่า เรียกและปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น นี่ถ้าความอดทนมันเป็นรูปธรรมวัดได้ชั่งได้ ป่านนี้ไอ้เจ้าปริมาณความอดทนของฉันคงหาหน่วยเรียกไม่ถูกแล้วมั้ง
…………….
แต่วันนี้ เหลือบดูนาฬิกา 8 โมง 10 นาทีแล้ว ฉันยังสามารถนั่งอ้อยอิ่งจิบคาปูชิโน่ร้อนในร้านกาแฟน่ารักๆ ที่ดูการตกแต่งโดยรวมแล้วถูกใจฉันเป็นที่สุด กาแฟก็รสชาติดี และที่น่าจะถูกใจหนอนหนังสือที่รักการดื่มกาแฟทั้งหลายก็คือร้านนี้มีหนังสือดีๆ ให้เลือกอ่านมากมาย ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด และที่สำคัญฉันไม่ได้เป็นหนึ่งในมนุษย์เงินเดือนที่ต้องผจญภัยในท้องถนนทุกเช้าวันทำงานอีกต่อไป

ขณะที่กำลังตักตวงความสุขจากช่วงเวลาตรงหน้า ก็มีเสียงๆ นึง ทำให้ความคิดฉันต้องหยุดชะงัก “พี่พัชคะ ลูกค้าถามว่าเพลงที่กำลังเปิดชื่อเพลงอะไรคะ เค้าชมว่าเพราะดีค่ะ"