อยู่มาสามสิบกว่าปี ผมได้เห็นของพวกนี้ทุกวี่ทุกวัน อยู่ตามเสาไฟฟ้าบ้าง มุมตึกบ้าง หรือประหลาดสุดขึ้นไปอยู่บนป้ายบอกทางบนทางด่วนก็มี (อันนี้ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่) จนจากที่เคยเย็นชาก็หวั่นไหว ไม่ใช่สิ จากที่กลัวๆ ก็กลายเป็นชินชาและเฉยเมยในที่สุด เดี๋ยวนี้สามารถแยกความแตกต่างระหว่างคนธรรมดาอย่างเราๆ กับพวกคุณๆ เหล่านั้นได้แค่ปรายตามอง

พวกคุณๆ น่ะจะต่างออกไป ถ้าไม่ยืนนิ่งมากๆ ก็จะเดินแข็งทื่อด้วยท่าทางประหลาดหรือมีพื้นผิวสีซีดจนเกือบจะกลายเป็นภาพขาวดำ บางเจ้ามาง่ายกว่านั้นคือปรากฎตัวในสภาพตอนตายก็มี แต่แบบนั้นไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ มันไม่น่าดูหรอกภาพสมองหรือเลือดเป็นลิ่มๆ น่ะ พาลจะกินข้าวไม่ลงเอา

ผมกับทอมเรียกการมองเห็นนี้ว่าเป็นความสามารถพิเศษที่บอกใครไม่ได้ เพราะถ้าบอกไปคงไม่แคล้วโดนพาไปตรวจสมองหรืออาการทางจิต คิดอยู่เหมือนกันว่าสงสัยไอ้การเห็นผีนี่คงจะสืบทอดทางสายเลือดแน่ๆ และทั้งผมและน้องก็คงรับมรดกจากบรรพบุรุษมาเต็มๆ มาแบบไม่ขาดตกบกพร่องทั้งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส

สรุปได้ว่าการมองเห็นผีสำหรับผมก็เลยไม่ใช่เรื่องแย่อะไร ไม่รบกวนการดำเนินชีวิตประจำวันมากนัก จะน่ารำคาญอยู่อย่างเดียว

“มาช้าอ่ะคุณ”

ครับ มันนี่แหละ

ผมมองอดีตมนุษย์ที่วางท่าใหญ่โตบนอยู่บนโซฟารับแขกในห้อง มันชื่อธนกฤต ชื่อเล่นว่าน หรือบางทีก็ไอ้ว่าน ถ้ามันกวนใจผมมากๆ หมอนี่เป็นวิญญาณติดที่ เจ้าที่ หรือจะเรียกอะไรก็แล้วแต่ อยู่ในห้องนี้มากี่ปีแล้วก็ไม่ทราบได้ พอถามเจ้าตัวก็บ่ายเบี่ยงเฉไฉไปเรื่อย จนผมอ่อนใจเลิกถามไปเอง ช่างเถอะ เอาเป็นว่าถ้าไม่รบกวนกันก็พอจะอยู่ร่วมกันได้ ผมไม่ใจร้ายหาหมอผีมาไล่ให้เปลืองเงินหรอก สมัยนี้เงินทองยิ่งหายาก

“รถติดน่ะ อย่าบ่นนักเลย” ผมกลับบ้านมาเหนื่อยๆ แทนที่จะได้พักผ่อนสงบๆ ก็มีวิญญาณประสาทมาคอยหาเรื่องกวนประสาทจนผมหงุดหงิดอยู่เรื่อย

“ก็เห็นกลับช้า เป็นห่วงไม่ได้หรือไง”

เจ้าตัวว่าพลางทำหน้ายู่ น่ารักตายล่ะ (ถึงจะตายไปแล้วจริงๆ ก็เถอะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น) เรา ผมหมายถึงหนึ่งคนกับอีกหนึ่งตน อยู่บ้านเดียวกันมาได้ปีกว่าแล้ว ตอนแรกที่เห็นว่านปรากฎตัวก็เล่นเอาผมตกใจไปเหมือนกัน พี่แกเล่นไถลราวบันไดลงมาจากชั้นสองหล่นตุ้บตรงหน้าผมที่กำลังดูทีวี เล่นอะไรไม่เข้าท่าผมเลยด่าเข้าให้ เจ้าวิญญาณร่างโย่งนี่ก็หน้าจ๋อยไปแป๊ปนึง ก่อนจะยิ้มระรื่นเมื่อคงจะนึกได้ว่าผมมองเห็น จากนั้นมาหมอนี่ก็ยึดเอาผมเป็นเพื่อนเล่นไปเลย

มีใครให้คุยด้วยก็ไม่เลวนักหรอก ถึงจะเป็นผีก็ตาม ผมว่าเจ้าว่านก็คุยสนุกดี ผลัดกันเล่าเรื่องต่างๆ ผมเล่าเรื่องงาน เรื่องเพื่อน เรื่องสัพเพเหระที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน ว่านเองก็เล่าเรื่องสมัยที่เขายังมีชีวิตอยู่ หรือบางทีก็เล่าเรื่องประสบการณ์การเป็นผีบ้าง เปิดโลกเลยทีเดียว

“วันนี้จะทำอะไรกินอ่ะ”

“ไข่เจียว”

ว่านทำตาวาววับเมื่อรู้ว่าอาหารเย็นของผมวันนี้คือของโปรดของเจ้าตัว เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นวิญญาณแล้วก็ยังหิวได้ นึกว่าจะอิ่มทิพย์อย่างที่เขาว่ากันซะอีก วิธีการเลี้ยงเจ้าว่านก็ง่ายๆ แค่ทำอาหารขึ้นมาซักอย่างสองอย่าง (ปริมาณแค่พอกินคนเดียวก็ได้) แล้วอธิษฐานเรียก มหัศจรรย์มากตรงที่พออธิษฐานจบก็จะมีกับข้าวอย่างเดียวกันเปี๊ยบปรากฎตรงหน้าสำหรับวิญญาณที่เราเรียก อิ่มอร่อยกันไป

การอยู่ร่วมกับวิญญาณไม่ได้ส่งผลร้ายกับผมอย่างที่เคยฟังคนเล่าตามรายการผีต่างๆ ที่บอกว่าจะทำให้หน้าตาหมองคล้ำ หรือสุขภาพย่ำแย่อะไรแบบนั้น แต่สำหรับผมมันก็ปกตินะ เหมือนมีรูมเมท ดีกว่าด้วยตรงที่รูมเมทไม่ส่งเสียงน่ารำคาญ (ถึงจะมีบ้างเวลาที่หมอนี่เห็นเพื่อนผมที่ชื่อแทนมาบ้าน มันไม่ชอบไม่รู้ทำไม) แถมไม่เปลืองน้ำไฟด้วย หรือบางทีเดือนไหนช็อตว่านยังให้หวยได้ สองตัว สามตัว แล้วแต่แต้มบุญตอนนั้น พอได้เอาตัวรอดไปได้ถึงปลายเดือน

จะน่ารำคาญอยู่อย่างเดียว

“ว่าน อย่าเบียดมันร้อน”

ผมพยายามแงะแขนยาวๆ ของมันออกจากเอว ไอ้ผีนิสัยเสีย ชอบมานอนเบียดอยู่เรื่อย ไม่นอนเปล่าด้วยนะ มาเบียดบ้าง กอดบ้าง บ้างวันผมก็ตื่นมาในสภาพที่ซุกมันอยู่บ้าง เล่นเอาวางหน้าแทบไม่ถูก

“นิดเดียวน่า ผมอยู่บ้านเหงาๆ มาตั้งหลายชั่วโมงนะคุณ นะ”

แหนะ ทำมาอ้อน

“อย่ายุกยิกมากแล้วกัน ง่วง”

แต่ผมก็ง่วงเกินกว่าที่จะด่ามัน ได้แต่เลยตามเลยทุกที

Fin