บางครั้งที่ทำเป็นเล่น ก็แค่อยากปกปิดอะไรบางอย่างข้างใน...

เธอคอยอยู่ใกล้กัน ชวนกันไปดูหนัง จูงมือกลับบ้านกันทุกวัน

ดูแลทุกเรื่องเลยตอนเรียนก็คอยสอน โทรคุยตอนเข้านอนทุกคืน

"ว่าน วันนี้ว่างป่ะ" เสียงทุ้มๆ ที่ผมคุ้นเคยดังลอดมาตามสาย เป็นระยะเวลาเกือบปีแล้วที่ผมกับเขาได้รู้จักกัน ได้ทำงานด้วยกัน จนเรียกได้ว่าเป็นคนสนิท

สนิทไหมนะ?

"ทำไมพี่ คิดถึงผมอ่ะดิ" น้ำเสียงร่าเริงถูกหยิบมาใช้อย่างเคย กับคนอื่นก็คงไม่คิดอะไรมากไปกว่าจะเห็นว่าผมเป็นคนกวนประสาท แต่เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมใช้เสียงแบบนี้กับเขาคนเดียว

"กวนตีน ไม่มีอะไรมากพอดีเห็นหนังเข้าใหม่เลยว่าจะชวนดู แต่คนบางคนคงไม่ได้ดูแล้ว"

"อย่างงอนดิพี่ ไปกับพี่อ่ะให้ดูหนังผี ขี่ม้า ระเบิดภูเขา เผากระท่อม ผมก็ดู"

"งอนบ้านป้าแก เออ เจอกันพรุ่งนี้บ่ายโมง อย่าสายล่ะ"

"คร้าบ"

ถ้าใครมาเห็นผมตอนนี้คงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว จะมีใครบ้างนั่งยิ้มกับโทรศัพท์มือถือได้เป็นนานสองนาน ก็จะไม่ให้ดีใจได้ยังไงในเมื่อพรุ่งนี้ผมจะได้ไปเดต เออ เดตของผมคนเดียวนี่แหละ จะยังไงก็ช่าง การที่ผมได้ไปไหนต่อไหนกับพี่ตู่สองคนมันก็คือการเดต ต่อให้จะไปซื้ออาหารหมาหน้าปากซอยถ้าใจผมบอกว่าเดตก็คือเดต

คนมันไม่เคยเจออย่างนี้ใจก็หวั่นไหว

เธอจะรู้หรือเปล่าว่าเรื่องนี้เรื่องใหญ่เหลือเกิน

เราสองคนนั่งข้างกันในโรงหนังมืดๆ มืดจนเหมือนจะไม่มีแสงสว่างอีกแล้วในชีวิตนี้ แต่เอาเถอะ ได้นั่งใกล้พี่ตู่ขนาดนี้ก็คุ้มล่ะนะ วันนี้เรามาดูหนังผีกัน ไม่รู้ว่าพี่เขาคิดอะไรถึงได้มาดูหนังผีทั้งที่ปกติไม่เห็นจะสนใจหนังแนวนี้ซะหน่อย แถมเป็นหนังผีตุ้งแช่อีกต่างหาก ไม่ได้น่ากลัวหรอกแต่ซาวด์บิ๊วมาให้ตกใจแรงพอดู ไอ้ผีน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่กับมืออุ่นๆ ที่วางแปะอยู่ตรงหัวไหล่ผมนี่สิเรื่องใหญ่ ไม่แปะเฉยๆ ด้วยนะ ยังมาบีบเบาๆ ให้หวิวใจเล่นอีก

แม่ครับ ผมฟินกว่านี้ไม่ไหวแล้วครับแม่

พี่เขาจะรู้ไหมนะว่าผมคิดไปไกลถึงดาวพลูโตแล้ว

ถ้าหากคิดว่าเธอชอบกัน ฝันว่าเป็นเพื่อใจ

แล้วรู้ว่าเธอไม่คิดอะไร ฉันจะทำยังไงดี

หลายครั้งที่พี่ตู่ทำผมสับสน ผมไม่รู้เลยว่าพี่เขาคิดยังไง บางทีผมก็ลองแกล้งหยอดๆ ดู ก็ไม่เห็นจะปฏิเสธหรืออะไรในเชิงนั้น นิ่งซะจนผมไปต่อไม่ถูก

"อย่าเลย เดี๋ยวจะแอบชอบกันเองเปล่าๆ"

ครั้งนึงเลยลองแอบบอกไปเนียนๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าผมเนียนไปหรือพี่ตู่ไม่คิดอะไรจริงๆ เพราะนอกจากหน้ายิ้มๆ กับเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นอีก ใจมันเหี่ยวเลยนะคุณ ตอนแรกคิดว่าพี่เขาจะเขินหรืออะไรซักหน่อยแต่นี่ไม่เลย แล้วอีแบบนี้ผมจะเอาความกล้าที่ไหนไปสารภาพกันล่ะ

อย่ามาแกล้งให้ใจวุ่นวาย เล่นอะไรแบบนี้

อย่าให้ฉันหลงเพ้อว่าเธอมีใจให้เลย

แต่พอผมนิ่งไปบ้าง พี่เขาก็มาทำให้หวั่นไหว...

"กินข้าวหรือยัง ว่าน"

ผมไม่เคยชอบชื่อตัวเองจนกระทั่งพี่ตู่เรียกนั่นแหละ ใครบ้างจะไม่ใจสั่นเวลาเห็นริมฝีปากอิ่มๆ นั่นขยับเป็นคำ เป็นชื่อของผม นึกอยากจะเก็บเสียงทุ้มๆ นั่นเอาไว้เป็นของผมคนเดียวไม่แบ่งใคร นอกจากคำพูดอ่อนโยนแบบนั้นแล้วยังมีสายตาอบอุ่นกับรอยยิ้มน้อยๆ ตอนที่พี่ตู่มองมาที่ผมอีก ตำแหน่งสามีแห่งชาตินี่ไม่ได้มากันเล่นๆ

ใครอยู่ข้างนอกบ้างเก็บใจผมมาให้ที ลอยไปไกลแล้ว

"ก...กินครับ กินแล้วครับพี่"

ใครจะไปคิดว่าคนไปเรื่อยอย่างผมจะพูดอะไรแทบไม่ออกแค่พี่เขามองมาแค่นั้น ไม่เป็นผมคุณไม่รู้หรอกว่าแค่คุมเสียงไม่ให้สั่นก็ยากเต็มทน แถมไอ้หัวใจไม่รักดี (เพราะคอยจะรักแต่พี่) ยังเต้นรัวแทบจะหลุดจากอก

"ผมไปรอข้างนอกนะ"

ไม่ไหวแล้วครับ ผมทนมองพี่ตู่มากกว่านี้ไม่ได้จริงๆ กลัวจะอดใจไม่ไหวสารภาพรักพี่เขาเข้าจริงๆ

ติ๊ง

เสียงไลน์ดังขึ้นไม่นานหลังจากที่ผมหนีหัวใจตัวเองออกมาสงบจิตสงบใจ ใครนะส่งมาไม่รู้เวล่ำเวลา คนอยากใช้เวลาทำใจบ้างก่อนจะต้องทำงานกับคนที่แอบชอบ ยากยิ่งกว่าทำข้อสอบอีก ให้ตาย ผมหยิบมือถือออกจากกระเป๋าหลัง กะจะเฉ่งเจ้าของข้อความซะหน่อย โทษฐานกวนเวลาใจ

"คิดอะไรก็พูดสิ ไม่คิดบ้างเหรอว่ามีคนเขารอฟัง"

ผมว่าตอนนี้ผมกลายเป็นคนไม่มีหัวใจแล้วล่ะ

ก็พี่ตู่เล่นมาเอาไปหมดทั้งดวงแบบนี้

Fin