งานจบแล้ว จบเสียที

ภพธรอยากกลับบ้าน

อยากกลับไปหาครอบครัวที่แสนดีของเขาใจแทบขาด ทว่าปีศาจร้ายไม่เคยยอมให้เขาได้พบความสุขสักครั้ง ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

เขาเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะไปให้พ้นจากสถานที่แห่งนี้ อยากไปให้พ้นจากความรู้สึกผิดที่พร้อมจะประดังเข้ามา 

กี่ชีวิตแล้วที่ต้องจบลงด้วยมือคู่นี้ เพราะความอ่อนแอและเห็นแก่ตัวของเขาเอง

ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นเงามืดก็ทอดยาวบดบังแสงสว่างเปิดทางให้ 'มัน'​ อีกครั้ง

"เจ้ามาช้า ภพธรของข้า" 

รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฎให้เห็น ภายใต้หน้ากากเหล็กนั้นจะมีสีหน้าอย่างไรก็สุดจะหยั่ง ภพธรรู้ดีว่าการที่มันปรากฎตัวกระทันหันเช่นนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดีแน่ 

มันไม่เคยเป็นเรื่องดี

"ขออภัยนายท่าน" ภพธรเบนสายตาลงมองปลายเท้า กำมือแน่นจนเล็บจิกเนื้อ

"สิ่งที่เจ้าขอมาคราวนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ" น้ำเสียงราบเรียบดูเหมือนไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ แต่รอยยิ้มกลับกดลึกอย่างสมใจ 

"ค่าตอบแทนก็ต้องสมน้ำสมเนื้อหน่อยล่ะ เจ้าว่าจริงไหม" 

"ครั้งนี้สองคน ผมจัดการให้แล้ว" ได้แต่หวังว่ามันจะพอใจเสียที

"เจ้าก็รู้ ว่ามันไม่พอ" 

ก่อนที่ภพธรจะรู้ตัวร่างของจอมปีศาจก็ก้าวเข้ามาประชิดตัวเขาเสียแล้ว เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาข้างหู 

"มันไม่เคยพอ ภพธรของข้า" 

ร่างกายถูกสัมผัสด้วยแรงปรารถนาลึกล้ำจนยากจะขัดขืน เจ้าปีศาจรู้ดีเสมอว่าจุดอ่อนของภพธรอยู่ตรงไหน ทุกสัมผัสเน้นย้ำให้รู้ว่าใครที่เป็นผู้ควบคุม มือกำจิกผ้าปูที่นอนแน่นจนแทบขาด เมื่อลิ้นร้อนแตะซ้ำที่ยอดอก ริมฝีปากขบเม้มดูดดึงอย่างไม่ปรานี 

ปีศาจร้ายก็ยังคงเป็นปีศาจร้าย ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน กายร้อนกดลึกหนักแน่นราวกับจะฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้น พายุอารมณ์โหมกระหน่ำเข้าใส่จนสมองขาวโพลน 

มันพาเขาบินขึ้นสู่สวรรค์ได้สัมผัสความสุขสมก่อนกระชากลงขุมนรกในวินาทีเดียวกัน

"เจ้าเป็นของข้า ภพธร ของข้าตลอดไป" 

จูบสุดท้ายเลือนรางราวความฝัน 

Fin