เด็กชายภพธร ตอนนี้อายุ 10 ขวบ อยู่ในวัยกำลังเรียนรู้และดูเหมือนว่าจะเรียนรู้ได้ดีเสียด้วย หัวกลมๆ นั่นฉลาดเกินวัยไปมาก อีกทัั้งความสุภาพเรียบร้อยและเก็บรายละเอียดทุกเม็ด จนพี่ป้าน้าอาล้อว่าจู้จี้ขี้บ่นเหมือนคุณพ่อที่เสียไปไม่มีผิด แต่เจ้าหนูภพธรก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพราะสิ่งที่รบกวนจิตใจเขาตอนนี้คือเจ้าตัวอ้วนป้อมกลมปุ๊กตรงหน้าต่างหาก

"นี่ว่านจ้ะ น้องชายของลูก" 

คุณแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงสดใสอย่างที่ภพธรไม่ได้เห็นมาหลายเดือน ดีใจก็ดีใจที่คุณแม่ทำใจเรื่องคุณพ่อได้หลังจากที่จมอยู่กับน้ำตามานานวัน เขาก็ไม่ใช่เด็กจิ๋วๆ อย่างเจ้าหนูตรงหน้าที่จะไม่รู้ว่าน้ำตาของคุณแม่คือความเสียใจที่ต้องพรากจากคนรักตลอดกาล ภพธรรู้ ว่าคุณพ่อจะไม่กลับมาอีกแล้ว

"แม่ไปเก็บเด็กนี่มาจากไหนฮะ"

เขาแอบเห็นว่าเจ้าเด็กตัวเท่าเมี่ยงนี่ยู่หน้า สงสัยจะฟังรู้เรื่อง

"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะตู่ แม่รับน้องมาอยู่เป็นเพื่อนลูกไงคะ เป็นพี่ชายแล้วต้องทำตัวดีๆ รู้ไหม"

ดูคุณแม่จะเห่อเจ้าว่านนี่พอสมควร เอาเถอะ จะมาจากไหนก็ไม่สำคัญ ถ้าทำให้คุณแม่ของเขายิ้มได้แบบนี้ล่ะก็ จะหมู หมา แมว งู หนูเจอร์รี่ ภพธรก็โอเคทั้งนั้น เพราะฉะนั้นจะเป็นเพื่อนเล่นกับเด็กคนนี้ให้ก็แล้วกัน ถือซะว่าเรียนรู้การเป็นพี่ชายไปในตัว

"ว่านอายุเท่าไหร่"

"หกขวด"

"ขวบ ไม่ใช่ขวด ไหนพูดใหม่"

"หกข...ขวด"

"ไม่เอาสิว่าน"

"ว่านอายุห...หก ข...ขวด ฮึก"

แย่แล้ว เบะแล้ว 

ภพธรตะโกนในใจ ถ้าทำเจ้าว่านร้องไห้คุณแม่จะเสียใจไหม สมองของเขาแล่นเร็วจี๋หาวิธีที่จะหยุดน้ำตาของเด็กตรงหน้า นึกถึงตอนที่คุณพ่อเคยปลอบเขาตอนหกล้มจนเข่าเจ็บ คุณพ่อทำยังไงนะ? 

ทันทีที่นึกออก เด็กชายภพธรก็ยิ้มกว้าง

"นี่เจ้าว่าน ถ้าไม่ร้องไห้พี่ตู่จะให้รางวัลนะ"

ได้ผล ว่านใช้มือป้อมๆ เช็ดหน้าเช็ดตาอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่าจะยิ่งเช็ดก็ยิ่งเลอะเทอะไปใหญ่ จนภพธรอดไม่ได้ที่จะหยิบผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดแก้มนุ่มให้เสียเอง จะว่าไปตาใสแจ๋วของเจ้านี่ก็ถูกใจภพธรอยู่หรอก เหมือนลูกแมวเลย

"ว่านไม่ร้องไห้ ว่านได้รางวัล"

นั่น มีทวงอีกแหนะ 

ภพธรส่ายหัวระอากับน้องชายคนใหม่ แต่ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำอยู่แล้ว บอกว่าจะให้ก็ต้องให้ เด็กชายภพธรก้มลงจุ๊บหัวกลมๆ ของน้องชายคนใหม่ สัมผัสกลุ่มผมนุ่มๆ หอมกลิ่นแชมพูอย่างอ่อนโยน 

"พี่ตู่ใจดี"

Fin