ผมกับคนรักต้องจำใจอยุ่ห่างกันอย่างช่วยไม่ได้ ผมเจ็บใจ แต่ฐานะทางสังคมของผมกับเขาก็ต่างกันมากจริงๆ เขาคนนั้นเป็นถึงนักร้องดังขวัญใจสาวๆ ทั่วประเทศ ส่วนผมก็เป็นแค่ผม ไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่เราก็รักกัน ขอบคุณโชคชะตาหรืออะไรก็ตามที่ทำให้ผมได้รู้จักและได้รักเขา

แต่ความรักอย่างเดียวมันก็ไม่พอ

พวกเราถูกกีดกันจากคนรอบข้างเขา ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่น้อง โดยเฉพาะผู้จัดการส่วนตัวที่ยุ่งวุ่นวายทั้งเรื่องส่วนรวมและเรื่องส่วนตัว น่ารำคาญนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจได้ล่ะนะ ก็พวกนั้นน่ะเข้าหาเขาเพราะต้องการผลประโยชน์ทั้งนั้น ไม่มีใครได้เห็นเขาอย่างที่ผมเห็น ไม่มีใครเข้าใจตัวตนของเขาได้เท่าผมอีกแล้ว ก็อยางที่บอกผลประโยชน์มันบังตาจนไม่มีใครมองที่ตัวเขาจริงๆ ไม่มีใครเลยนอกจากผม

ปัญหาหลักๆ ที่ขัดขวางความรักของเราคือระยะทางนี่ล่ะ แต่ผมก็จัดการมันได้ด้วยการเขียนจดหมาย อย่างน้อยไม่ได้พบกันแต่ก็ยังสื่อสารกันได้ให้พอหายคิดถึง พวกคุณคงเข้าใจว่าถ้าต้องอยู่ห่างจากคนรักมันจะทรมาณแค่ไหน ความคิดถึง ความรู้สึกทั้งหมดมันกลายเป็นดาบสองคมที่ทำร้ายเราทั้งคู่

เพราะความรู้สึกที่อัดแน่นจนบางทีจดหมายที่ส่งไปก็ยาวซะจนเหมือนเรียงความ บางครั้งก็เหมือนเป็นแค่โน๊ตสั้นๆ ที่บอกให้เขารู้ว่าผมคิดถึงเขามากแค่ไหน ผมรู้ว่าเขาเองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน

แม้ไม่มีจดหมายตอบ แต่น้ำตาที่ไหลออกมาตอนอ่านจดหมายของผมก็ทำให้ผมเข้าใจได้ดี

ทว่าอีกไม่นานแล้วล่ะ ที่รักของผมจะไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป เพราะผมกำลังจะไปรับเขาแล้ว เราจะหนีไปด้วยกัน ไปในที่ที่ไม่มีใครหาเจอ ที่ที่มีแค่เราสองคน ผมส่งจดหมายบอกให้เขาเตรียมตัวเอาไว้ และนี่จะเป็นจดหมายฉบับสุดท้ายเพราะเราไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกต่อไปแล้ว

"ตู่ ภพธร นักร้องชื่อดังถูกลักพาตัว คาดว่าเป็นฝีมือสตอล์กเกอร์ที่คุกคามนักร้องหนุ่ม ตำรวจพบจดหมายที่อาจเป็นของคนร้ายกว่าร้อยฉบับ..."

เสียงผู้ประกาศข่าวขาดช่วงลงเมื่อผมปิดวิทยุ ผมมองคนที่หลับสนิทอยุ่ที่เบาะหลัง ที่รักของผมคงเหนื่อยจากการเดินทาง ไม่เป็นไรหรอก ผมจะปล่อยให้เขานอนสบายๆ ไปก่อน เอาไว้ค่อยไปฉลองความรักของเราเมื่อถึงที่หมาย

ตอนนี้ไม่มีใครขัดขวางความรักของเราได้อีกต่อไปแล้ว

Fin