เขาเพียงอยากสร้างฝันร่วมกับ อัลบัส เท่านั้น

ท้องฟ้านอกปราสาทนูร์เมนการ์ดมืดมิดมานานแล้ว

ตั้งแต่วันที่ฉันขังตัวเองไว้ที่นี่ มันก็ไม่เคยสดใส ไม่มีอะไรสดใสอีก

การจากไปตลอดกาลของ อัลบัส ดัมเบิลดอร์ จึงไม่ได้ทำให้อะไรมืดมนลงไปมากนัก

ยังไงนายก็เหมือนจากไปตั้งแต่ฉันมาอยู่ในปราสาทนี่แล้ว

จากไป พร้อมกับฝันของเรา

วันและคืนของฉันคงผ่านไปอย่างสงบ และมืดมิดเช่นเคย หากไม่ถูกรบกวนโดยผู้มาเยือน

ลอร์ด โวลเดอมอร์ คือแขกมิได้รับเชิญผู้นั้น

การได้สัมผัสเขาในระยะห่างเพียงเท่านี้ ฉันอดที่จะชื่นชมเขาไม่ได้

เขาช่างดูยิ่งใหญ่ และเลือดเย็นกว่าที่ตัวฉันเป็นมากนัก

ถึงอย่างไร ฉันก็ไม่ชอบเขาอยู่ดี

เขามาเพื่อตามหาไม้กายสิทธิ์ที่ฉันเคยเป็นเจ้าของ

ฉันรู้ ฉันรู้ดีว่ามันอยู่ที่นาย อัลบัส

ถึงตาย นายคงลากมันลงหลุมไปด้วยกันกับนาย

ฉันปล่อยให้เขาสั่งคนไปฆ่านาย แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมให้เขาแตะต้องนายอีก

ฉันเยาะเย้ยบุคคลที่ผู้คนไม่กล้าที่จะเอ่ยนาม ฉันยิ้มเยาะให้กับความยิ่งใหญ่ของเขา

จงจำไว้เถิดโวลเดอมอร์ วินาทีสุดท้ายของอัลบัสมันควรเป็นของฉัน และของฉันแต่เพียงผู้เดียว

เมื่อฉันไม่ได้สิ่งนั้น ร่างกายและวิญญาณของอัลบัสก็ต้องเป็นของฉัน ของฉันผู้เดียวเท่านั้น

จะโอบกอดหรือทำลาย ฉันเป็นผู้ตัดสิน มิใช่หน้าที่ของใคร แม้กระทั้ง ลอร์ด โวลเดอมอร์ ผู้ยิ่งใหญ่ก็ตาม

ฉะนั้นปลิดชีพฉันเถิด

ถึงฉันต้องตาย ท่านจอมมารโวลเดอมอร์ ก็ทำได้เพียงฝันถึงไม้เอลเดอร์เท่านั้น

ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็น คือเขาโมโห และเกรี้ยวกราด

เขาสุดจะทนกับคำเยาะเย้ยของฉัน

เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน คือเสียงร่ายคาถาดังกึกก้อง

อย่างน้อยเขาก็เลือกคาถาได้ดี ฉันไม่ต้องทนเจ็บนานเท่าไหร่

ความคิดสุดท้ายที่แล่นเข้ามา คือทุกอย่างที่เป็นอัลบัส ยังคงเป็นของฉัน

ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับอัลบัส เพราะฉันยอมให้มันเกิดขึ้นเท่านั้น

หลังจากนั้น ฉันก็แค่หลับไป

ตลอดกาล

เกลเลิร์ต กรินเดลวัลด์ ไม่ได้อยากเป็นจอมมารที่ยิ่งใหญ่

เขาเพียงอยากสร้างฝันร่วมกับ อัลบัส เท่านั้น

และต่อจากวินาทีนี้ไป

ณ ที่ใดสักแห่ง

เขาคงได้พบ อัลบัส ดัมเบิลดอร์

และหากโชคดีอีกสักหน่อย

ก็คงได้สร้างฝันร่วมกัน