เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ไม่ไหวก็ระบายออกมานะplzoooaloneooo
:'(
  • ความรู้สึกแรกที่เข้ามา ณ ตอนนั้นเราอยากลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเรา คิดเสมอว่า แค่เราลืม เราก็เริ่มต้นทุกอย่างได้ เราตั้งเป้า และวิ่งตามความฝัน ป่าวประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ความฝันของคนตัวเล็กแบบเรามันยิ่งใหญ่มหาศาลแค่ไหน

    เราตั้งใจเรียน...
    เราตัดขาดเพื่อนเก่า...

    จนกระทั้งเราสูญเสียมิตรภาพไปทั้งหมด แลกมาด้วยการเกรดที่ดีขึ้น เราดีใจที่ตัวเองมาถึงจุดนี้ได้ จากเด็กไม่เอาไหน มัวแต่เล่นเกรียนไปวัน ๆ จะกลายเป็นผู้เป็นคนได้

    แต่สิ่งเหล่านั้นแหละคือพิษเศร้า...
    ที่กัดกล่อนความเป็นคนของเราให้หมดสิ้น...

    ชีวิตเราเริ่มดิ่งลงเหวลึก ทะเลาะกับครอบครัวเพียงเพราะเราไม่อยากนั่งอยู่ในวันรวมญาติ โดนกลั่นแกล้งที่โรงเรียนโดยที่ไม่รู้ว่าใครทำ กลายเป็นเด็กหัวแข็ง เป็นมารศาสนา แค่เพราะเราไม่ชอบการไปเข้าค่ายพุทธบุตร เรามีปัญหาในสายตาของคนอื่นเสมอ

    ทำไมเราถึงยอมให้คนอื่นควบคุมไม่ได้...
    มันก็แค่เรื่องเล็กน้อย...

    นานวันเข้าความหัวแข็งมันยิ่งบั่นทอนจิตใจ เครียดทุกอย่างที่ต้องทำ จนโรคกระเพาะมาเยือน ไมเกรนถามหา เจ็บทั้งกายป่วยทั้งใจ เรากลายเป็นไอ้คนจอมปลอม ขี้โกหก คนมองว่าเราอ้างเหตุผลอาการป่วยสารพัดเพื่อหนีความจริง

    เราเศร้าที่เราเป็นแบบนี้...
    เราอยากหายไป...
    ไม่เอาแล้ว เราคนใหม่ที่ใฝฝัน...

    สื่อมากมายประโคมข่าวโรคซึมเศร้า อาการที่ว่า มันดูเข้ากับเราไปหมด จนกระทั้งมีบทความหนึ่งแนะนำให้เราตั้งเป้าหมายไว้สั้น ๆ ที่เราพอทำได้ เราจึงลองทำตาม นั่นคือการรอซีรี่ส์ Game Of Thrones ให้จบบริบูรณ์ รอคอย Avatar ภาคอื่น ๆ กับ CG อลังค์ ตามดูฮีโร่จากค่าย Marvel จนกว่าจะถึงจุดสิ้นสุดของทีม Avenger เราพยายามตั้งเป้าหมายที่ไม่บั่นทอนจิตใจ จนกระทั้งฟางเส้นสุดท้ายมันขาด

    สาเหตุเกิดจากตัวเราเอง...
    ที่เหลวใหลกับโลกความเป็นจริง...

    จนถึงตอนนี้ เราหมดแรงแล้วที่จะทำอะไรก็ตามที่เราชอบ เราไม่สามารถวาดรูปได้จนจบ เราจับพู่กันเพื่อสร้างงานที่สร้างสรรค์ แต่รูปที่ได้กลับเป็นเพียงพื้นหลังสีหม่นกับแม่สีที่ถูกพู่กันลากเป็นเส้น เราพยายามบอกกับคนที่เราคิดว่าเขาจะให้คำปรึกษาเราได้ดี

    แต่สิ่งที่ได้รับคือความรู้สึกที่คิดลบ...
    ยังไงเธอมันก็แค่คนโกหก...

    "บอกครูสิว่าเธอโกหกรึเปล่า ?"
    "เธอไม่ได้โกโหใช่ไหม ?"
    "ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ"
    "ต่อไปนี้อย่าร้องไห้ให้ครูเห็นอีก"
    "ไหนพูดมา ใครทำอะไรเธอ"
    "ทำไมไม่เข้มแข็ง"
    "เพื่อนทุกคนเค้ายังใช้ชีวิตกันได้เลย"
    "ครูผิดหวังในตัวเธอมากนะ"

    เราคงหวังมากเกิรไป ว่าการที่เราเอ่ยปาดบอกความรู้สึกในใจของเราให้ใครสักคนฟังจะเป็นทางออกที่ดีสุด

    เราโง่เอง ที่ปล่อยให้ตัวเองดำดิ่งมาถึงขนาดนี้ จนกระทั้งว่ายกลับขึ้นไปหายใจไม่ไหว


    คงพอแล้วละเนอะ
    ไม่ต้องทนทุกข์แล้ว
    ปล่อยมันไว้
    หาความสุข
    ในโลกแห่งความฝัน
    ตัดขาด
    กับโลกที่พังไปแล้ว


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in