ตอนนั้นไม่ทันคิด  หมดม้วนก็เปลี่ยน  พอใส่เข้าไปแล้ว  เอ๊ะ...  ฟิล์มตัวนี้มัน ISO เท่าไหร่แล้ววะ  กล่องก็ไม่ได้เอามา  ขี้เกียจเสิร์ชหาด้วย  ตั้งมั่ว ๆ ไปก่อนก็แล้วกัน  กะ ๆ เอาว่าสัก 100 มั้ง 

หลังจากที่งงกับทางลงเขาเพื่อไปขึ้นบัสก็ตัดสินใจไปถามทางลุงคนนึงที่พอพูดภาษาอังกฤษได้  ลุงแนะนำว่าให้เดินตัดลงไปทางนี้  ลงไปเรื่อย ๆ แล้วเลี้ยวขวาจะเจอบัส  แล้วก็อย่าขึ้นสาย 1 นะ  ตอนนั้นจำได้แค่นี้ก็เดินไปตามทางที่ลุงบอก  พอมาถึงจุดที่ต้องลงเนี่ยบันไดมันชันมาก  ยัยสาวข้างหน้ากลัวมาก  ไม่กล้าลง  บอกแฟนให้ไปทางอื่น  เราเลยมองลงไป  เออ...  ชันว่ะ  คนกลัวความสูงคงไม่กล้าลงแน่  เรากับเพื่อนก็ค่อย ๆ เดินลงมาเรื่อย ๆ  จนเจอน้องคนนี้ที่ออกจากบ้านแล้ววิ่งลงบันไดก็เงิบไปนิดนึง (เพื่อนบอกน้องคงวิ่งลงทุกวันมั้ง)

พอโพสรูปนี้ใน IG เพื่อนคนนึงมาบอก  สีเหมือนหนังเกาหลีเลย  

ใช่ค่ะ  มันเป็นฟิล์มหนัง  สีเลยเหมือนหนัง  แต่อธิบายมากก็จะกลายเป็นโชว์เนิร์ดใส่เพื่อน 5555

ผ่านตึกร้าง  งงเหมือนกันทำไมจักรถึงไปอยู่ตรงนั้น

สี่หนุ่มคนนี้เดินลงเขามา  ให้ฟีลเหมือนหนังวัยรุ่นญี่ปุ่นเลยถ่ายเก็บไว้หน่อย  

หลังจากนั้นมีเวอร์ชั่นเด็กประถมด้วย  แต่ถ่ายไว้ไม่ทัน  มากัน 4 คนเหมือนกัน

ตอนใกล้ ๆ จะถึงทางที่รถบัสผ่านก็เจอชุมชน  น่าจะเป็นตลาด  ดูมีของขายคล้าย ๆ ตลาดสดแถวบ้าน

ข้ามถนนตามที่ลุงบอก  มารอรถบัส  ห้ามขึ้นสาย 1 นะอิหนู

รอไม่นานรถบัสก็มา  เรานั่งไปลงที่ Jagalchi  เป้าหมายต่อจากนี้คือตลาดปลา  เราจะไปกินปูยักษ์กัน

ตรงตลาดไม่ได้ใช้ฟิล์มตัวนี้ถ่ายมาเลย  เพราะหิวมาก  ขี้เกียจล้วงกล้อง  สรุปสั้น ๆ คือใหญ่ เยอะ อร่อย แพง  จบมื้อ

พอออกจากตลาดก็เข้าไปในเมือง  ไปเดินดูส่วนที่เขาว่าเป็นใจกลางเมืองปูซาน  มี BIFF Square ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของงาน BIFF เช่นกัน

เริ่มมืดแล้ว  โดนรถปาดหน้า  ตั้งใจจะถ่ายทางม้าลาย

สตรีทฟู้ด เกะกะทางเดินนิดหน่อย

แสงเริ่มหมดเลยกดไปอีกรูป  (นึกขึ้นได้ว่าฟิล์มแพงไม่ควรถ่ายพร่ำเพรื่อ)  และมันก็ออกมามืดจริง ๆ  ตอนเห็นรูปนึกไม่ออกว่าถ่ายอะไรมา  สักพักก็คิดได้ว่ามันเป็นร้านขายดอกไม้ที่มีสองหนุ่มกำลังยืนเลือกอย่างตั้งใจ  สงสัยจะเอาไปให้คนสำคัญ

ส่วนหลังจากภาพนี้ก็เดินดูด้วยตาและใช้กล้องดิจิตอลถ่าย  แวะ Artbox  Daiso และพวกร้านเครื่องสำอาง  เดินจนเริ่มล้าเลยคิดว่ากลับห้องกันดีกว่า  ต้องเก็บกระเป๋าด้วย  เพราะวันรุ่งขึ้นจะนั่ง KTX เข้าโซล

เช้าวันต่อมา  ฝนตก  

เช็คพยากรณ์อากาศแล้วน่าจะตกยาว  ทำใจแล้วล่ะว่าอาจจะไม่ได้ภาพดี ๆ จากม้วนนี้เท่าไหร่  พอเช็คเอาท์แล้วก็วิ่งไปซื้อร่ม  เดินลากกระเป๋า  ลงซับเวย์ไป 1 สถานีก็ถึงสถานีปูซาน  แต่พอถึงแล้วเราต้องขึ้นไปข้างบนก่อนเพราะไม่มีทางเชื่อมในร่มที่จะไปถึงสถานี KTX เลย (หรือเราหาไม่เจอก็ไม่รู้)  พอออกมาเห็นฝนยังตกอยู่  รู้สึกว่าไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วขอถ่ายสักหน่อยเหอะ  จะออกมาเป็นยังไงก็ช่าง

ความรู้สึกแรกที่เห็นรูปนี้  เฮ้ย... มันก็สวยดีนะ  สีเหมืองหนังหว่อง  หนังฮ่องกง  อะไรประมาณนี้เลย  พอฝนตกก็ได้ฟีลเหงา ๆ ดี

หน้าสถานีปูซานกำลังมีการก่อสร้างอะไรบ้างอย่าง  ตอนไปสถานีโตเกียวก็เจอความรู้สึกแบบนี้  กำลังก่อสร้าง  ทำงานอยู่แถวหัวลำโพงก็ก่อสร้าง  ชีวิตดูจะผูกพันกับอะไรแบบนี้

มองเห็นหมู่บ้านกัมชอนอยู่ลิบ ๆ

มาถึงประมาณ 8 โมงครึ่ง  มุ่งต9รงไปยังเคาน์เตอร์เพื่อซื้อตั๋ว

เที่ยวที่เร็วที่สุดคือ 8:55  แต่คิดว่าน่าจะไม่ทัน  เผื่อหลง  หาชานชาลาไม่เจอ  และอยากแวะซื้ออะไรกินเป็นมื้อเช้าด้วยเลยเลือกเที่ยว 9:05 แทน

ตรงชานชาลาแสงน้อยมาก  ออกมาเป็นหนังสยองขวัญเลย

พอขึ้นรถปุ๊บ... เอ๊ะ จะวางกระเป๋าตรงไหน จะให้ยกขึ้นข้างบนคงไม่ไหวแน่ เลยลองเดินไปดูตามหัว/ท้ายขบวนเผื่อจะมีที่วาง อ้าว... ไม่มีว่ะ เลยตัดสินในถามผู้หญิงที่นั่งแถวข้าง ๆ นางก็บอกว่ามันจะมีช่องวางนะ เป็นล็อกๆ (คือไปดูมาแล้วมันไม่มี) อันก็เลยเดินไปตามพนักงานประจำขบวน(?) รูปร่างสูงใหญ่ เขาก็มองๆแล้วผู้หญิงที่ช่วยให้ข้อมูลเราก็บอกว่า มันหนักนะ พนักงานก็บอก ไม่เป็นไร แล้วนางก็ยกขึ้นวางบนชั้นวางของเหนือที่นั่งอ่ะ ใบของเราไม่เท่าไหร่ แต่ใบของอันมันใหญ่ล้นออกมา (จะหล่นใส่หัวพวกเราไหม) แต่ตลอด 3 ชั่วโมงก็ไม่หล่นลงมานะ ตอนเอาลงนี่ต้องช่วยกันเอาลงเอง 5555555 แล้วเขาก็ไม่มาตรวจตั๋วด้วยนะ งงนิดนึง คือปกติของที่นี่เหรอ (อย่างญี่ปุ่นจะมีพนักงานสวมหมวกเดินตรวจงี้) สุดท้ายแล้วเราก็ถึงโซลโดยสวัสดิภาพและไม่เจอซอมบี้เลยสักตัว

จอดสถานีไหนบ้างไม่แน่ใจ  จำได้แค่แดกู  แรก ๆ ก็ตั้งใจชมวิว  แต่ง่วง  หลับดีกว่า

เกือบ ๆ 3 ชั่วโมงก็มาถึงโซล  ตรงตามเวลาเป๊ะ  เห็นสถานีแล้วตื่นเต้นนิดหน่อย  เหมือนในหนังเลย (แหงสิ)

มีสปอต์ไลท์ส่องมาที่น้อง  เท่อ่ะ 5555

ผู้คนมากมายสมเป็นเมืองหลวง

ตอนแรกกะจะฝากกระเป๋าไว้ก่อนแล้วเที่ยวเลย  แต่ล็อกเกอร์เต็ม  เลยตัดสินใจเอาไปวางที่ที่พักเลยดีกว่า  จากนี่ไปชินชนก็ไม่ไกลเท่าไหร่

เด็กน้อยกำลังเล่นกันรอแม่ซื้อของเซล

หมดม้วนพอดี

ความจริงม้วนนี้ถ้าเจอแสงเยอะ ๆ สีก็สวยถูกใจดีนะ  แต่พอแสงน้อยก็สวยไปอีกแบบ  ออกมาเป็นสีแบบหนังฮ่องกง  ถ้าตังค์เหลือก็อยากซื้อมาลองอีกเหมือนกัน :D