Theme: Fictober

Author: icypumpkin





เย็นนี้ที่เก่าเวลาเดิม

จัดชุดใหญ่เลยนะ


ปาร์คจีซองยกโทรศัพท์ขึ้นอ่านข้อความก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าอย่างเคย ดวงตารีเรียวหันมองเพื่อนร่วมกลุ่มที่มีพฤติกรรมคล้ายๆ กันก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาและพยักหน้ารู้ถึงความหมายของข้อความนั้น

"มันจะมีเรื่องอะไรกันทุกวันวะ" จงเฉินเล่อเพื่อนชาวจีนที่นั่งข้างเขาเอ่ยทักขึ้น

"ไม่รู้เหมือนกัน" เขาตอบกลับ หมุนปากกาในมือเล่นไปมา

"แต่ก็ไปตีกับเขาได้ทุกวัน" 

"นายก็เหมือนกันนั่นแหละ" เขาสวนกลับก่อนเฉินเล่อจะหัวเราะจนตาหยีและหันกลับไปตั้งใจเรียนต่อเมื่ออาจารย์จ้องมองมา

ก็ไม่ต่างจากเด็กมัธยมปลายทั่วไป โรงเรียนชายล้วนสองแห่งตั้งอยู่ตรงข้ามห่างเพียงถนนกั้น ไม่ว่าจะเป็นเพราะเลือดแห่งสถาบันมันค้ำคอหรือศักดิ์ศรีที่ไม่อาจยอมแพ้ หรืออีกอย่างก็แค่รุ่นพี่ต่างปลูกฝังว่าโรงเรียนตรงข้ามมันชอบหาเรื่อง จึงทำให้ใม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปี เด็กสองสถาบันจึงมีเรื่องกันอยู่เรื่อยมา



"จีซองพร้อมยัง" ลูคัสหว่องตะโกนข้ามโต๊ะมาทันทีที่ออดสัญญาณบอกเวลาเลิกเรียน

"ลูคัสหว่อง ครูยังไม่ออกจากห้องเรียนเลยนะ" เสียงกำราบของอาจารย์ทำให้ทั้งห้องหลุดยิ้ม 

"ขอโทษครับอาจารย์ พอดีพวกผมมีนัดต่อครับ" ลูคัสกล่าวพลางหัวเราะร่า เจ้าของชื่อที่ถูกพาดพิงหันไปมองโต๊ะว่างเปล่าของลูคัสแล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้ อะไรมันจะพร้อมไปตีกับชาวบ้านเขาขนาดนั้น

"วีรกรรมบุกเดี่ยวไปช่วยเพื่อนโดนรุมนั่นไง ใครๆ ก็ยกย่องนายกันทั้งนั้น เห็นแบบนี้ร้ายใช่ย่อย" จีซองกลอกตาเมื่อย้อนนึกถึงเรื่องราวในครั้งนั้น เรื่องราวที่เป็นจุดเริ่มต้นของเหตุการณ์หลายๆ อย่างที่เชื่อมโยงมาถึงปัจจุบัน มันก็จริงตามที่ทุกคนเล่าแค่ไม่ทั้งหมดก็เท่านั้น ถึงได้บอกไงว่าคิดกันไปเอง

"ไปกันเหอะจีซอง วันนี้ฉัดจะอัดพวกมันให้เละเลย" เป็นเฉินเล่อที่หัวเราะกับคำพูดนั้น ตัวเขาเพียงแค่ลุกขึ้นยืนก่อนจะตบไหล่เพื่อนตัวสูง ยกกระเป๋าพาดบ่าและเดินออกจากห้องไป


ต่อให้โรงเรียนทั้งสองแห่งจะห่างกันแค่ถนนกั้น แต่เพราะมันอยู่ในสายตาของครูและบุคคลที่เกี่ยวข้องมากเกินไป โดยปกติจึงจะนัดเจอกันที่สนามหญ้าห่างจากหลังโรงเรียนไปประมาณสี่บล็อค ไม่ใกล้ไม่ไกลจนเกินไป 

วันนี้พวกเขามาสาย เพราะพอมาถึงก็เจอชุดโรงเรียนสีแดงเด่นเป็นสง่ายืนกันอยู่ให้พรึ่บ โดยเฉพาะไอ้หน้ากวนประสาทที่ยืนยิ้มอยู่ตรงกลางพร้อมกับปรบมือต้อนรับพวกเขาที่มาทีหลัง


"โอ้ คิดว่าจะกลัวจนหัวหดไม่กล้ามากันซะแล้วนะเนี่ย โผล่มาซะสายเชียว อย่างว่าแหละเนอะ การรักษาเวลาคงยากเกินไปสำหรับคนอย่างพวกคุณ" ผมสีชมพูนั่นมันน่าดึงมาให้ติดมือซะจริงๆ

"หยุดเห่าสักทีเถอะนาแจมิน" เป็นลูคัสที่ตะโกนขัดคอจังหวะหัวเราะของโรงเรียนฝั่งนู้น 

"อย่าไปว่าเขาเลยน่ะลูคัส พวกคนไม่มีอะไรทำ วันๆ คิดแต่จะหาเรื่องคนไม่สนใจเรื่องเรียนก็มาไวแบบนี้แหละ ไม่เหมือนพวกเราที่เห็นการเรียนมาก่อน" ปาร์คจีซองยกมือขึ้นขยี้ผม จงใจยักคิ้วและมองตาคู่อริกล่าวตอบกลับไป


"ปากดีให้มันได้ตลอดแล้วกันปาร์คจีซอง" 


สิ้นสุดคำพูด นาแจมินยกนิ้วชี้ขึ้นสะบัดมาในทางพวกเขา ชายหนุ่มหลายสิบชีวิตก็พากันวิ่งกรูเข้าหากันโดยไม่ได้นัดหมาย 



ปาร์คจีซองมองหน้าเจ้าของเรือนผมสีชมพูที่ยังไม่ยอมละสายตาไปไหนพลางวิ่งเข้าหาอีกฝ่ายแต่กลับโดนชายตัวสูงกว่ามาขวางทางไว้ มือเรียวยกขึ้นกำบังหมัดที่ถูกปล่อยออกมาก่อนจะสวนเข้าที่ชายโครงแทนและกระแทกเข่าซ้ำจนคู่กรณีลงไปนอนงอตัวกับพื้น ขณะกำลังจะก้าวเท้าต่อกลับรู้สึกถึงแรงลมและความเจ็บปวดชาแล่นตรงใบหน้าด้านขวา เพราะไม่ทันระวังจึงได้แผลเข้าที่หางคิ้ว 

จังหวะที่เขาจะหันไปสวนกลับ กลับพบว่าชายคนนั้นล้มลงไปนอนกับพื้นเสียแล้วพร้อมมือที่มาจับไว้แน่นก่อนจะพาวิ่งออกไปจากความอลหม่านนั้น 

เราวิ่งอ้อมจากอาณาเขตบริเวณนั้นมาไกลพอสมควร จนหยุดลงที่ทางแคบระหว่างสองตึก เสียงหอบหายใจดังก้องไปทั่วซอยแคบ




"เจ็บไหม" เป็นแจมินที่ถามขึ้นก่อนจะเช็ดเลือดที่ไหลจนเกือบเปื้อนตา

"บอกไม่เจ็บก็โกหกแล้ว"

"ขอโทษที ห้ามไม่ทัน ติดอยู่เหมือนกัน" เห็นต่อหน้าต่อตาเลยด้วยซ้ำในยามที่กำปั้นนั่นซัดลงไปบนใบหน้า ตอนที่เลือดไหลออกจากหางคิ้วของปาร์คจีซอง โมโหจนต่อยโรงเรียนคู่อริคว่ำก่อนจะเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ลงไปนอนจูบพื้นเป็นรายต่อไป หวังว่าตอนตื่นขึ้นมาจะจำอะไรไม่ได้ ไม่งั้นเขาคงจะบอกขอโทษอีกฝ่ายไปว่าตาลายมองผิดก็แล้วกัน

"ไม่เป็นไร เหตุการณ์แบบนี้ยังไงก็ต้องได้แผลอยู่แล้ว โอ๊ะ! วันนี้หน้าตาหล่อดี ไร้รอยแผล" เขากล่าวพลางจับใบหน้าของอีกฝ่ายพลิกไปมาเรียกรอยยิ้มจากคนตรงหน้าได้ไม่ยาก เบื่อหน้าบึ้งๆ แล้ว ทุกครั้งที่เขาได้แผล คนตรงหน้าก็เป็นแบบนี้ทุกที ทั้งๆ ที่น่าจะชินแล้วแท้ๆ

"เปลี่ยนเรื่องเก่ง"

"รู้ว่าห่วงแต่ไม่เป็นไรก็คือไม่เป็นไร แผลแค่นี้เอง" เจ็บกว่านี้ก็เคยมาแล้ว สงสัยเหมือนกันว่าไอ้เหตุการณ์บ้าๆ นี่มันจะจบลงตอนไหน อาจจะเมื่อพวกเขาเรียนจบล่ะมั้ง

"เฮ้อ... พูดตรงๆ นะจีซอง เห็นกี่ทีก็เลือดขึ้นหน้า" เป็นคนฟังที่หัวเราะให้กับคำพูดนั้น ขยับเท้าเดินเข้าใกล้คนขี้กังวลเกินเหตุมากอีกนิด

ใกล้จนดวงตาจ้องประสานกับดวงตาคมที่ดูลึกเหมือนมหาสมุทรนั่น

ใกล้จนถูปลายจมูกไปมาจนริมฝีปากนั่นเผยรอยยิ้ม

ขยับเข้าใกล้จนริมฝีปากของเราทาบทับจนไร้ช่องว่าง มือร้อนขยับขึ้นจับท้ายทอยเพื่อปรับองศาให้รับจูบได้ถนัดยิ่งขึ้น มืออีกข้างคว้าเอวคนตรงหน้าให้แนบชิด จีซองปะป่ายไปตามท่อนแขนแข็งแรงก่อนจะโอบรอบคออีกคนไว้ ถอนริมฝีปากออกแต่ใบหน้ายังไม่ละห่างไปไกล

"ท่านหัวหน้าไม่เดือดบ่อยนะ" เสียงใสกล่าวและกดจูบลงบนริมฝีปากของอีกคน

"เพราะหัวหน้าฝั่งนี้ไม่เจ็บอะไรขนาดนั้นหรอก" และอีกครั้งซ้ำย้ำลงที่เดิม จนคนฟังแค่นหัวเราะออกมา
"ตัวแสบ ยั่วเก่งนัก คิดว่าอยู่ตรงนี้แล้วไม่กล้าหรือไง" จีซองยิ้มแผล่เผยให้เห็นฟันขาว

"ไม่กล้าแล้วครับ"

ความสัมพันธ์ของพวกเขาก็ประหลาดพอสมควร จะไปเดินเที่ยวด้วยกันใกล้โรงเรียนก็ไม่ได้เพราะเดี๋ยวมีคนมาเห็นว่าหัวโจกของกลุ่มที่ตีกันบ่อยๆ มาเดินด้วยกัน จึงต้องคอยหาสถานที่ไปเที่ยวที่ไม่ค่อยมีใครไป พอเจอหน้ากันระหว่างวันก็ต้องแสร้งทำเป็นไม่ถูกกันเหมือนเกลียดกัน 

ถ้าถามว่าจุดเริ่มต้นมันคือตอนไหน ก็ตอนสิบรุมหนึ่งที่เขาเข้าไปช่วยเพื่อนนั่นแหละ ตอนแรกปาร์คจีซองก็ตั้งมั่นจะฆ่าให้ตายมันทุกตัว แต่พอไปถึงจริงๆ ขณะกำลังตะลุมบอนกันอยู่ นาแจมินกลับเข้ามาสั่งให้คนฝั่งนั้นหยุด ปล่อยตัวเขาและเพื่อนที่ไร้สติกลับไป ในตอนที่ไปส่งเพื่อนที่คลินิคและกำลังกลับบ้าน กลับรู้สึกเหมือนใครสักคนเดินตาม พอหันกลับไปก็พบคนๆ เดิมยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมยื่นข้อเสนอให้ลองคุยกันดู 

นั่นคือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของเรา รวมถึงการเป็นหัวหน้าแกงค์ของปาร์คจีซอง เพราะเพื่อนที่ไร้สติฟื้นขึ้นมาเล่าว่าก่อนตัวเองจะหมดสติไป สถานการณ์สิบรุมหนึ่งแต่จีซองพาหนีรอดออกมาได้



"วันนี้กินไรดี หิวแล้ว" 

"กินปาร์คจีซองก่อนได้ไหม" คนฟังแสร้งทำตาโตจนคนมองอดไม่ไหวกดจูบลงบนริมฝีปากอิ่มนั่นอีกครั้ง ขบเม้มและดูดดึงก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปกวาดต้อนในโพรงปาก ไล่ต้อนลิ้นชื้นเสียจนคนในอ้อมกอดหลอมละลายเป็นขี้ผึ้ง หากในจังหวะกำลังจะถอนริมฝีปากออก ใบหน้าคมกลับโดนจับกลับเข้าไปใหม่

"โอ๊ย" ริมฝีปากถูกกัดจนแตกเลือดไหลก่อนเจ้าตัวแสบที่แจมินเรียกจะหัวเราะร่า

"ท่านหัวหน้าจะไม่มีแผลกลับไปได้ไงกัน เพื่อนร่วมห้องสงสัยแย่เลยนะ" อยากจับมาฟัดเสียให้เข็ดแต่ก็เพราะรอยยิ้มสว่างสดใสนั่นเลยจะยอมปล่อยไปก่อนหรอกนะ

END