Theme: Fictober

Author: icypumpkin

พลาด....

นาแจมินพลาดและประมาทเกินไป

"ชิท" ภาพตรงหน้าดูโคลงเคลงสั่นไปมาจนต้องลากร่างกายปวกเปียกของตัวเองลงนั่งบนม้านั่งกลางสวนสาธารณะ มือเรียวยกขึ้นควานหาสิ่งของที่มักจะพกติดตัวอยู่เสมอในกระเป๋าเสื้อโค้ต แต่พอหยิบขึ้นมาเปิดดูกลับต้องสบถออกมาอีกครั้งเมื่อพบกับเข็มฉีดยาว่างเปล่า

ดันลืมเติมคาเฟอีนลงเข็มฉีดยาเพื่อบรรเทาอาการร่างกายหมดแรงของ 'ถ้วย' แบบเขา แถมตอนนี้ก็ยังประมาทเลินเล่อออกมาเดินข้างนอกทั้งๆ ที่ไม่ได้รับ 'คาเฟอีน' มาหลายวันแล้ว ฉับพลันสายตาเหลือบไปเห็นร้านคาเฟ่ใกล้เคียง เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลในชุดเสื้อโค้ตลายทางไม่รอช้า พยายามรวมรวบสติให้ได้มากที่สุดก่อนจะเดินตรงไปหาจุดหมาย

"สวัสดีครับ โมดาคาเฟ่ยินดีต้อนรับครับ" เสียงใสกล่าวต้อนรับไม่สามารถดึงความสนใจของเขาได้มากเท่ากลิ่นหอมของคาเฟอีนที่ลอยฟุ้งอยู่เต็มอากาศ นาแจมินสูดลมหายใจลึกเพื่อบรรเทาอาการพลางมองมือของตัวเองที่หยุดสั่นและลมหายใจที่เริ่มกลับมาเป็นปกติ 

"ลูกค้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ" เสียงใสพูดซ้ำเมื่อเห็นอาการของลูกค้าที่ไม่สู้ดีนัก ไม่ใช่ลูกค้าหน้าใหม่เพราะมาเกือบทุกวัน แต่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอีกฝ่ายหน้าซีดเดินโซเซเหมือนคนจะเป็นลมเข้ามา... ถ้วยจริงๆ สินะ

"เปล่าครับ ขอชาร้อนแก้วนึง ทานนี่ครับ" แจมินตอบกลับ ยื่นธนบัตรให้ก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะด้านในที่ดูไร้ผู้คนพลุกพล่าน คาเฟ่เล็กๆ ไม่มีคนมากนักหากแต่กลิ่นหอมของคาเฟอีนยังคงลอยอวลเสียจนเขาสงสัยว่ามาจากไหนมากมายขนาดนี้ ยอมรับตามตรง เหตุผลหลักที่เขาเลือกมาร้านนี้ก็เพราะกลิ่นหอมฟุ้งนี่แหละ

แต่สภาพตอนนี้ แค่ได้กลิ่นไม่สามารถเติมเต็ม มันไม่เพียงพอกับร่างกายอีกต่อไปแล้ว

เขาแค่อาการทรงตัวแต่ไม่มีแรงมากพอจะทำอะไร คาดหวังว่าชาสักแก้วจะช่วยให้ดีขึ้น ตัดสินใจหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ออกมา การทำงานหามรุ่งหามค่ำส่งผลต่อร่างกายหนักแค่ไหนก็เพิ่งเข้าใจ แต่เดธไลน์ที่เข้ามาจ่อรอคิวและโทรศัพท์จากบรรณาธิการเกือบทุกชั่วโมงก็บอกชัดเจนว่าตัวเขาไม่ได้มีทางเลือกมากนัก

"ชาร้อนหนึ่งที่ได้แล้วครับ" กลิ่นคาเฟอีนแตะจมูกจนต้องหยุดและเงยหน้าจากหนังสือ จ้องมองเด็กเสิร์ฟผิวขาวเจ้าของดวงตารีเรียวปิดยิบหยีในยามเจ้าตัวยิ้มกว้างแบบนี้ แก้มใสสองข้างป่องออกน้อยๆ

"ขอบคุณครับ" แจมินกล่าวตอบรับ ไม่เคยกลิ่นคาเฟอีนแรงขนาดนี้จากชาหรือกาแฟแก้วไหนมาก่อนในชีวิต ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังจะผละจาก คล้ายกลิ่นนั้นลอยหายไปจนเผลอไผลไปคว้าข้อมือนั้นไว้

"ครับ?"

"คาเฟอีน... ใช่ไหมครับ" 

คำถามตรงไปตรงมาทำเอาคนถูกถามดวงตาเบิกกว้างแต่เพียงเสี้ยววินาทีก็กลับมาเป็นปกติ

"ไม่นะครับ น่าจะเป็นกลิ่นของชาตรงหน้ามากกว่า" คาเฟอีนไม่ได้ปลอดภัยจนต้องเปิดเผยตัวตนให้ใครรู้ ปาร์คจีซองเลือกทำงานร้านคาเฟ่เพราะหวังให้กลิ่นคาเฟอีนจากน้ำเหล่านี้อำพรางกลิ่นกายของเขาไว้ 

"อ่า งั้นต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลาครับคุณ...." ผู้พูดเว้นระยะเพื่อให้อีกฝ่ายตอบ

"จีซองครับ เรียกใช้ได้เสมอนะครับ" ในจังหวะกำลังจะเดินจาก ข้อมือกลับถูกฉวยและดึงจนเสียหลักล้มลงไปโดยมีใครอีกคนที่ตั้งใจรองรับอยู่แล้ว

ดวงตาสบประสานไม่หลบตา

ลมหายใจร้อนใกล้รินรดผิวก่อนจะแตะลงบนแก้มขาว สูดลมหายใจเข้าลึกยาว

เลื่อนมายังริมฝีปากนุ่มยุ่น แตะประทับและค่อยๆ ครอบครอง ดูเนิบช้ายาวนานแต่กลับหวานซ่านในความรู้สึกจนแม้กระทั่งละริมฝีปากออกแล้วยังคงทิ้งรสสัมผัสไว้

"คาเฟอีนจริงๆ ด้วย" กลิ่นหอมฟุ้งจนทำเขาแทบมึนเมา แค่เพียงแตะสัมผัสสูดดมก็แทบบ้ายิ่งในยามที่ได้ครอบครอง จนตอนนี้รู้สึกร่างกายกลับเข้าสู่โหมดปกติอีกครั้ง

"ในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ก็ปล่อยผมเถอะครับ" ไม่ใช่เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้น สถานที่ที่อันตรายที่สุดบางทีก็ไม่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกถ้วยหิวกระหายทั้งหลาย

"ไม่ใช่แบบนั้นนะจีซอง" แจมินรีบกล่าวรั้ง ไม่รู้เพราะอะไรทั้งๆ ที่เขาจะปล่อยไปก็ย่อมได้ แต่พอเห็นแววตาสดใสนั่นนิ่งเย็นชาลงกับน้ำเสียงตอบโต้ที่ไม่เหมือนเก่า เขากลับไม่สามารถเพิกเฉยต่อปฏิกิริยาเหล่านั้นได้

"ถ้วยใช่ไหมล่ะครับ จูบเมื่อกี้ยังไม่พออีกหรอที่จะรับคาเฟอีนเข้าร่างไป" และทุกครั้งที่ถูกถ้วยจูบน่ะ ร่างกายของคาเฟอีนเองก็อ่อนแอลงเช่นกัน เหมือนถูกสูบพลังไปให้อีกฝ่ายแทนอย่างไรอย่างนั้น

"ครับ เป็นถ้วย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอยากตักตวงคาเฟอีนอย่างเดียว

ถ้าไม่รังเกียจ... ลองคุยกันดูไหมครับ"

"ห๊ะ" 

ปาร์คจีซองรู้สึกเขาหูฝาดไป ใจบอกให้ไม่รู้สึกเพราะความสัมพันธ์ระหว่างถ้วยกับคาเฟอีนมันไม่ได้ราบรื่นแสนง่ายแบบที่ใครเข้าใจ กลิ่นของคาเฟอีนหอมเย้ายวน จนถ้วยตักตวงได้ไม่รู้จักพอ ข่าวในทีวีก็มีให้เห็นบ่อยๆ ที่สุดท้ายถ้วยโอเวอร์โดสเพราะรับคาเฟอีนมากไปกับคาเฟอีนที่เหี่ยวเฉาเพราะฤูกถ้วยสูบพลังชีวิตไปจนหมด

"จีซองเองก็ต้องรู้ตัวอยู่แล้วใช่ไหมว่าผมมาบ่อยมากจนผิดปกติ จำกันได้อยู่แล้วแหละ วันนึงสั่งชาตั้งหลายแก้ว เมนูเดิมๆ สั่งซ้ำๆ ทุกวัน" 

"...." ปาร์คจีซองยังคงนิ่งรับฟัง

"ไม่ใช่แค่เพราะชาหรือกลิ่นคาเฟอีนหรอกนะที่ต้องพาร่างกายเดินออกมาทุกวัน แต่เพราะความน่ารักสดใสของบาริสต้าตรงหน้าต่างหาก อยากเห็นรอยยิ้มเวลาชงชาหรือกาแฟสักแก้ว ความมุ่งมั่นตั้งใจนั่นก็อีก"

"...." เขายังคงไม่รู้จะตอบอย่างไร เพียงแต่จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรวางมือไว้ที่ไหน แล้วความร้อนข้างแก้มนี่มันยังไงกัน แอร์เสียหรืออย่างไรกันนะ

"ช่วยมาเติมคาเฟอีนให้ถ้วยว่างเปล่าใบนี้ได้ไหมครับปาร์คจีซอง...."

END

Talk: ครั้งแรกกับ Cafeverse ขออภัยในความมึนงงและทุกสิ่งอย่าง

อธิบายเพิ่มเติม

ถ้วยเปรียบร่างกายเหมือนภาชนะที่ร่างกายจะอ่อนแอลงในทุกวัน จะต้องมีคาเฟอีนมาเติมเต็มถึงจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างปกติ ถ้าขาดคาเฟอีนนานเกินไปก็จะถึงขั้นล้มป่วยได้ สงสัยตรงไหนถามได้เลยค่ะ

มีแทคแล้วนะ ไปหวีดกันได้ที่ #icypumpkinfic ค่ะ

ปล.ขอบคุณคุณJamcityที่ทักเรื่องแทคนะคะ