Title: Childhood
Theme: Fictober
Author: icypumpkin
แก๊ก
เสียงคล้ายสิ่งของกระทบหน้าต่างทำเอาเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์เทาที่นอนอ่านหนังสือลุกขึ้นนั่ง พยายามเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
กุ่ก
จะว่าหูฝาดก็ฟังดูเกินจริงในเมื่อเขาได้ยินถึงสองครั้งติด ขยับตัวลงจากเตียงก่อนสาวเท้าเดินไปยังหน้าต่าง แง้มผ้าม่านออกน้อยๆ ก่อนรอยยิ้มบางจะประดับเต็มหน้าจนดวงตาปิดยิบหยี
"เปิดช้า" ผู้มาเยือนยามวิกาลเอ่ยก่อนจะรวบตัวเขาเข้าไปกอดและทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมกัน
"งือ ไม่ได้ยินต่างหาก" เขามองกรอบใบหน้าที่เคยคุ้น ผมสีน้ำตาลอ่อนไหวไปตามแรงสะบัด ดวงตาโตที่คอยมองมาอยู่เสมอ จมูกเข้ารูปกับริมฝีปากที่คอยหยอดคำหวานใส่ให้เขาได้อาย
"ถ้าจีซองรับสายพี่ก็รู้ไปแล้ว ไม่ต้องโยนก้อนหินเสี่ยงให้กระจกแตกด้วย"
"โทรศัพท์หายไปไหนไม่รู้อะพี่แจมิน"
"บ๊องเอ๊ย วางไว้บนโต๊ะนั่นไง" โดนดีดหน้าผากเบาๆ ไปทีก่อนมือเรียวจะชี้ไปยังโต๊ะเขียนหนังสือ...
"ของวางเต็มโต๊ะจนมองไม่เห็นโทรศัพท์ด้วยซ้ำปะ พี่แจมินตาดีเองต่างหาก" ก่อนแก้มจะโดนจมูกโด่งนั่นฝังพร้อมสูดหายใจแรงจนเหมือนจะดูดติดไปด้วย
"มันเขี้ยว รู้ว่าโต๊ะรกก็ไม่เก็บ ตั้งแต่เด็กยันอายุสิบหกแล้ว" จีซองหันมองค้อนน้อยๆ แล้วใครกันตั้งแต่เด็กไม่ยอมเลิกบ่นเรื่องเดิมๆ สักที
"พี่บ่นเรื่องเดิมๆ เพราะเราทำแบบเดิมต่างหาก ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย" นาแจมินตอบกลับเด็กในอ้อมกอดโดยที่ปาร์คจีซองไม่ต้องพูดอะไรสักคำ อยู่กันมากี่ปี แค่สายตาที่ส่งมาก็รู้แล้วว่าหมายความถึงอะไร
ภาพในความทรงจำของนาแจมิน เขายังจำเด็กผมสีดำ ตาขีดที่มองยังไงก็เหมือนลูกเจี๊ยบนั่นได้อยู่เลย บ้านของเราอยู่ห่างกันแค่สองหลังคุณแม่เลยให้เขายกขนมไปต้อนรับเพื่อนบ้านคนใหม่ หวังใจไว้ว่าจะเจอคุณน้าคนสวยแบบที่แม่บอกไว้ กลับกลายเป็นเด็กหน้ามุ่ยยืนต้อนรับ หากแต่พอเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมขนมดวงตานั่นกลับเป็นประกาย
"สวัสดีครับ ปาร์คจีซองครับ" นั่นเป็นคำทักทายแรกที่เขาได้รับพร้อมการค้อมศีรษะเก้าสิบองศา
"ส..."
"จีซองอา ใครมาลูก เอ้า... สวัสดีค่ะ" หญิงสาวผมยาวหน้าตาใจดีอบอุ่นตามออกมาก่อนเขาจะทันได้ตอบอะไร
"สวัสดีครับ ผมอยู่บ้านถัดไปสองหลัง คุณแม่ฝากขนมมาให้คุณน้าครับ" เขาโค้งทำความเคารพตามประเพณีก่อนจะยื่นส่งขนมให้ แต่เป็นเด็กจีซองที่ยื่นมารับขนมแทน
"ปาร์คจีซอง! ดื้อจริงลูกคนนี้ ขอโทษด้วยนะจ๊ะ... เรา..."
"แจมินครับ นาแจมิน" เขาเอ่ยตอบ
"ขอบคุณครับพี่แจมิน ผมชอบขนมโมจิมากๆ เลย ไว้มาเล่นด้วยกันบ่อยๆ นะครับ" พร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ปรากฏให้เห็น
"จีซอง แม่คุยกับพี่แจมินอยู่นะครับ ขอโทษด้วยนะจ๊ะแจมิน น้องอยู่ในวัยกำลังซน ไว้น้าจะค่อยๆ สอนเขานะ" คุณน้าบอกอย่างใจดีแต่ก็แอบเห็นแววตาดุๆ ที่ส่งให้จนเจ้าตัวเล็กยืนนิ่ง
"ไม่เป็นไรครับคุณน้า อย่าไปดุน้องเลย จีซองอายุเท่าไหร่ครับ" แจมินเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นเด็กตรงหน้าแทน อาจเพราะดวงตาที่เป็นประกายในตอนแรกที่พบกัน หรือรอยยิ้มสดใสเมื่อหยิบขนมโปรดไปไว้ในมือ แต่แจมินรู้สึกอยากรู้จักคนตรงหน้าให้มากขึ้น
"6ขวบครับ พี่แจมินล่ะ"
"8ครับ งั้นต่อไปนี้เรามาสนิทกันมากๆ ดีไหม"
ก่อนรอยยิ้มที่เขาเคยคิดว่าสดใสก่อนหน้าจะดูหมองลงทันตาเมื่อเทียบกับรอยยิ้มตอนนี้ที่ได้รับ รอยยิ้มที่เผยให้เห็นฟันซี่สวย แก้มนิ่มที่ยกขึ้นจนลามไปถึงดวงตาปิดยิบหยี น่ามองยิ่งกว่าใครที่เคยพบมา
จนตอนนี้ก็สิบปีแล้วที่แจมินมักจะปีนหน้าต่างหลังบ้านเข้ามาหาเด็กข้างบ้านคนนี้ จากตอนแรกก็ปีนมาเล่นด้วย จนกลายเป็นความเคยชินที่มักจะมานอนอยู่บนเตียงเดียวกันและกอดจีซองไว้ในอ้อมแขนจนเผลอหลับไป
"แต่วันนี้พี่มาสายนะ" จีซองเอ่ยพร้อมแก้มพองลม เขาอ่านหนังสือรอจนจะหลับอยู่แล้ว
"ให้พี่ทำรายงานบ้างนะครับ" แจมินหัวเราะและตอบกลับ
"ทำไมอะ จีซองคิดถึงพี่หรอ" เพียงแค่นั้นแก้มที่พองลมอยู่กลับกลายเป็นสีชมพู ดวงตารีเลิ่กลั่กมองซ้ายขวาคล้ายไม่รู้จะวางสายตาไว้ที่ไหนดี
"ไม่มีอะ ใครคิดถึงพี่กัน" แจมินจับปลายคางของเด็กในอ้อมกอดไว้ บังคับให้ประสานสายตา แตะริมฝีปากลงบนกลีบปากนิ่มก่อนจะถอนออก
"เด็กแถวนี้แหละพี่ว่า"
END
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in