เช้าอันสดใสของจีฮันซลกำลังเป็นไปด้วยดี วันนี้เป็นวันหยุดที่สุดแสนจะหายาก วันหยุดที่ไม่ต้องซ้อม! ฮันซลกะจะฉลองวันหยุดนี้ด้วยการทำตอนเป็นสไลม์เปื่อยๆบนเตียงทั้งวันให้หนำใจ พักผ่อนกล้ามเนื้อที่ฝึกหนักมาทั้งวัน คิดแล้วก็เอาผ้าห่มคุมโปง สร้างปราการส่วนตัวเตรียมนอนต่อทั้งๆที่ก็ยังไม่ได้ลุกขึ้นจากเตียงด้วยซ้ำ แต่ดูท่าทางฟ้าจะไม่เป็นใจให้หนุ่มปูซานเพราะจู่ๆก็มีแรงสะกิดไม่เบานักบนตัวพร้อมกับเสียงที่ฟังออกว่าเป็นของเด็กฝึกจีนที่อยู่รวมหอเดียวกัน

"พี่ฮันซล…เกิดเรื่องใหญ่แล้วอ่ะพี่"

"หะ อะไร" หนุ่มปูซานงัวเงียแต่ก็ยอมแหวกตัวออกมาจากผ้าห่มแต่ ตากลมๆกระพริบปริบๆเพื่อปรับให้เจ้ากับแสงสว่างในห้อง พอหันไปทางรุ่นน้องที่ยืนตัวโย่งอยู่ก็ต้องขมวดคิ้วงงๆ "แล้วนั่นนายเอาเด็กที่ไหนมาอุ้มอุคฮี"

อุคฮีมีสีหน้าลำบากใจก่อนจะตอบว่า "พี่เตนล์ไงพี่"

"หะ?" ฮันซลยังคงไม่เก็ต นิ้วเรียวแคะหูตัวเองเพราะคิดว่าหูเพี้ยนๆตอนเช้าอาจจะเพราะขี้หูเยอะไปก็ได้

"ก็เนี่ย พี่เตนล์" อุคฮียังคงย้ำคำเดิม ตอนนั้นเองที่ก้อนกลมๆในผ้าขนหนูสีชมพูหวานแหววเงียหน้าขึ้นมาจากซอกคอที่ซุกอยู่ ใบหน้าเด็กน้อยยังคงงัวเงียบ่งบอกว่าคงเพิ่งตื่นไม่นานแล้วหันลงมาจ้องคนบนเตียงเบลอๆ

"!!!"

จีฮันซลขยี้ตาตัวเองหลายต่อหลายรอบ ใบหน้าของเด็กน้อยที่นอนหาวหวอดๆต้องหน้าเขาอยู่นี่เรียกได้ว่าน่าฟัดเป็นที่สุด นัยน์ตาใสๆใต้เปลือกตาปรือปรอยจมูกรั้นน้อยๆ ปากจิ้มลิ้ม ที่สำคัญคือแก้มย้วยๆที่แดงปลั่งเป็นลูกมะเขือเทศ

แม้จะไม่มีหมวกสีน้ำเงินใส่อยู่แต่สำเนาถูกต้อง 100% เพราะไม่ว่าใครต่อใครพอเห็นพรีเดอันโด่งดังของเตนล์ก็คงประทับใจไม่รู้ลืม โดยเฉพาะเซทแก้มยุ้ยเซ็ทนี้

เด็กนี่คือเตนล์จริงๆนะเหรอ?!!!!