[ TRACK PLAYING --------- เผลอไป – TATTOO COLOUR ]

และช่วงเวลา ไม่รู้อะไร

ที่มากดดันให้ฉันได้เฉลยในใจไม่กล้าจะเอ่ย

ให้ฉันได้พูดไปอย่างนั้น

ไม่แปลก ..ก็เล่นกลืนเหล้าไม่คิดจะหยุดตั้งแต่หัวค่ำ

“เมาแล้วมึง กลับยัง”

“ยางงงง ..พวกมึงยังไม่ตอบกูเลยว่าความเคยชินกับความรักมันต่างกันป๊ะวะ”

คนตรงหน้าพูดดังกว่าครั้งก่อนหวังจะให้เพื่อนร่วมโต๊ะได้ยินก่อนจะยกดื่นไปอีกหนึ่งอึกใหญ่ๆ บอกเลยว่าทั้งโต๊ะ ก็อินกับคอนเสิร์ตวงโปรดตรงหน้าไม่มีใครสนใจมันนักหรอก 

 “ตูนตูนมึงไปข้างหน้ากับกูป๊ะ”  เสียงแดเนียลชวนเพื่อนอีกคนออกไปสุดมันส์จนทั้งโต๊ะเหลือแค่ผมกับมันสองคน

            โอเค กูอยู่ดูมันก็ได้  ผมมองบุ๊คอย่างปลงๆ ที่วันนี้มันเมาเหลวเป๋วไม่ใช่ว่ามันไม่เคยดื่มที่ผมรู้จักมันมาตั้งแต่มอต้นมันนี่แหละตัวการที่ทำให้ผมเกือบตายเพราะมันยุให้ผมดื่มตอนนั้นผมยังจำตอนที่ตื่นมาแล้วเห็นมันร้องไห้ขอโทษอยู่ข้างเตียงเพราะคิดว่าผมจะตายได้อยู่เลยคนแบบนี้ดูไม่น่าเมาง่ายแต่กับวันนี้มันดื่มเยอะเกินไปจริงๆ

             ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทุกทีที่มาร้านเหล่ามันเป็นอย่างนี้หรือเปล่า(อย่างที่บอกว่าผมไม่ค่อยชอบบรรยากาศเท่าไหร่ ถ้าให้นับครั้งที่เข้านี่ก็ครั้งที่สองของชีวิต)

“เชี่ย พวกมึงทิ้งกูอ๊า~”

บุ๊คมองตามสองคนนั้นที่เดินออกไปก่อนจะหันมาจิ๊จ๊ะใส่ผมแล้วยกแก้วมันดื่มต่อ

“พอก่อนมั้ยมึง”

“ยุ่ง ไอ้สัด”

“ก็ตามใจ”

ผมไม่รู้ว่ามันไปเจออะไรมา อาจจะอกหักจากน้องดาวปีหนึ่งที่คุยๆกันอยู่หรือ จับได้ว่าอดีตพี่ค่ายคนสวยหนีมันไปแต่งงาน. ยอมรับว่าขึ้นปีสามจนปีสี่มานี่เราเอาแต่เรียนเรียน เรียน แล้วก็เรียน ทำให้การคุยกันของเรามีน้อยนิด แต่ก็ไม่ได้ ทำลายความสนิทสนมลง อารมณ์ประมาณว่าต่างคนก็ต่างไปทำงานของตัวเอง

“เมื่อกี้มึงถามว่าความเคยชินกับความรักอะไรนั่นทำไมวะเจอไรมา”

“มึงตอบดิกูอยากรู้ว่าต่างมั้ย”

“โดนสาวปฏิเสธมาอะดิ๊”

“แบบเป็นห่วงเวลากลับดึกอยากส่งฝันดีไปหานี่มันความเคยชินหรือกู....

....เริ่มรักเขาแล้ววะ”

“ไม่รู้ดิ กับคนนั้นมึงสนิทมานานขนาดไหนอ่ะ”

“ก็นานพอสมควร”

“มึงก็อาจจะรัก”

“เหรอ”

“เออ มั้ง”

“เออกูคงรักเขาจริงๆแหละ”

“ไหวป๊ะมึง”

“สบ๊ายย”.  คนตรงหน้าพูดทั้งที่ตอนนี้พวงแก้มขึ้นสีแดง ทิ้งตัวไหลกองจนแทบจะรวมร่างกับเก้าอี้

*

“พวกมึงกลับกันได้แน่นะ”

“ใครว่ากูจะกลับ พวกกูจะไปต่อ” แดเนียลพูดพลางชะเง้อเตรียมโบกรถแท็กซี่

“อ่า..”

“ฝากไอ้บุ๊คด้วยแล้วกันมึง ปกติมึงก็ไปส่งมันปกติอยู่แล้วหนิ”

“เออๆ”

“แต๊งกิ้วขอรับ คุณหลวง”.

“เออไปดีมาดี”

              ล่ำลากันตรงหน้าร้านก่อนที่สองคนนั้นจะขึ้นแท็กซี่ไปหาสิ่งสำราญต่อ . ผมประคองเพื่อนตัวดีให้ขึ้นรถ ก่อนที่มันจะปิดตาหลับไประหว่างทาง

              บนสองข้างทางเวลาเกือบเที่ยงคืนตอนนี้เงียบสงัดมีก็แค่แสงไฟข้างทางกับร้านข้าวต้มโต้รุ่งที่พอให้มีคนคึกคักอยู่บ้าง บนรถที่เปิดวิทยุคลื่นดังแต่คนบนรถไม่ได้ใส่ใจฟังซักเท่าไหร่

“เห้ย บุ๊ค หลับแล้วเหรอวะ”  ผมเอ่ยถามลอยๆ

“ยัง”  คนตรงหน้าตอบทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา

“อ่าว…”

“…”

“ถ้ามึงเป็นอะไร เล่าให้กูฟังเหมือนเมื่อก่อนก็ได้นะเว้ย”

“…”

“ถึงเดี๋ยวนี้กูก็ยุ่งๆ มึงก็ยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้คุยกัน”

“งั้นกูเล่าได้ใช่ป๊ะ”

“จัดมาเลยเพื่อน”

“กูอ่ะ แอบชอบคนๆนึงเว่ยไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่”

แอบชอบงั้นเหรอ ใครกันนะ..

“เหยดดดด ใครวะ เพื่อนในเซคเหรอ” ผมพูดไป 

“เออ ประมาณนั้นมั้ง”

“… อ่า ..เหรอๆใคร ไอ้จุ๊บ ไอ้ฟ้า ไอ้เหมี่ยว หรือใคร” ผมกล่าว

“มึงจะต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเลย”  มันตอบหน้านิ่ง

“ฮ่าฮ่า กูแซว”

“ช่างแม่งเหอะ แม่งน่าจะไม่ชอบกูหรอก”

“มึงเคยบอกความรู้สึกมึงให้เขาฟังยังอ่ะ”

“ยัง ตอนแรกกูอะคิดว่าแม่งเป็นแค่ความเคยชิน”

“อ่าฮะ”

“นานๆไป กูก็เริ่มอยากรู้ว่าเขาทำอะไรเวลาไม่เจอเขากลับบ้านดึกเขาจะปลอดภัยดีใช่ไหม กูเริ่มอยากให้เขาอยู่กับกูในวันสำคัญ”

“อ่าๆ ต่อๆ”

“แต่แม่งเสือกเนิร์ดว่ะ พอกูจะทำอะไรให้แม่งก็ไม่เคยจะรู้หรอกคือพอกูสนิทกับมันอะแม่งก็มองเป็นเรื่องธรรมดาไปหมดเลย”

ตอนนี้ผมเริ่มคิดแล้วนะว่าใครคนไหนในชั้นเรียนที่มันพูดถึงกัน

“ไม่หรอก มึงยังไม่เคยบอกมากกว่าบางทีคนนั้นอาจจะรอให้มึงบอก”

“แต่แม่งก็อาจจะไม่คิดอะไรจริงก็ได้ไง”  บุ๊คพูดทั้งที่กำลังหลับตา

“มึงอะคิดไปเอง ถ้าคิดจะทำอะไรไม่ได้มึงก็จับจูบแม่งเลยมั้ยล่ะจบๆ ได้ซีนซีรีส์เกาหลี”      ผมพูดเชิงกวนตีนเพราะไม่ได้อยากให้มันกังวลอะไรมากเอาจริงๆสมมติถ้ามันไปบอกเขาแล้วเสียใจ มันก็ยังมีเพื่อนคอยอยู่ข้างๆเพื่อนในกลุ่มน่ะเอ็นดูมันจะตาย 

โดยเฉพาะผมเนี่ยแหละที่ห่วงมันมากกว่าใครเลย

  “…”.ผมละสายตาจากทางข้างหน้าไปดูคนข้างๆ ที่นิ่งสนิท 

“อ่าว เชี่ยนี่ หลับใส่กูเฉย”

*

“มึงตื่นๆ”

“…”

“ใต้หอมึงแล้วบุ๊ค ตื่น”

คนข้างๆงัวเงียก่อนผมจะจัดการปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยของเพื่อนตัวดีแล้วก็เขย่าตัวมันนิดหน่อย นั่นทำให้ผมรู้ว่า

 มันไม่ได้หลับ 

              ในเมื่อคนข้างหันมาลืมตามองตาใสด้วยระยะห่างของใบหน้าห้าเซนติเมตรโดยประมาณไม่รู้ว่าฤทธิ์แอลกอฮอลล์หรือว่าอะไรที่ทำให้บุ๊คขยับใบหน้าเข้ามาจนชิดก่อนจะมอบจุมพิตเบาที่ริมฝีปากแบบที่ผมยังไม่ทันได้ตั้งตัว  

มึงว่าความเคยชินกับความรัก  ..  มันแตกต่างกันมากน้อยขนาดไหนวะ

.

.

กูก็เริ่มอยากรู้ว่าเขาทำอะไรเวลาไม่เจอเขากลับบ้านดึกเขาจะปลอดภัยดีใช่ไหม
.

.

กูเริ่มอยากให้เขาอยู่กับกูในวันสำคัญ

.

.

แต่แม่งเสือกเนิร์ดว่ะ พอกูจะทำอะไรให้แม่งก็ไม่เคยจะรู้หรอก

.

.

.

คือพอกูสนิทกับมันอะแม่งก็มองเป็นเรื่องธรรมดาไปหมดเลย

มึงอะคิดไปเอง ถ้าคิดจะทำอะไรไม่ได้มึงก็จับจูบแม่งเลยมั้ยล่ะจบๆ ได้ซีนซีรีส์เกาหลี

เหมือนทุกบทสนทนาที่เพิ่งผ่านไปถูกรีรันซ้ำอีกครั้งในหัวพาให้หัวใจเต้นแรง เอ่อ .. พอยิ่งคิดว่าที่มันพูดมาทั้งหมดเป็นผมยิ่งทำให้ปากผมยกยิ้มโดยอัตโนมัติ

บุ๊คมันชอบผมเรื่องจริงไม่ได้ฝันไปใช่ป๊ะวะ

แต่ไหนแต่ไร ผมกลัวการคิดไปเอง นอกจากแอลกอฮอล์การคิดไปเองนี่แหละที่ทำให้ผมเข็ดหลาบทำให้ตลอดเวลาผมจึงไม่ได้กล้าที่จะแสดงออกมากนักว่ารู้สึกดีกับมันเท่าไหร่เพราะรู้ดีว่าเปอร์เซนต์ความเป็นไปได้น้อยมาก ตอนที่ได้ข่าวว่ามันกำลังคุยกับเพื่อนผู้หญิงในเซค ดาวคณะ หรือรุ่นพี่ค่าย ผมมักจะทำให้ตัวผมเองหันไปสนใจสิ่งอื่นจนไม่ได้ยินเรื่องของบุ๊คที่ใครเขาพูดกันแต่ไม่ใช่ไม่สนใจถึงขนาดเมินมันนะ แต่มันก็ไม่ค่อยได้คุยกันนั่นแหละ และยิ่งเสียดายหนักเข้าไปใหญ่ก็ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ผมคงไม่ทำตัวห่างจากมันตั้งแต่แรกเผื่อว่าผมจะเป็นคนสังเกตใจมันได้ก่อน

“…มึงทำแบบนี้ ตามที่กูบอกเหรอ เพราะคนที่ทำให้มึงคิดมากคือกูหรือมึงแค่เมา”

“ เออ”

“ หมายถึงมึงเมา”

“หมายถึง …ก็ทั้งสองอย่าง”

“นานยัง”

“สักพัก”

“กูถามอีกที มึงทำไปแบบนี้ไม่ใช่เพราะมึงเมาแน่นะ”ผมถามก่อนที่คนข้างๆจะถอนหายใจออกมาแรงหนึ่งที

“กูทำไปเพราะกูชอบมึงถ้ามึงจะไม่ชอบกูก็ไม่เป็นไร ” บุ๊คเปิดประตูรถเดินออกไป และแน่นอนเรื่องนี้มันยังคุยกันไม่จบไม่ใช่เหรอวะ

“ คือกูถามให้แน่ใจเพราะเราแม่งก็เป็นเพื่อนกันหลายปี”

“ กูก็พยายามแยกความความเคยชินกับความรักแล้วไง”

“ แล้วมึงรู้สึกยังไงนะ ..”

“ ไอ้สัด กูไม่พูดแล้ว  เชี่ยมึงจะมาจับมือกูทำไมเนี่ย”. มันโวยวายทันทีเมื่อผมส่งมือไปประคองมันเล่นเดินเซขนาดนี้ ตอนเช้ามึงจะถึงห้องไหมล่ะ

“ มึงจะล้ม”

“กูขอเถอะ ถ้ามึงไม่รู้สึกอะไรมึงลืมเรื่องนี้ไปให้หมดเลย กูจะเป็นเพื่อนมึงเหมือนเดิม”

“เริ่มพูดเพ้อเจ้อแล้วมึง”

“เออกูมันเพ้อเจ้อ เอ่อ..แล้วกูก็สัญญาว่าจะไม่หลบหน้ามึง…”

มันพูดแค่นั้นก่อนที่ลิฟต์เปิดออกมันเดินเข้าไปก่อนจะบอกผมว่าไม่เป็นไรมันเดินไหว

ดูท่ามันก็ปนเปกันไปหมด แล้วผมก็คงไม่ปล่อยให้มันขึ้นห้องไปทั้งที่ยังไม่ได้บอกอะไรหรอก

ผมกดให้ลิฟต์เปิดอีกครั้งบุ๊คยังอยู่ที่เดิมเพราะลิฟต์ยังไม่เคลื่อนไปไหน

“กริช..”

“คือกูมีเรื่องจะบอกมึง”

“กูก็รู้สึกไม่ต่างจากมึงหรอก อย่ากังวล “

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าน่ารักของบุ๊คที่มองยังไงก็ดูออกว่าเขินซึ่งผมก็เขินไม่ต่างกัน ผมรีบก้าวเท้าขึ้นลิฟต์ไปยืนข้างๆคนขี้เขินซึ่งทำให้มันตกใจเล็กน้อย

“เข้ามาทำไม กลับบ้านไปได้แล้ว”

“กูขอเข้าห้องน้ำห้องมึงหน่อยดิ”

“อ่า..”

ผมก็ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำอะไรนักหรอกผมแค่ไม่อยากให้วันนี้จบลงไปเร็วนักมากกว่า เพราะเอาจริงๆผมก็แอบรอเวลานี้มานานเหมือนกันนี่นาวันที่จะเปลี่ยนให้เราเป็นมากกว่าเพื่อนน่ะ

END

จบแล้วจ้าฟิคสั้นๆ แบบเพื่อนกันหรือป่าวน๊าาาาา เอาจริงมันชั่ววูบจริงๆ แง เราชอบพี่บุ๊คมากๆเลย แล้วพอมาเดบิ๊วด์เป็น CUTECHEF กับพี่กริช เขาก็น่ารักมากๆ นี่คิดขึ้นได้จากสตอรี่กลับบ้านดึกๆด้วยกันเลยนะเนี่ย ใครมาอ่านหวังว่าจะชอบนะคะ 

ถ้าชอบไม่ชอบยังไงไปคอมเม้นต์ในแท็ก #ฟิคของเบค่อน ได้นะคะ

เบค่อนย่างพันเห็ด.