คือสิ่งที่นักศึกษาผู้สามารถคิดนอกกรอบได้สำเร็จเป็นครั้งแรกในรั้วมหาลัย

ของแต่ละคณะ ของรุ่นก่อนๆ 

สร้างไว้เพื่อต่อกรกับ เหล่าคณาจารย์ผู้ไร้คุณธรรม 

หรือแม้กระทั่งต่อกร กับระเบียบ ระบบที่ไม่เป็นธรรม

แน่นอนว่า ในแต่ละรุ่น จะมี "หัวกะทิ" หรือคนที่มีคุณสมบัติ

มีความรู้ ความคิด ความเข้าใจ ที่สามารถปลดปล่อยนักศึกษาคนอื่นๆ

ออกจากความไม่เป็นธรรม ได้โดยมิต้องใช้กำลัง 

สิ่งที่สืบทอดกันมา ไม่ได้มีเพียงวัฒนธรรมประเพณี 

แต่ยังมีแบบแผน ที่หลับอยู่ และจะตื่นขึ้นมาทุกครั้ง จากตัวของนักศึกษาในรุ่นนั้นๆ

ทันที เมื่อสังคมเริ่มปฏิเสธความจริง 

นักศึกษาผู้ได้ถูกรับเลือก

 ก็จะตื่นขึ้นมาพร้อมคุณสมบัติ พร้อมความสามารถที่จะโค่นล้มอำนาจชั่วได้ 

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ เรานึกถึงคดีแรกที่เจอตอนเข้ามาตึกห้าใหม่ๆ

เราแน่ใจทันที และรู้ว่า ใครคือ คิง จ็อฟฟรี่

ชายที่คอยอยู่กับเรา และบอกใบ้ ต่อสู้เคียงข้างเราอยู่เสมอ

ใช่แล้ว

ตอนนี้เรารู้แล้วว่า "เราเป็นพวกเดียวกัน" ที่ชายคนนั้นพูดถึง

มันหมายถึงอะไร 

เรารีบวิ่งขึ้นไปบนอาคารชั้นห้า เป้าหมายคืออาจารย์ ผู้เป็นคนร้าย

ชื่อของอาจารย์ท่านนั้นคือ ถวัลย์ นั้นเอง

ควับ 

เสียงอะไรบางอย่าง ตีเข้ากับอากาศ เฉี่ยวหูของเราไปจนหูเกือบอื้อ

"เฮ้ย"

เราร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะกลิ้งลงไปนอนกับพื้น 

กลุ่มคนสวมเสื้อกันฝน พร้อมดาบยาวไร้คม ยืนกระจุกกันหน้าบันได

"เราเอง เราพี่โก๊ะ ทีมเดี-"

ก่อนจะพูดจบ เราก็โดนฟาดใส่อีกที คราวนี้ โดนแขนเต็มๆ

เราร้องครางด้วยความเจ็บปวด ในใจนึกถึงสภาพของเพื่อนดาวที่เคยโดนตี

มันเจ็บขนาดนี้เลยเหรอ 

เมื่อเราดูที่มือ ปรากฏว่า มือของเราบิด ไอเฮี้************* !!!

"นี้เป็นการตัดสินใจของแอนนี่"

เพื่อนขาประจำของแอนนี่ เดินขึ้นมาตามบันได 

ดูเหมือน เธอจะพยายามบอกว่า เราเข้ามาสอดไม่เข้าเรื่อง

"บ้าแล้ว เรารู้ว่าจ็อฟฟรี่คือใคร จ็อฟฟรี่อยู่กับพวกเธอทุกคนแล้ว"

เพื่อนขาประจำของแอนนี่หัวเราะแบบถอนหายใจ เหมือนไม่เชื่อคำพูดของเรา

"ยังไงก็ตาม เราไม่ปล่อยให้พี่โก๊ะไปไหนจนกว่า แอนนี่จะเคลียเรื่องจบ"

เธอมองดูเราที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวดก่อนจะยกมือให้สัญญาณคนอื่นๆ

"เราขอขอบคุณที่ช่วยแอนนี่ แต่มันก็เป็นความผิดของพี่โก๊ะ 

ที่ต้องบังคับให้เธอทำแบบนั้น

ทุกคน!! ฟันให้มันเดินไม่ได้ !!!"

เราแทบสำลักน้ำลาย 

เราโดนผู้ก่อการร้าย กว่ายี่สิบคน ไล่ตีในห้องเรียน 

"เฮ้ย กล้องวงจรปิด กล้องวงจรปิด"

เพื่อนขาประจำของแอนนี่ หัวเราะแบบถอนหายใจอีกครั้ง

"คิดหรือไง ว่าเราจะไม่รู้เรื่องนั้น

 ผู้ก่อการร้ายน่ะ จะทำอะไรก็ได้

อย่างเช่น

 การเข้าไปยึดเทปบันทึกภาพทั้งหมด 

ด้วยการใช้กำลังไงล่ะ!!! "

แต่ เพราะแบบนั้น กลุ่มเสื้อกันฝนเลยต้องมี ราชา คอยควบคุม

คนที่มีคุณสมบัติในการวางแผน

คุณสมบัติในการรับผิดชอบ

ผู้นำ 

คนที่ถูกเลือก 

คือชายคนนั้น เท่านั้น 

"เราคือจ็อฟฟรี่ !!!"

เราตะคอกบอกทุกคนทั้งชั้นสาม ที่กำลังไล่ฟันเรา

ทุกคนหยุดชะงัก 

"ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ว่าคนที่หาข้อมูล คนที่สืบสวนอย่างเราได้

คนมีความสามารถระดับนี้ คือ ราชาของพวกเธอนั้นแหละ !!!"

แน่นอนว่า เราโกหก แต่ อย่าลืมว่า เราฝึกวิชาหลอกคนมาตั้งแต่เด็ก

มีเหรอจะพลาดในการใช้มันเพื่อเอาชีวิตรอด

"จะพูดจริง พูดเล่น ตีขาให้มันเดินไม่ได้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน"

ชิ*หาย 

เราเริ่มวิ่งต่อทันที 

หลังจากเพื่อนขาประจำของแอนนี่ตะคอกลั่นกลับมา

ดูเหมือนว่าในตอนเย็นควรจะมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

หรือแม่บ้านหลงเหลืออยู่บ้าง

แต่ไม่มีใครเหลืออยู่เลย

นี้มันเป็นการปิดประตูตีแมวอย่างเต็มรูปแบบ !

เราไม่อยากเจ็บทรมานอีกแล้ว เราหนีเอาชีวิตรอด

" โก๊ะ !!! "

เสียงที่เราคุ้นหูดังขึ้น 

เรายิ้มอย่างดีใจที่สุดในชีวิต

เพื่อนดาว !

เพื่อนดาวกำลังหนีกลุ่มเสื้อกันฝนอีกกลุ่มหนึ่งมาเช่นกัน 

แต่เพื่อนดาวมาในชุดคนไข้ และถือท่อนเหล็กอะไรบางอย่างติดตัวมาด้วย

พอเข้าใกล้จนเห็นชัด ความหวังในการเอาตัวรอดก็แทบไม่เหลือ

เพราะเพื่อนดาว วิ่งมาพร้อมสายน้ำเกลือโยงระยาง 

หลังชนหลัง

เราหยิบถังขยะออกมาป้องกันตัว

เพื่อนดาวใช้เสาน้ำเกลือมาป้องกันตัว

โพล้ง 

ทีเดียวทั้งเสาน้ำเกลือหักเป็นสองท่อน

และสายที่เสียบอยู่ตรงข้อพับตรงข้อสอกของเพื่อนดาวฉีกขาด

"อ้า"

เพื่อนดาวร้องด้วยความเจ็บปวด

 

ถังขยะในมือเราเละ บุบสลายไม่เหลือเค้าโครงเดิม

แต่เรากลับรู้สึกยินดี ที่ได้เจ็บพร้อมกับสหาย

"พอแค่นั้นแหละ"

หลังจากโดนตีไปสองสามที จนเดินไม่ได้ ขยับตัวไม่ออก

แอนนี่ก็ลงมาจากบันไดชั้นสี่ หยุดการตีที่ได้เหตุผล 

เพื่อนดาวที่สภาพแย่อยู่แล้ว ก็แย่เข้าไปอีก

แอนนี่หยุดต่อหน้าเพื่อนดาว

เธอแสดงสีหน้าไม่พอใจสุดๆ

"ในสภาพแบบนั้น ทำไมถึงกล้ากลับมาเหยียบที่นี้อีกคะ"

เพื่อนดาวพยุงตัวขึ้นมานั่งพิงระเบียงอาคาร

คว้าไม้ขีด จุดปลายบุหรี่ของตัวเอง แล้วสูดควันเข้าปอด

ก่อนจะปล่อยออกมา 

เป็นช่วงที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง ทุกคนต่างเฝ้ารอคำตอบ

"งานนี้ มันไม่ใช่หน้าที่รับผิดชอบของพวกเธอน่ะสิ"

ใช่แล้ว สิ่งที่เราไม่แน่ใจจนถึงเดี่ยวนี้

คือฝ่ายที่เพื่อนดาวเลือกยืน

ทำไมต้องเป็นสายให้กับเหล่ารุ่นพี่โดยไม่หวังผลตอบแทน

ความเป็นไปได้เดียวเมื่อเทียบกับกิจกรรมของเราและเพื่อนดาวที่ผ่านมา

มันพูดได้คำเดียวคือ

เพื่อนดาวกลับมาเพื่อรับผิดชอบ พวกพ้องของตัวเอง

"กลุ่มเสื้อกันฝน"

ในฐานะ

"คิง จ็อฟฟรี่"

และข้อความที่อยู่บนตึกชั้นบนสุดของชั้นห้า

คือข้อความของคนที่รู้ตัวจริงของเพื่อนดาว

และมอบคำใบ้ เป็นข้อความภาษาอังกฤษ ให้กับเพื่อนดาว

เป็นอัลฟาเบท แทน ตัวเลข 

ไอดีที่แท้จริงคือ รหัสที่อยู่ในตัวอักษรของข้อความ

เมื่อล็อกอินเข้าไป ก็จะพบกับ ข้อมูล ข่าวสาร

ที่เพื่อนดาว ต้องการทราบ ในการหาตัวคนร้าย ที่อยู่เบื้องหลัง

เป็นผู้สนับสนุนระบบรับน้อง

เพื่อนดาว คือ "คานอำนาจ" ของคณะศิลปะ

เพราะเราดันเห็นประวัติการแชทของเพื่อนดาว

กับใครบางคน ที่แอคเค้าท์ถูกยุบไปเสียก่อน

แต่เรายังพอเห็นคำพูดคำจา จากฝั่งเพื่อนดาว

ทำให้เราเดาได้ทันทีว่า

คนอีกคน ที่อยู่ในกลุ่ม Facebook ซึ่งช่วยสร้างเงื่อนไขในการสร้างกลุ่ม 

"เสื้อกันฝน" ก็คือคนคนเดียวกันกับคนในแชทของ Facebook เพื่อนดาว

(เพราะการจะสร้างกลุ่ม ต้องมีสองคนขึ้นไป)

ดูเหมือน เพื่อนดาวจะมีเหตุผล ที่จำต้องหายตัวไปจากกลุ่ม

แล้วกลับมา เพื่อสืบสวนอย่าลับๆด้วยตัวเองเพียงลำพัง

ในที่สุด 

ก็ถึงเวลาที่ ราชาจะกลับมานั่งบัลลังก์ เป็นคานอำนาจ

โต้ตอบสังคมที่ปฏิเสธความจริงเสียที

คำสั่งแรกของเพื่อนดาว ต่อ สมาชิกเสื้อกันฝน

(กองทัพต้องเดินด้วยท้องนี้เอง ล้ำลึกจริงๆ นับถือๆ)

.

.

.

ขอบคุณที่ติดตามงับ

(เราหวังว่าคงไม่มีคนรู้จักมาอ่านเข้า มันต้องรู้แน่เลยว่าเป็นเรา)