" ว่าไงนะ อ้อเปล่า ผมไม่ใช่คนปิดกั้นคุณก็รู้ " เขาพูด

เรานั่งกันอยู่ในห้องครัว บนโต๊ะกินข้าวที่มีแต่ชุดชาและที่เขี่ยบุหรี่ ควันจางๆถูกพ่นออกมาพร้อมคำพูดที่เกือบจะฟังไม่ได้ศัพท์ ลอยไปทางซ้ายทีขวาทีตามมือไม้ที่เขาทำท่าทางประกอบ

ใครๆก็รู้ว่าการอยู่ร่วมกับเขาไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าการปฏิเสธเขานั้นยากยิ่งกว่า

มีพลังบางอย่างแผ่ออกมาเวลาที่เขาเสียสติ ท่ามกลางพายุและเปลวเพลิงคุณแค่อยากจะจ้องมองมันอยู่อย่างนั้น

" เกือบทุกครั้งผมเข้าหาผู้คนก่อนด้วยซ้ำ รวมถึงคุณด้วย "

เขาอัดนิโคตินเข้าปอด พยายามไม่สบสายตาฉันผู้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก่อนจะพล่ามสิ่งต่างๆต่อด้วยความสับสนที่ทวีคูณ

" เพราะงั้นเลิกพูดเหมือนกับว่าปัญหามันอยู่ที่ผมสักที คุณอยากรู้อะไรผมก็จะบอก ที่พล่ามอยู่นี่มันยังไม่ชัดหรือไง คือไม่ ผมหมายถึงว่า คุณอ่านความคิดผมหรือรับรู้ทุกอย่างในชีวิตผมได้ตามสบาย แต่ผมไม่อยากรู้ความคิดของคุณ ผมไม่อยากฟังว่าคุณจะพูดอะไร ไม่อยากรู้ว่าคุณจะทำอะไร ถ้าทั้งหมดนั่นมันเกี่ยวกับผม ผมไม่อยากรับรู้ และทุกวันนี้คุณรู้มากไปแล้วด้วยซ้ำ ผมนี่มันโง่จริงๆ คือหมายถึง แม่งเอ้ย! ปัญหามันอยู่ที่ผมเองนั่นแหละ และเราก็ไม่น่ามารู้จักกันตั้งแต่แรก "

เก้าอี้ล้มตึง เศษซากบุหรี่กระจัดกระจาย

ฉันยกแก้วชาจรดริมฝีปาก มองแผ่นหลังที่เดินลัดประตู

นั่งนิ่งอยู่แบบนั้นเพราะสุดท้ายยังไงเขาก็จะกลับมาอยู่ที่เดิม

.

.

.

.

the one - jorja smith