ขอเริ่มเล่าเรื่องของเราก่อนเลยนะคะ เราเป็นคนไม่เอาไหนคนหนึ่งที่นอกจากจะไม่มีคนมาสนใจแล้วยังมีคนสบประมาทมาตั้งแต่เล็กจนโต คำว่าประสบความสำเร็จไม่เคยมีอยู่ในสมองน้อยๆของเราเลย แถมคนรอบข้างก็มองว่าเราเป็นคนที่ไม่มีความสามารถ และไม่อาจทำอะไรได้ดี จนกระทั้งวันนี้คนเหล่านั้นก็คิดเช่นนั้นอยู่....

แต่ว่าความจริงแล้วเราเป็นคนหนึ่งที่กระหายในความสำเร็จอย่างยิ่ง และเพราะเหตุนี้ จึงได้ตัดสินใจเดินทางครั้งใหญ่ และยาวนานเพื่อเปลี่ยนแปลงตนเอง 

เพราะเคยมีคนบอกว่า คนเราไม่อาจเปลี่ยนแปลงคนรอบข้างได้ แต่เราสามารถเปลี่ยนตอนเองได้!

และมันได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา.....

จากเด็กคนหนึ่งที่ทั้งตัวเตี้ย ผอมแห้ง ไม่มีความมั่นใจ ไม่เคยออกไปเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพัง ได้ตัดสินใจขอยืมเงินจำนวนหนึ่งจากญาติสนิท เดินทางไปประเทศญี่ปุ่นเพื่อเรียนภาษาที่ตนเองชอบ

ครั้งแรกที่ก้าวไปยังสนามบินและกำลังจะขึ้นเครื่อง ความรู้สึกตอนนั้นเรายังจำได้ดี ถามว่ากลัวไหม ขอบอกเลยว่ากลัวมาก ชีวิตนี้เพิ่งเคยออกไปอยู่นอกบ้านครั้งนั้นเป็นครั้งแรก จำได้ว่าเป็นเดือนมีนาคมช่วงวันที่ 27 ของปี 2018 เดินทางประมาณเที่ยงคืนแต่เรากลับไปถึงก่อน 4 ชั่วโมง เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจ 

แต่มันก็ไม่ง่ายเลย...

เราขึ้นบรรไดเลื่อนของสนามบินสุววรณภูมิเพื่อไปยังจุดตัวกระเป๋าก่อนจะเข้า ตม. ระหว่างนั้นครอบครัวที่มาส่งเราก็ค่อยมองส่งเราเพื่อไปยังสถานที่อันห่างไกลขึ้น แต่ทั้งที่รู้ว่าสายตาของพ่อและแม่กำลังมองขึ้นมา เรากลับไม่กล้าหันกลับมอง เพราะถ้าหันกลับไปเราคงจะร้องไห้ออกมาแน่ๆ5555

เมื่อลงจากเครื่องตอนเจ็ดโมงเช้าก็ต้องผ่านขั้นตอนเข้าประเทศญี่ปุ่น กว่าจะออกมาได้ก็เกือบเก้าโมงแล้ว แต่ถึงจะออกมาเร็วหรือออกมาช้า รถบัสที่เราต้องนั่งไปยังสถานที่ที่เราต้องอยู่อีกหนึ่งปีก็มาตอนบ่ายสองโมงอยู่ดี ซึ่งอีกนานกว่าจะได้เดินทาง 

แต่ก็เพราะต้องรออีกนาน ทำให้เรามีโอกาสได้พูดคุยกับเพื่อนร่วมเดินทาง ได้ทำความรู้จักกัน จากคนที่ไม่เคยรู้จักก็ยังพอรู้จักอยู่บ้าง และระหว่างรอยังได้เรียนรู้ด้วยว่าไปญี่ปุ่นหากไม่อยากซื้อของแพงกว่าราคาปกติ ต้องบอกเขาว่าไม่เอาถุงพลาสติดนะคะ! 

ราคาอาหาร ของใช้ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆสำหรับประเทศที่มีค่าครองชีพเป็นอันดับต้นๆของโลก 

เราไม่มีเงินขนาดนั้นจึงต้องประหยัดให้มาก นี่คือสิ่งที่เราบอกกับตนเองมากตลอดในเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา

กว่ารถจะมาเราก็รอจนรากงอก แถมนั่งรถบัสก็ยิ่งทำให้เรารากงอกหนักกว่าเดิม เพราะเดินทางกันถึง 4 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ!
เกือบทุ่มหนึ่งในที่สุดเราก็มาถึง โคฟุ จังหวัดยามานาชิ เสียที