เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Life of Internitzpym
320
  • วันนี้เป็นวันฝึกงานวันสุดท้ายที่แสนจะเหงา เพราะภาพที่คิดไว้ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยว่าฝึกงานเสร็จจะต้องไปกินเลี้ยงกับพี่ๆ ได้ภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองได้ทำในเวลา3เดือน สุดท้ายพอโควิดมันหนักมากๆ ทุกอย่างก็พังทะลายลง มีแค่คำพูดผ่านแชทไลน์เท่านั้น เสียใจและเสียดายมากๆ

    ตลอดการฝึกงานที่ผ่านมาทำให้เราจะเจอกับอุปสรรคมากมาย ตั้งแต่ที่ทำงานเก่าจนมาถึงที่ทำงานปัจจุบัน ทั้งเหนื่อยทั้งเครียดจนจัดการตัวเองไม่ได้ ถ้าไม่ได้พี่แพรและบริษัทนี้ที่เห็นถึงความตั้งใจในการทำงานของเรา เราก็คงไม่รู้จะทำยังไงต่อ พี่ๆน่ารักกันมากๆ ถึงแม้จะไม่ได้เจอกันแต่เวลาที่ได้โทรคุยในตอนที่มีปัญหา พี่ๆพูดกับเราดีมากๆ ดีกว่าที่บ้านพูดกับเราอีก มันประทับใจมากๆ พูดแล้วอยากร้องไห้555555555555555 กลายเป็นว่าอะไรบางอย่างมันแปลกไปจากที่เคยทำงานผ่านๆมา รู้สึกถึงคนที่เป็นห่วงเรา ถ้าเราทำอะไรผิดก็เตือนกันด้วยถ้อยคำที่ดี มันอบอุ่นหัวใจมากๆ ไม่มีใครเบลมเราเหมือนที่เราเคยเจอ เคยมีความคิดที่ว่าถ้าได้ทำงานกับเพื่อนร่วมงานดีๆแบบนี้ในอนาคตก็คงจะดี

    นอกจากเรื่องของการเทคแคร์แล้ว อีกสิ่งที่เรารู้สึกดีในที่ได้ทำคือการเขียนคอนเทนลงเฟสบุ๊คของบริษัท เวลาที่มีคนกดแชร์หรือมีคนทักมาสอบถามเกี่ยวกับตำแหน่งงานที่เราเพิ่งลงโปรโมทไปมันใจฟูมากๆ รู้สึกดีที่ได้เป็นตัวช่วยให้คนอื่นๆหาที่ฝึกงานได้และบริษัทก็ได้เด็กฝึกงาน เพิ่งรู้ว่าความฟินตอนได้ลูกค้ามันเป็นแบบนี้นี่เอง555555555555 หลังจากนี้คงมองภาพของคนที่ขายบริการดีขึ้นหลายเท่าเลย เพราะได้มาทำตรงนี้แล้วก็รู้ว่ามันเหนื่อย เหนื่อยแต่สนุก

    หลังจากนี้ก็จะต้องกลับไปเรียนอีกปีนึง แล้วก็จบมาหางานทำ ชีวิตมันผ่านไปเร็วกว่าที่คิดมากๆ ยังจำวันที่ดีใจตอนแอดติดวรรณเด็กได้เลย วันนั้นมันเป็นวันที่มีความสุขมากๆ จนตอนนี้ใกล้จะเรียนจบแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากช่วงเวลาหนึ่งเลยล่ะ
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in