สิ่งที่เจ็บปวดหลังการสูญเสียคืออะไรกันนะ? ความรู้สึกเหงา? อ้างว้าง? โดดเดี่ยวที่ต้องเผชิญ? สำหรับคนอื่นๆ ฉันไม่รู้ แต่สำหรับตัวฉัน สิ่งที่ทรมานที่สุดหลังผ่านการสูญเสียไปก็คือ 'การที่เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป' ต่างหากล่ะ 

เราค้นพบว่าต่อให้ตัวเองจะกำลังเสียใจแค่ไหน ทรมานมากมายอย่างไร ร่างกายของเราก็ยังต้องการสารอาหาร ต้องการการพักผ่อน ทั้งที่หัวใจเราไม่ได้ปรารถนาเลยแม้แต่น้อย จิตใจของฉันหลังวันที่จากลากับเธอมันพังยับเยิบไปหมด อันที่จริงฉันไม่อยากจะดื่ม จะกิน จะนอน หรืออะไรอีกต่อไปแล้วด้วยซ้ำ ถ้าถามว่าอยากตามเธอไปมั้ย...มันก็คงยากที่จะปฎิเสธว่าไม่ 

ไม่มีใครเข้าใจว่าฉันสูญเสียอะไร ก็แค่ 'เธอ' คนเดียวไม่ใช่หรือ? นั่นสินะ ในสายตาคนอื่นมันก็แค่นั้นแหละ 

แต่เธอคนนั้นก็แค่ดันบังเอิญเป็นคนสำคัญมากในชีวิตก็เท่านั้นเอง ตั้งแต่เด็กยันโตฉันเป็นเด็กมีปัญหากับการใช้ชีวิตในสังคม เด็กที่เป็นหนึ่งในเหยื่อของการโดน Bully ตอนสมัยอายุได้เลขสิบต้นๆ เองมั้ง ที่เริ่มโดนปฎิเสธจากเพื่อนร่วมชั้นด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีใครบอก ตลอดเวลานับปีที่ต้องอยู่เพียงลำพัง ไม่มีใครสามารถแก้ปัญหานี้ให้กับฉันได้ พ่อแม่ที่มองว่ามันเป็นเพียงปัญหาของเด็กไร้สาระ หรือการแก้ปัญหาด้วยการบอกครู แล้วให้ครูมาบอกในชั้นเพื่อให้โดนแกล้งหนักไปอีก ใครหลายคนอาจมองว่ามันก็แค่เล็กน้อยนะ แต่สำหรับเด็กที่มีชีวิตสดใสคนหนึ่งต้องมาพบกับอะไรก็ไม่รู้ที่เธอไม่อาจเข้าใจ ถูกทิ้งอยู่เพียงลำพังในโลกที่ปฎิเสธตัวตนเธอ ครอบครัวที่หันหลังให้ เพื่อนพ้องที่ไม่มี ฉันกลายเป็นเด็กที่ทำได้เพียงนั่งร้องไห้โดยไม่อาจทำอะไรได้เลย

เธอน่ะขี้โกง

แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็จะมีชีวิตต่อไป เผื่อส่วนของเธอ เผื่อว่าเธอจะสบายใจขึ้นถ้าเห็นฉันยิ้มได้