เพราะฉันอยากให้เธอได้รู้ว่าชีวิตของฉันจะเป็นเช่นไรต่อหลังจากวันที่เธอไม่อยู่ ถึงจะจดบันทึกมันขึ้นมา

และหวังว่าเธอจะไม่ต้องห่วงฉันอีกแล้วนะ

ตอนที่เราตัดสินใจกดสมัครเว็บไซต์นี้และเริ่มเขียนเรื่องราวที่ไม่อาจบอกกล่าวเป็นคำพูดให้คนรอบตัวฟังได้ มันคือจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง วันนี้ วินาทีนี้ ช่วงเวลาตีสี่ครึ่งที่เงียบสงบ มีเพียงสิ่งหนึ่งที่ไม่อาจสงบลงได้ในค่ำคืนนี้ก็คือตัวเรา...ตัวเราที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งตัวเอง

เพราะอะไรก็แล้วแต่ บันทึกเล่มนี้เราตัดสินใจเขียนมันขึ้นมาเพียงเพราะอยากระบาย อยากเล่า อยากบอกความรู้สึกในใจ คิดว่าการถ่ายทอดผ่านตัวอักษรนั้นมันสามารถแสดงถึงความรู้สึกได้มากกว่าคำพูดเสียอีก ใครก็ตามที่กำลังอ่านบันทึกนี้อยู่ ขอบคุณที่อุตส่าห์เดินผ่านมา :) 

'บันทึกของฉันในวันที่ไม่มีเธอ' 

'เธอ' ในที่นี้ของเราไม่ได้หมายถึงคนรัก ครอบครัว ญาติ เพื่อน หรือใครเลยสักคน บอกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นสิ่งมีชีวิตหรืออะไร เราคิดว่าการไม่บอก เป็นเรื่องที่ดีนะ ไม่ได้อยากให้ใครต้องมารับรู้ว่าเราสูญเสียอะไรไป รู้แค่ว่าเป็นเธอก็พอแล้ว 

#วันแรกที่ฉันไม่มีเธอ

ไม่มีใครรู้ว่าวันที่เราจะสูญเสียคนข้างกายอันแสนสำคัญไป ไม่มีใครบอกกล่าว ไม่มีลางสังหรณ์ ไม่มีแม้กระทั่งคำสุดท้ายซึ่งๆ ที่ได้บอกลา 

วันสุดท้ายที่เราได้อยู่ด้วยกัน มันก็เป็นเพียงแค่วันธรรมดาวันหนึ่ง ฉันไม่เคยรู้เลยว่านาฬิกากำลังนับถอยหลังถึงจุดจบ ไม่สิ แม้กระทั่งช่วงวินาทีสุดท้ายที่เธอยังมีลมหายใจ ฉันก็ไม่ได้ิอยู่เคียงข้างเธอ

ตลอดทั้งวันนั้นฉันยังสนุกสนานเหมือนเดิม หัวเราะเฮฮา เพื่อนรักมาเที่ยวบ้าน เราเล่นเกมด้วยกัน ออกไปหาอะไรกินด้วยกัน ฉันยังอยู่กับเธอเสมอเช่นเดิม วันที่แสนธรรมดาในชีวิตปกติที่ดูเรียบง่ายของฉันผ่านไปอย่างสงบสุข คืนวันนั้นฉันเจอซีรี่ย์จีนเรื่องหนึ่งที่น่าดู นอนดูมันจนเกือบสว่าง ประมาณตีห้าล่ะมั้ง นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันยังเห็นเธออยู่ข้างกันอยู่ คำพูดสุดท้ายของฉันที่พูดกับเธอคือคำสัญญาเล็กๆ น้อยๆ ง่ายๆ ที่ฉันไม่เคยรู้เลยว่าจะไม่มีวันได้ทำมันอีกแล้ว 

แล้วเวลาที่จุดจบมาถึงมันก็ช่างเงียบงัน 

11 นาฬิกาวันถัดมา ไม่สิ เพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังจากคำพูดสุดท้ายของฉันกับเธอ ฉันก็ถูกปลุกด้วยประโยคที่ว่า เธอนั้นไม่หายใจแล้ว...

วินาทีนั้นเหมือนทุกเสียงในโลกใบนี้เงียบลงไป แม้กระทั่งเสียงร้องของตัวเองฉันก็ไม่ได้ยิน ไม่ได้ยินว่าใครกำลังพูดอะไรอยู่ ขาทั้งสองข้างวิ่งออกไปหาร่างของเธอที่นอนนิ่งไร้ชีวิต ตอนที่สองมือของฉันกอดร่างของเธอเอาไว้ในอ้อมแขน มันเกินจะบรรยาย ฉันคิดอะไรไม่ออก สิ่งเดียวที่รู้ในตอนนั้นคือฉันสูญเสียเธอไปแล้ว

ร่างกายที่เคยอบอุ่นของเธอกำลังเย็นลงเรื่อยๆ ฉากในหนังที่มักจะเห็นจนชินตา แต่พอมาเป็นตัวเอกของฉากนั้นฉันกลับรู้สึกกลัวจนบอกไม่ถูก เหมือนว่าร่างที่อยู่ในแขนฉันไม่มีกระดูกสักชิ้น ไม่มีแรงโน้มถ่วง ฉันประคองเธอให้ซบอกตัวเองอย่างที่ชอบทำไม่ได้ คอและหัวของเธอมันเอาแต่ตกลงไปบนพื้น ทุกอย่างมันดูน่ากลัวไปหมด สองแขนของฉันพยายามที่กอดเธอเอาไว้ให้แน่นเท่าที่แรงในตอนนั้นจะมี ปากฉันพร่ำบอกคำสองคำซ้ำไปซ้ำมา ราวกับอยากให้เป็นคำพูดสุดท้ายที่หวังว่าเธอจะได้ยิน

ขอโทษที่ไม่อาจดูแลเธอให้ดีที่สุด ขอโทษที่สนใจการเล่นเกม สนใจอย่างอื่นมากกว่าเธอ ขอโทษที่ไม่อยู่ด้วยกันให้มากเท่าที่ควร รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังป่วยเป็นโรคที่มันรักษาได้อยาก ใครหลายคนก็บอกว่าเธอไม่มีทางมีชีวิตอยู่ได้เกินกว่าสองเดือนหลังจากรู้ว่าเธอป่วย แต่เธอก็ยังทนเจ็บปวดกับบาดแผลเหล่านั้นเพียงลำพังในตอนที่ฉันไม่อาจกลับไปหาเธอได้ เป็นเวลานานนับครึ่งปีกว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง ทั้งที่เธอรอจะได้พบฉันแค่อีกครั้ง แค่เพียงอีกครั้ง อดทนมาเพื่อเจอกันอีกครั้ง แต่ฉันกลับชะล่าใจ ตอนที่ได้เจอเธอ ฉันแอบคิดโล่งใจเข้าข้างตัวเองไปว่าไม่เป็นไรหรอก...เธอคงยังไม่เป็นอะไร ยังอยู่ได้นานกว่านี้ แม้ความจริงจะอยู่ตรงหน้าแต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น ทั้งที่เธอไม่ไหวแล้ว แต่ฉันไม่รู้อะไรเลย...

ฉันช่วยเธอไว้ไม่ได้เอง ขอโทษนะ ทั้งที่น่าจะช่วยเธอได้แท้ๆ แต่กลับทำไม่ได้ เคยคิดว่าถ้ามีเงินล่ะก็คงจะช่วยปัดเป่าโรคร้ายได้ แต่กระทั่งเงินในตอนนั้นก็ยังไม่มีพอจะช่วยเธอ ขอโทษที่ปล่อยให้เธอรอมาตลอด ขอโทษที่ทำให้เธอต้องทรมาน ฉันพูดเหตุผลของคำว่า "ขอโทษ" ซ้ำไปซ้ำมาขณะที่กอดร่างอันเย็นชืดของเธอเอาไว้ พร่ำบอกทุกอย่างที่อยู่ในใจให้กับเธอที่ไม่อาจรับรู้คำพูดเหล่านั้นได้อีกแล้ว

อีกหนึ่งคำพูดที่ฉันพูดกับเธอซ้ำๆ เสมอมา คำพูดที่ดูสั้นไร้ความหมายแต่กลับสามารถแทนสิ่งที่อยู่ในใจฉันทั้งหมดได้เพียงคำพูดสั้นๆ นี้ สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากบอกเธอคือขอบคุณนะ ขอบคุณที่คอยอยู่เคียงข้างฉันเสมอมา ขอบคุณที่ยอมให้ฉันกอดแล้วร้องไห้เวลาเศร้าใจ ในโลกที่คนทั้งโลกไม่เคยรู้ถึงความเสียใจที่ฉันมี เธอเป็นเพียงคนเดียวที่รับรู้มันและเข้ามากอดกัน ขอบคุณจริงๆ ที่ในวันนั้นฉันได้พบเธอ ขอบคุณที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน ขอบคุณที่รักฉันและทำให้ฉันได้รักเธอ ขอบคุณนะ...

คำสองคำที่พร่ำบอกพร้อมกับเสียงร้องไห้ที่ดูเหมือนจะไม่มีวันหยุดลงดังก้องไปทั่วบ้านหลังหนึ่ง คนรอบข้างยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น ฉันไม่รู้อะไรเลย จำไม่ได้ว่าใครพูดอะไรบ้าง จำได้เพียงสัมผัสสุดท้ายของเธอในอ้อมกอดฉัน เสียงร้องไห้ของตัวเอง คำพูดที่ฉันอยากบอกเธอ นั่นคือทั้งหมดในวันนั้นที่ฉันจำได้ ความทรงจำสุดท้ายของเราสองคน

หลังจากนั้นฉันก็ต้องบอกลาเธออย่างแท้จริง บอกลาทั้งจิตใจก็แล้ว ร่างกายก็เช่นกัน ฉันตัดสินใจฝังเธอเอาไว้ตามคำพูดของผู้ใหญ่ ก่อนที่จะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวใต้ความมืดมิดนั้น ผ้าพันคอสีน้ำเงินผืนหนึ่งที่ฉันไม่อาจถักเสร็จดีถูกใช้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะมอบให้เธอ มันไม่ได้มีไว้เพื่อเธอแต่แรกหรอก แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำมาจากความรู้สึกทั้งหมด ทำเองด้วยสองมือของฉัน ดังนั้นฉันคิดว่าอย่างน้อยก็อยากมีอะไรสักอย่างที่ฉันทำ อะไรสักอย่างที่ฉันจะมอบให้เธอได้เป็นครั้งสุดท้าย 

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันบอกกับเธอ

จากนี้ไปชีวิตของฉันคงไม่สวยงามเหมือนกับตอนที่มีเธออยู่อีกแล้ว แต่ฉันจะคอยบอกเธอเสมอว่าเป็นอย่างไรบ้าง แม้ว่าเธออาจจะไม่ได้ยินคำพูดของฉันอีกก็ตาม ไม่รู้สินะ ถ้าหากเธอได้ยินก็คงจะดี หรือหากวันที่ฉันจะได้พบเธออีกครั้งมาถึงก็คงดี กว่าจะถึงตอนนั้นฉันจะใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ เก็บเกี่ยวเรื่องราวและความทรงจำทุกอย่าง ทั้งสุขและทุกข์ในช่วงเวลาที่ไม่มีเธอเอาไว้ จะจำให้ได้ทุกเรื่องเลยนะ ...แล้ว...เอาไว้วันใดที่ฉันได้เจอเธอ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง ถ้าถึงตอนนั้นเมื่อไหร่ ช่วยฟังฉันอีกสักครั้งด้วยนะ...