04 : heal

ดาดฟ้ามีอากาศยะเยือก
สายลมหนาวลูบไล้แก้มนิ่มให้ขึ้นสีชาด
ผมวางศีรษะลงที่ตักของอีกฝ่าย เจ้าตัวนิ่งเงียบ ไม่ได้ว่าอะไร
สายตาจับจ้องไปที่มิน ยุกกิที่กำลังถูฝ่ามือหยาบอย่างน่าเอ็นดู

ร่องรอยความเจ็บปวดประทับอยู่ทั่วแขนเล็กๆ
ราวมันกับจะกัดกินเขา ราวกับมันจะยันรากลึก

“แผลนั้น ได้มายังไงเหรอ?” ผมถาม
“งานพิเศษน่ะ”
ยุกกิขบฟันเข้าที่แซนวิชหมูแฮม

01.

“คงเจ็บแย่”
ปาร์ค จิมินที่นอนหนุนตักผม เกยหน้าหวาน
เขาเอื้อมมือมาสัมผัสต้นแขนเปื้อนรอยแผล
แผ่วเบาราวกับกลัวจะแตกหัก

“ฟู”
ลมอุ่นจากริมฝีปากจิมิน กระทบเข้าที่บาดแผลของผม
สัมผัสวูบวาบ ชวนจั๊กจี้

“หายเจ็บแล้วนะ”
จิมินแอบจุมพิตที่ฝ่ามือ ก่อนจะแนบมันเข้ากับแก้มสีฝาด
ผมรู้สึกเหมือนที่มีน้ำเดือดอยู่บนใบหน้า
แก้มทั้งสองข้างถูกทำให้สุก

02.