12 : ลายมือ

ช่วงเวลากับคุณช่างแสนสั้น
ผมคาดหวังให้มันยาวนานกว่านี้สักหน่อย
ให้ยายนานกว่าฤดูใบไม้ร่วงอันเย็นเฉียบนี้

ผมนอนเคียงข้างยุกกิที่มีแต่ลมหายใจร้อนระอุ
ฟูเก่ามีแต่รอยขาดจนปุยนุ่นล้นทะลักออกมา

พระอาทิตย์หนีไปเสียแล้ว ความหนาวเหน็บจึงมาเยือน
กลิ่นฝุ่นสะสมในห้องทรงสี่เหลี่ยม
ทั้งหนังสือและอัลบัมเพลง
ทั้งกระดาษโน้ตที่เขียนด้วยดินสอ
ประทับด้วยลายมือหยุกหยิกของมิน ยุกกิ
หากให้พูดตามตรงมันเหมือนเนื้อเพลง เหมือนบทกวี

ผมจ้องมองคุณตั้งแต่วันที่ดอกไม้ร่วงหล่น
ตัวคุณที่นั่งรอที่ป้ายรถเมล์อยู่นั้น ถูมือไปมา
ควันน้อยๆ ที่วิ่งออกมาริมฝีปาก
คุณหันมองจ้องมองผมด้วยดวงตาใสกระจ่าง

มันทำให้ผมคิดถึงวันนั้น
ครั้งแรกที่ผมได้พบกับมิน ยุกกิ

01.