นั่นไง..คนดื้อที่ยืนยิ้มเผล่พิงเสารั้วบ้านอยู่ตรงนั้นนั่นไง

              ข้าวย่นจมูกให้คนป่วยเจ้าของบ้านที่ตอนนี้แก้มแดง ปากแดงไปด้วยพิษไข้แต่ก็ดูดีกว่าเมื่อคืนมาก แม้ผมเผ้าพี่พอยท์จะไม่เป็นทรง แต่นั่นกลับทำให้คนป่วยตรงหน้าดูดีเหลือเกินจนข้าวอดยิ้มในใจไม่ได้

             ไม่ยิ้มให้เห็นหรอก เดี๋ยวเหลิง

             คนอายุมากกว่าเงยหน้าสบตาคนตัวเล็กที่เดินหาวหวอดๆมาหาเขา คนตัวเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่กินมือไปหมดกับกางเกงขาสั้น ทำให้เขาอดส่งสายตาดุไปให้ไม่ได้

            "มันร้อน" คนตัวเล็กพูดขึ้นทันทีที่เห็นสายตาที่เขาส่งไป


            เขาเป็นห่วง แฟนเขาน่ารักน้อยเสียเมื่อไหร่ ยิ่งพอเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน ก็ยิ่งรู้ว่าป๊อปเสียยิ่งกว่าป๊อป จนเขาต้องตามไปรับ ไปส่ง ไปเฝ้าแทบทุกวัน

            เขาหวง บอกกี่ทีว่าไม่ให้ใส่ขาสั้นออกนอกบ้าน เกิดใครฉุดไปจะทำยังไง ตัวก็เล็กแค่นี้ ที่สำคัญ เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ

          ใช่.. คบกันมาสามปี ทำได้มากสุดแค่คิสมาร์กนั่นแหละ

          ก็อยากถนอม กลัวว่าจะแตกหักไปก่อน ยิ่งตัวบางขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ก็พยายามขุนแล้ว แต่กลับทำให้มีแก้มหน้าฟัดมากกว่ามีเนื้อมีหนังตามส่วนอื่นๆ

          พอยท์ ทิ้งตัวลงบนโซฟา มองคนตัวเล็กเดินไปเดินมา เก็บของในบ้านเขาอย่างคุ้นเคย มันเป็นภาพเพลินตาที่เขายินดีที่จะมีคนตัวเล็กอยู่ในสายตาตลอดไป

        "แม่จะกลับมาเมื่อไหร่"

        "อาทิตย์หน้า"

        "รอบนี้ทำไมไปนานจัง"

        "ดีแล้ว จะได้อยู่กับข้าวสองคน"

        "แม่จะอยู่หรือไม่อยู่ อ้วนก็มานอนบ้านข้าวอยู่ดี" ตากลมหันมามองค้อน ระหว่างหั่นแอปเปิ้ลใส่จานให้เขา พอยท์ลอบยิ้มเล็กๆกับสรรพนามที่ตกลงเรียกกัน เขาไม่โกรธที่คนตัวเล็กเรียกเขาว่าอ้วน เพราะเขาก็เรียกแฟนว่า เตี้ย เหมือนกัน

         "กินแอปเปิ้ลให้หมด แล้วนี่ยา ข้าวไปอาบน้ำแป๊บนึง เดี๋ยวมานั่งดูหนังเป็นเพื่อน" คนตัวเล็กวางจานผลไม้กับยาแก้ไข้ให้เขาก่อนจะหันหลังเดินขึ้นไปชั้นสอง แต่เขาคว้าข้อมือเล็กไว้ก่อน

          "อะไร"

          "ไม่มีไข้แล้... " เสียงของเขาขาดหายไปทันทีที่ร่างเล็กโน้มตัวลงมาเอาหน้าผากเนียนทาบทับหน้าผากของเขาราวกับวัดอุณหภูมิ

         "ตัวยังอุ่นอยู่เลย กินยาไป เดี๋ยวลงมา" คนตรงหน้าพูดสั้นๆแล้วหมุนตัวเดินจากไป

  

         หัวใจแทบวาย ทำไมน่ารักได้ขนาดนี้นะ..





          แอบนึกเกลียดตัวเองที่เคยเกือบจะนอกใจแฟนตัวเล็ก ด้วยการไม่ปฏิเสธความสัมพันธ์ของคนที่เข้ามา เพราะตอนนั้นเขาก็ไม่แน่ใจว่าเขาชอบผู้ชายตัวเล็กคนนี้มากน้อยแค่ไหน จนวันที่ข้าวจับได้และจะเดินจากไป เขาถึงได้รู้

         รักมากจนเทียบกับอะไรไม่ได้ซักอย่าง

         พอยท์เอนตัวตามความยาวของโซฟาห้องรับแขก แล้วใส่แว่นสายตาดูหนังที่บังเอิญเปิดเจอระหว่างรอแฟนตัวแสบอาบน้ำ จานแอปเปิ้ลพร่องไปจนเกือบหมด

  

        ก็อยากกินกับแฟนนี่นา

       "อ้วนนนน ดูหนังเรื่องนี้กัน" เสียงหวานที่ดังมาก่อนตัวทำให้เขาละความสนใจจากจอทีวีแล้วยันตัวเองขึ้นมามองเจ้าของเสียง แล้วก็ต้องลอบกลืนน้ำลายลงคอ


        ร่างเล็กในชุดเชิ้ตนอนสีขาวตัวบางที่ชายเสื้อยาวปิดไปครึ่งหน้าขาจนแทบไม่เห็นกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ เข้ากันดีกับใบหน้าหวานซึ้ง ปากเล็กสีแดงอิ่ม ตากลมที่ตอนนี้กำลังให้ความสำคัญกับแผ่นหนังที่หาเจอในห้องนอนของเขา



        พอยท์ลุกขึ้นนั่งแล้วขยับตัวให้แฟนตัวเล็กนั่งข้างๆเขา หลังจากที่ใส่แผ่นลงไปในเครื่ิองเล่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ข้าวหยิบหมอนอิงมากอดหลวมๆ แล้วจดจ่อกับหนังตรงหน้า ไหนดูหน่อย แฟนเขาเลือกหนังเรื่องอะไร

 

          ขอบคุณครับ ไอ้เหี้ย ดูหนังกับแฟนทั้งทีก็คือโรแมนติกชิบหาย พอยท์กุมหัวเล็กๆ แล้วตะโกนด่าตัวเองอย่างอึกทึก ว่ามึงซื้อมาไว้ทำไมกันนะ หนังน่ากลัวขนาดนี้ ไอ้พอยท์

         เจ้าของบ้านเอนตัวพิงพนักโซฟา แล้วมองแผ่นหลังเล็กที่กำลังจดจ่อกับหนังชนิดว่าลืมไปเลยว่าข้างๆก็มีแฟนที่ป่วยนั่งอยู่ด้วย พอยท์ค่อยๆขยับชิดติดคนตัวเล็ก ยิ่งใกล้ก็ยิ่งได้กลิ่นหอมจากสบู่กลิ่นเดียวกับที่เขาใช้ แต่แปลกจริง ทำไมเขาใช้แล้วกลับไม่หอมเหมือนที่ข้าวใช้ก็ไม่รู้



       "พี่พอยท์นั่งดีๆ" ร่างเล็กประท้วงเบาๆหลังจากที่คนข้างตัวขยับกอดเอวเขาไว้แล้วเอาจมูกสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอขาวนั้น

       "ข้าวก็ดูหนังไปดิ"

      "แล้วจะรู้เรื่องได้ไงอ่ะ"

     "ได้ดิ พี่จะนั่งเฉย ๆ ข้าวอยากตัวหอมทำไมล่ะ"

      เขาตอบแล้วส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้คนข้างๆก่อนจะทิ้งตัวอิงแอบไหล่แคบเอาไว้ พอยท์ลอบมองผิวขาวเนียนของคนข้างตัว ไหนจะขาขาวๆที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นนั้นมาอีก พอยท์ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจตัวเองแล้วนึกท่องนะโมเอาไว้ในใจ


      "พี่พอยท์อย่าเป่าคอข้าววว จะดูไหมเนี่ย" คนตัวเล็กแหวออกมา แล้วหันไปสนใจหนังต่อ

       นี่เขาชักจะงอนขึ้นมาแล้วนะ

       พอยท์คลายอ้อมกอดจากคนตัวหอม แล้วเอนตัวพิงโซฟายกมือขึ้นกอดอก

       ยังไม่สนใจอีก

      "เฮ้อออ" ลองพ่นลมหายใจแรงๆดูอีกที

      ก็ยังไม่สนใจ

     มือหนายกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด ได้เลยข้าว จำไว้เลยนะ

   "จะไปนอนแล้ว" พอยท์พูดสั้นๆแล้วลุกขึ้นยืน

 

    ได้ผล

    ร่างเล็กหันขวับขึ้นสบตาแล้วบึนปากเล็กๆน่ารักก่อนเอื้อมมือมาดึงข้อมือเขาไว้ ออกแรงกระตุกให้นั่งอยู่ด้วยกันก่อน

     อะไรของเขาเนี่ย ปกตินอนดึกจะตาย นี่พึ่งจะสี่ทุ่มเอง เขาก็ไม่อยากดูหนังนี่คนเดียวหรอกนะ



     "นั่งด้วยกันก่อนดิอ้วนนน" คนตัวเล็กลากเสียงยาว พอยท์ลอบยิ้มในใจแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆอีกที

     "ง่วงแล้ว อยากนอนกอดข้าว"

     "ป่วยแล้วงอแง.. อ้ะ" ร่างบางชะงักกับริมฝีปากร้อนฉ่าที่ทาบทับลงมากับอวัยวะเดียวกัน จากความตกใจกลับกลายเป็นความเคยชิน เขาจูบกับพี่พอยท์เป็นร้อยครั้งหรืออาจจะมากกว่าตั้งแต่คบกันด้วยซ้ำ




      แต่ครั้งนี้แปลกออกไป

     "พะ.. พี่พอยท์ อ้ะ.. "

     มันร้อนแรงและหลอมละลายกว่าทุกที

     พอยท์คลำเอารีโมทที่วางข้างของคนตัวเล็กออก จงใจลากรีโมทผ่านจุดกึ่งกลางลำตัว หน้าขาขาว ก่อนกดปิดหนังนั้นไว้

    ทั้งบ้านของเขาเงียบสนิท หากแต่มีเสียงเฉอะแฉะที่เกิดขึ้นจากรสจูบที่เริ่มทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

     พอยท์ยกตัวคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักของเขา พลางไล้มือไปกับแผ่นหลังเนียน

     "อื้อ.. พะ.. พี่พอยท์ แฮ่ก" เสียงครางหวานปนหอบหลังจากที่เขาละริมฝีปากออกจากปากบาง เขาพิจารณาใบหน้าเล็กที่ตอนนี้ตาปรอยไปด้วยความปรารถนา เช่นเดียวกับเขา มือเล็กโอบรอบคอของเขาไว้เป็นหลักยึด

     "อ้ะ พะ.. พี่พอยท์" เสียงหวานร้องขึ้นอีกครั้งหลังจากคนตรงหน้าซุกไซ้ไปตามสันกราม และซอกคอขาวมือหนาไต่ไล้ลูบเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวบาง มืออีกข้างก็ปลดกระดุมเสื้อของร่างบางทีละเม็ด จนคอเสื้อแบะกว้างไหลมาอยู่ตรงหัวไหล่เนียน

     "เชื่อใจพี่นะคนดี.. " ร่างหนากระซิบข้างหูคนบนตักเสียงแหบพร่าแล้วขบเม้มใบหูเล็ก

      "อะ.. อื้ม พะ.. พี่พอยท์ อย่าพึ่ง อ้ะ.. พะ.. อ่า" เจ้าของชื่อก้มลงดูดดึง ขบเม้มยอดอกสีอ่อน ไล้ลิ้นจนบางอย่างแข็งขึ้นมาเป็นไต แม้จะร้องอ้อนวอนปฏิเสธ แต่มือเล็กกลับขยำกลุ่มผมคนพี่แล้วแอ่นอกให้กับคนที่กำลังรังแกเขาให้กระทำการรุนแรงขึ้น

       "พะ.. พี่พอยท์ อ้ะ ระ.. แรงๆ"

        ตอนนี้ไฟของคนน้องติดแล้ว สะโพกกลมกลึงค่อยๆขยับไปมา สัมผัสเอากับความแข็งแรงของของแฟนหนุ่ม ความต้องการเริ่มพุ่งทะยาน น้ำตาของความเสียวซ่านคลอหน่วยตา

        พอยท์คิดในใจ ร่างหนาประกบปากกวาดต้อนความหวานละมุนของน้องอีกครั้ง ในขณะที่ค่อยๆไล้มืออีกข้างไปที่ขอบกางเกงขาสั้นของคนตัวเล็ก แล้วดึงรูดกางเกงขาสั้นออกไป ข้าวก็เป็นใจให้เขาโดยการยกสะโพกให้ถอดออกง่ายขึ้น

        ร่างบางมีเพียงเสื้อสีขาวที่หมิ่นเหม่ล่อแหลมประดับตัวเท่านั้น

      "อ้ะ พี่พอยท์ อ่าาา อย.. อย่าจับ" คนบนร่างผละจูบแล้วร้องเสียงหวานเมื่อมือหนากอบกุมความร้อนของจุดกึ่งกลางลำตัวของเขาไว้

      "ดะ.. ดีมั้ย" พอยท์กระซิบถามข้างหู เมื่อเขาเริ่มรูดรั้งตามความยาวของคนน้อง

      "อ่า.. ดี พะ พี่พอยท์ ดี อื้อออ" คนน้องเริ่มอยู่ไม่สุข ความอึดอัดเกิดขึ้นจนเขาแทบจะไม่ไหว รู้ตัวอีกทีก็สัมผัสได้กับความเป็นชายของคนพี่ที่แนบชิดกับของของเขาแล้ว

       ความเสียวซ่านทำให้ข้าวเริ่มอยากเดินเกมส์เอง คนตัวเล็กโน้มตัวดูดดึงริมฝีปากคนพี่อย่างเร่าร้อน ลิ้นเล็กไล้ต้อนและขบกัดลิ้นชื้นเบาๆ จนเกิดเสียงครางต่ำในลำคอพอยท์

       ร่างบางละจูบออกมาพร้อมๆกับพอยท์ที่ถอดเสื้อนอนของตัวเองแล้วโยนทิ้งไปสักมุมหนึ่งของบ้าน

      "อ่าาา ข้าว" พอยท์คำรามต่ำ เมื่อมือเล็กลูบไล้แผงอกแล้วสะกิดติ่งเนื้อที่ไวต่อความรู้สึก ก่อนทาบทับปากเล็กครอบครองยอดอกคนอายุมากกว่า ดูดเม้มแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว แต่กลับสร้างความเสียวซ่านให้คนพี่จนสมองเริ่มขาวโพลน

      มือหนาฟ่อนเฟ้นขยำขยี้สะโพกกลมบนตัก จนขึ้นรอยแดง ทุกการกระทำเรียกเสียงครางหวานออกมาจากริมฝีปากน่าหลงใหลนี้ได้เสมอ

      มืออีกข้างยังคงทำหน้าที่รูดรั้งแก่นกายคนน้องได้อย่างดีเยี่ยม จนน้ำใสๆเริ่มปริ่มในส่วนปลาย ข้าวกลายเป็นน้องน้อยตัวแดงจากความเสียวซ่านและร่องรอยที่เขาทำไว้บนตัวคนตัวเล็ก เมื่อรู้สึกว่าคนบนตักกำลังจะถึงจุดหมาย คนพี่ก็หยุดการกระทำจนคนน้องต้องลืมตาขึ้นสบอย่างขัดใจ

      "ถอดกางเกงให้หน่อยนะ" คนพี่ออกปาก ข้าวกัดริมฝีปากเบาๆ ใบหน้าเห่อร้อนจนรู้สึกได้ ก่อนค่อยๆขยับลงจากตักแกร่ง รูดดึงกางเกงนอนขาสั้นออกจากตัวคนพี่ แล้วก็ต้องเขินอายอีกครั้ง เมื่อได้รู้สึกตัวแล้วว่าคนตรงหน้าเปลือยเปล่าและเซ็กซี่มากแค่ไหน สายตาเชื่อมปรอยที่มองเขาอย่างแสนรัก ทำให้มือเล็กทรุดตัวนั่งที่พรม แทรกตัวไปที่หว่างขาคนพี่ก่อนกอบกุมแก่นกายร้อนไว้ในมือ ดึงรั้งจนสุดความยาว

       "อืมมม ข้าว ดีมาก อ่าาา ข้า.. ข้าววว อ่าา เด็กดี" พอยท์ครางต่ำไม่เป็นภาษา เขาประมาทแฟนเด็กของตัวเองมากไป

       "ข้าว ดะ เดี๋ยวข้าว" หัวใจแทบวายเมื่อโพรงปากครอบครองตัวตนของเขาแทนมือเล็ก ความอุ่นร้อนทำให้เขาแทบหลอมละลาย 

       ข้าวละเลียดไล้ปลายลิ้น ดูดดึง ขบเม้มส่วนปลายจนพอยท์ทนไม่ไหว เผลอขยับสะโพกสวนเข้าไปในโพรงปากร้อนจัดอย่างอดไม่ได้  แล้วก็เป็นพอยท์เองที่ขยับถอนตัวตนออกจากปากเล็กอย่างแสนเสียดาย 

       เขาจะอดทนให้มันไปอยู่ในที่ที่อุ่นกว่านี้


      "อ้ะ... พี่พอยท์ ขะ.. ข้าวเจ็บ" ร่างเล็กที่ถูกยกตัวขึ้นมานั่งคร่อมตักของเขาอีกครั้งร้องออกมาเมื่อนิ้วเรียวชื้นที่ปาดเจลหล่อลื่นไว้แล้วกดเข้าไปในช่องทางคับแน่น นั่นทำให้คนพี่ต้องป้อนจูบปลอบโยนคนไร้เดียงสาเพื่อเลี่ยงความสนใจ เมื่อเห็นว่าร่างเล็กเริ่มจูบตอบและขยับสะโพกเอง ก็ค่อยๆเพิ่มนิ้วมือจากหนึ่งเป็นสองและสามตามลำดับ

       "อ้ะ อ้วน.. อื้อ.. อ้วนน.. อ้าาาา" เสียงหวานครวญครางไม่หยุดเมื่อนิ้วเรียวสัมผัสกับจุดที่เร้าอารมณ์ได้อย่างดี ใบหน้าน่ารักเชิดขึ้นแล้วขยับสะโพกไปมา เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นจนผมสีน้ำตาลเปียกลู่

        เซ็กซี่จนเขาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป

        คนพี่ดึงนิ้วออกจากร่างกายคนตัวเล็ก ทำเอาข้าวเผลอตีหน้ายุ่ง ก่อนข้าวจะโดนจับนอนราบไปกับโซฟากว้าง คนพี่รูดรั้งแก่นกายของตัวเองสองสามทีก่อนจะกดมันเข้าไปยังช่องทางแคบนั้น

        สีหน้าของทั้งสองบิดเบี้ยวไปตามอารมณ์ ความคับแน่นที่เกิดขึ้นทำให้ทั้งคู่หายใจไม่ทั่วท้อง

       "ฮึก.. อ้วน.. จะ.. ข้าว.. เจ็บ.. ฮึก"

       น้ำตาคนตัวเล็กไหลเป็นทางอย่างน่าสงสาร

       "ผ่อนคลายนะคนดี" พอยท์กระซิบชิดข้างหูก่อนจูบซับน้ำตาคนน้อง ไล้เลียขบเม้มใบหู กรอบหน้า ลำคอและไหปลาร้าคู่สวย แล้วกลับมาป้อนจูบเด็กน้อยของเขาอีกครั้ง มือหนาส่งไปขยับแก่นกายของคนตัวเล็กเพื่อให้ผ่อนคลาย ช่องทางแคบเริ่มรัดตอดรัดจนคนพี่แทบจะปลดปล่อยเสียตั้งแต่ตอนนี้ หากแต่เขาต้องอดทนเพื่อให้น้องมีประสบการณ์ที่ดีกับครั้งแรกของเรา

         พอยท์เริ่มขยับสะโพกช้าๆสอดกดแก่นกายเข้าไปในช่องทางเล็กจนหมด แล้วกัดฟันไม่ขยับต่อเพื่อให้อีกคนได้ปรับตัว เอื้อมมือลูบหัวทุยคนใต้ร่างอย่างรักใคร่ พร่ำคำรักข้างหูคนตัวเล็กเพื่อลดความกังวลและเมื่อสัมผัสได้ว่าคนตัวเล็กเริ่มขยับสะโพกสวนกลับมาก็ทำให้คนพี่เริ่มขยับเร็วขึ้นจนเกิดเสียงดังไปทั่วห้องรับแขก


          “อ๊ะ..ฮะ อื้อ พะ.. พี่พอยท์ ระ.. แรง อ้ะๆๆๆ เร็ว อื้อ เร็วไป อ๊า”


           ข้าวหวีดร้องเสียงหลงเมื่อคนพี่กระแทกเข้าออกและขยับวนไปมาอย่างรวดเร็วแถมเต็มแรงจนโดนจุดกระสันของตัวเอง ร่างเล็กรู้สึกดีจนแทบจะขาดใจตาย ได้แต่สะบัดหน้าไปมาพร้อมกับครางอื้ออึงไปอย่างหวังใจว่าจะช่วยลดความเสียวซ่านแต่ร้อนแรงนี้ไปได้

            ร่างหนาเองก็แทบคลั่งจาก ช่องทางเล็กที่รัดแน่นจนเขารู้สึกปวดระคนซาบซ่าน ไม่ว่าจะกระแทกไปตรงไหน ก็ดูร่างเล็กจะให้ความร่วมมือไปเสียทุกครั้ง ยิ่งเสียงหวานๆของคนน้องก็ยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาหยุดไม่อยู่

           "อ้ะๆๆๆ พี่พอยท์ มะ.. อ่ะๆๆๆ ระ.. แรงอีกนิด ฮื่ออออ"

           เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น เสียงเฉอะแฉะจากการสัมผัสกันของริมฝีปากและเสียงร้องครางในลำคอของทั้งคู่ดังไปทั่วห้องจนไม่รู้ว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร


         “อ่า..จะเสร็จแล้วข้าว แน่นมาก อ่าาา อย่ารัดแน่นคนดี ซี๊ด..”

        มือหนาเอื้อมมากอบกุมแก่นกายคนน้องที่กำลังจวนจะปลดปล่อยในไม่ช้า ในโค้งสุดท้ายพอยท์โหมกระแทกคนน้องจนมันเข้าลึกขึ้น ทั้งสองร่างแนบชิดมากขึ้น คนน้องน้ำตาไหลอาบจากความสุขที่คนพี่ปรนเปรอให้ เขาถูกโจมตีทั้งข้างหลังและข้างหน้า จนเหมือนจะตายให้ได้

       "พะ.. พี่พอยท์ แฮ่กๆๆ อีกนิด แร.. แรงอีก อ้ะๆๆ"

       "พร้อมกันนะ"

       "ฮื่ิิอออออออออ"

         การกระทำรวดเร็วและรุนแรงในตอนสุดท้าย ทำเอาทั้งสองหายใจกระตุกก่อนปลดปล่อยสิ่งที่คั่งค้างออกมา คนน้องรู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบภายในตัวเอง

         พอยท์ช้อนตัวน้องน้อยขึ้นมานั่งคร่อมตักทั้งๆที่ตัวตนของเขายังอยู่ในตัวของคนตัวเล็ก คนพี่จูบขมับปลอบขวัญแล้วจูบย้ำๆที่ปากแดงบวมเจ่อ คนน้องลืมตาปรอยมองคนพี่แล้วซบหน้าลงที่ไหล่ลาด

        "อีกรอบนะ"

       "ฮื่อออออ ไม่เอาแล้ว จะตาย"

       "งั้นอ้อนก่อน"

       "ไม่เอาแล้ว.. อ้ะ" คนน้องเผลอหลุดครางเมื่อพอยท์แกล้งขยับสวนสะโพกเข้าไปอีกที

       "เร็วๆ อ้อนก่อน" พอยท์ยิ้ม ในใจก็แค่จะแกล้งเท่านั้นแหละ ใครจะไปต่อรอบสองลงล่ะ

       "ฮื่ออออออ พี่พอยท์ ฮึก...พี่พอยท์คะ พอก่อนน้าา เค้าง่วงแล้วค่ะ" คนน้องเบะปากเล็กๆนั้น แล้วจูบย้ำที่ปากอิ่มของเจ้าของตัก

        อ่า..

       

     "พี่พอยท์คะ..เลยหรอข้าว"

     "ห๊ะ"

     "งั้นรอบต่อไป ลงท้ายด้วยคะ ตลอดเลยนะ"

     "อึก...อ้ะๆๆ อ้ะ..พะ.. พี่พอยท์ อ๊าาาาา"

     "อ้ะๆๆๆ พี่พอยท์ มะ.. อ่ะๆๆๆ ระ.. แรงอีกนิด ฮื่ออออ"

#น้องข้าวของพี่พอยท์  

ครั้งแรกก็บะลั่กอั่กแบบนี้แหละค่ะ