เรื่องเล่าเริ่มจากวันที่ผมตีตั๋วบินลัดฟ้าท้าลมหนาว เข้าไปเหยียบดินแดนแห่งเวทมนต์

ผมถือร่มคันหนึ่งไว้ในมือซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไม เพียงเพราะเสียงใครหลาย ๆ คนลอยเข้ามากระทบโสตประสาท แล้วเหมือนจะถูกสะกดจิตว่า วันนี้ฝนจะตก พกร่ม ๆ 

          เมืองแรกที่ผมปักหมุดคือลิเวอร์พูล ขณะนั้นเป็นเวลาเที่ยงเศษ เพื่อนตัวแบนตัวจี๊ดที่ไม่เคยพบหน้ากัน ก็สะกิดให้ผมพาไปหาร้านอร่อย ๆ แน่ละ ผมไม่สามารถขัดคำขอหรือต่อต้านใด ๆ ได้ทั้งสิ้น

          มันเป็นร้านสเต็กเนื้อสัน สุกนอกนุ่มใน เสิร์ฟมาบนจานสีขาว ผมขอน้ำซุปซึ่งก็ไม่รู้ว่าทางร้านจะมีหรือเปล่า แต่แล้วผมก็ได้น้ำซุปมาในแก้วใบหนึ่ง ผมสงสัยจึงถามเขาว่า

          "มีถ้วยหรือชามไหมครับ? ถ้วยเล็กหรือใหญ่ก็ได้"

          พนักงานทำหน้าตาเลิ่กลั่ก แล้วตอบเบาปานกระซิบกลับมาว่า

          "เราไม่มีถ้วยมานานมากแล้ว เมื่อก่อนเราก็เคยมี แต่เดี๋ยวนี้ เมืองอย่างลอนดอน แมนเชสเตอร์

พวกเขาเหมาไปจนหมด"

          ผมยิ้มปลอบใจให้กับร้านอาหารในเมืองลิเวอร์พูลแล้วกล่าวกับเขาเหล่านั้นว่า

          "ทุกท่านอย่าได้กังวลไป ยังไงซะปีนี้ เราก็จะต้องมีถ้วยใช้สอยอย่างแน่นอน"

          #เห็นทีว่างานนี้ต้องดูกันยาวๆ