รักกันแต่อยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้มันเป็นแบบไหน

เมื่อก่อนเขาก็ไม่เข้าใจ แต่พอเจอกับตัวถึงได้รู้

“พี่พกผมจนเหมือนลูกแล้วเนี่ย” แทฮยอนส่งสายตาดุให้กับคนอายุน้อยกว่าที่บ่นประปอดประแปดขณะที่พาไปกินข้าว

แหม่

ตัวเองก็ไม่ได้เสียเงินยังจะพูดอีก

“เออ งั้นก็ไปเลยไป”

“โห ล้อเล่นอ่ะไม่งอนๆ” คนเป็นน้องแต่ตัวสูงกว่าคว้าไหล่คนต้วเล็กไว้ก่อนจะพากันเดินไปทางโรงอาหารคณะ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนมองอยู่

“ดงฮันไปซื้อน้ำมาดิ” ส่งกระเป๋าเงินของตัวเองให้อีกคนก่อนจะนั่งรอ

“นั่งด้วยดิ”

“ไม่ให้” แทบจะทันทีที่คนตัวสูงพูดเขาก็ตอบกลับทันที ไม่ต้องหันไปมองเขาก็จำเสียงอีกคนได้ แต่ประโยคปฏิเสธของเขาเหมือนจะไม่มีประโยชน์ในเมื่ออีกคนก็นั่งลงข้างเขาอยุ่

“ทำไมรังเกียจมากรึไง” แทฮยอนเบือนหน้าหนีก่อนจะพยายามมองหาคนที่ควรมาที่โต๊ะได้แล้ว

“พี่แทฮยอนมีอะไรป่าวครับ อ้าวพี่ฮยอนบินสวัสดีครับ” ดงฮันเดินมาก่อนทักทายอีกฝ่ายพลางถามไถ่พี่ของตัวเอง

ดงฮันรู้ว่าเขามาอยู่ข้างกายแทฮยอนเพราะอะไร

กันควอนฮยอนบินออกจากแทฮยอนให้ได้

“สวัสดีดงฮัน” ฮยอนบินเอ่ยกลับก่อนจะลอบมองคนที่เอาแต่หลบหน้าหลบตาเขา ขนาดนั่งใกล้กันขนาดนี้ยังไม่ยอมหันมามองกันเลย

“ไปเหอะไม่อยากกินแล้ว” แทฮยอนตัดสินใจลุกพรวดหยิบจานข้าวที่ยังไม่ได้แตะแม้แต่น้อยออกไปด้วย

รังเกียจกันมากหรอพี่แทฮยอน

“ทำไมพี่ต้องเลี่ยงพี่ฮยอนบินขนาดนั้นอ่ะ” แทฮยอนอยากจะตีปากคนที่ยัดพิซซ่าไว้เต็มปากแต่ยังจะพูดอีก

“ไม่อยากเจอ”

“เพราะ?”

“เพราะกูจะเลิกรักมันไม่ได้”