แทฮยอนกำลังกังวล

เข้าใกล้คำว่าวิตกจริตไปทุกมี เพราะไอเพื่อนชัวร์ที่าหูเขาทุกเช้าเย็น

ช่วงนี้ดูไม่แปลกใจสำหรับเพื่อนของเขาเท่าไหร่แล้วเมื่อเห็นเด็กมัธยมตัวโย่งมาหาเขาที่มอบ่อยๆ

ก็รู้อยู่ว่าจีบ

แต่เพื่อนเขานี่สิ

โนแทฮยอนเป็นคนขี้อาย ขี้เขิน ไม่กล้าแสดงออก ปากแข็ง

อันนี้เพื่อนเขารู้ดี

แต่ที่น่าห่วงก็คือ

“มึง”

“หืม?”

“มึงให้น้องมาเอาใจขนาดยี้มึงแคร์น้องบ้างป่าว” แทฮยอนเลิกคิ้วมองคำถามจากเพื่อนก่อนจะหันไปสนใจรายงานต่อ ฮาซองอุนถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ๆเห็นจะได้

“ระวังเหอะน้องเขาเหนื่อยเมื่อไหร่นะ”

เอ้า แช่งไปอีก

เลยไม่แปลกที่วันนี้บรรยากาศในรถจะเงียบๆจนฮยอนบินแปลกใจ

“พี่แทฮยอน”

“พี่แทฮยอนครับ”

“ตัวเล็ก/เชี่ย” คนขับยื่นหน้ามาใกล้จนคนนั่งข้างๆหลุดออกจากภวังค์ให้มาอุทานกันเต็มๆหน้า

“มีไรป่าวพี่ เหม่อเชียว”

“ไม่มี”

“บอกเหอะผมอยากฟัง” ปากบางเม้มแน่นลังเลใจว่าเขาควรจะพูดจริงๆมั้ย

“คือ”

“คือ?”

“กูเป็นคนแบบนี้มึงโอเคจริงอ่ะ”

“แบบไหนอ่ะพี่”

“ก็แบบไม่ได้ตาม ไม่ได้ใส่ใจเท่าที่มึงให้กูอ่ะ” ฮยอนบินยิ้มขำให้อีกคนจนแทฮยอนเริ่มหงุดหงิดว่าเขาคิดถูกป่าววะที่พูด

“ก็ไม่นะ” คนตัวสูงเอ่ยอย่างขำๆ สายตาที่มองค้อนมาไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้อนเท่าไหร่ เขาชอบที่แทฮยอนเป็นคนตรงๆอีกอย่างเขาก็ชอบที่ได้เอาใจใส่พี่เขา มันทำให้พี่เขานึกถึงเขาคนแรก

“ผมเอาใจเก่ง แถมเอาเก่งด้วย”

ผั้วะ

“โอยพี่”