เดี๋ยวนี้ต้องบอกเลยว่านอกจากคนแล้วก็มีสภาพอากาศนี่แหละที่ไว้ใจไม่ได้

สายฝนที่เทกระหน่ำมาไม่ปรานีเขาแม้แต่น้อยมันทำให้เขานึกน้อยใจขึ้นมาเฉยๆ

อาจารย์เลิกเลทก็ว่าโกรธแล้วเจอฝนมาซ้ำเติมอี้ก

!!!!

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดความคิดของเขาก่อนจะกดรับ

“ฮัลโหลว”

/กลับบ้านได้มั้ยครับ/ เสียงทุ้มดังขึ้นมาตามสายอยากจะหงุดหงิดมากกว่าเดิมแต่พอได้ยินประโยคต่อมาก็ชื่นใจมาบ้าง

/ให้ผมมารับมั้ยครับคุณแทฮยอน/


“น้องฮยอนบินน้ำท่วมหน้าคณะพี่ว่ะ” เมื่ออีกคนโทรมาบอกว่าถึงแล้วแต่เขาออกไปหาไม่ได้เพราะน้ำมันเอ่อล้นอยู่หน้าคณะ แค่เห็นยังรู้สึกคันเท้าสุด

/เดี๋ยวผมไปหา/

“เห้ยเดี๋ยว..” ไม่ทันได้พูดต่ออีกคนก็วางสายใส่เขาซะงั้น

คนตัวสูงเด่นสะดุดตาวิ่งมาด้วยชุดนักเรียนมัธยมปลาย ยังดีที่มีหัวคิดว่าต้องเอาร่มพกมาด้วย

“ปะพี่กลับกัน”

“กลับยังไงดู” คนตัวสูงยิ้มให้ก่อนจะหันหลังพลางย่อตัวให้

“ขี่หลังผมสิ”


“แล้วมาเป็นฮ่องกงฟุตอย่ามาโทษกันเหอะ” แทฮยอนกอดคอปล่อยให้อีกคนเดินไปเรื่อยๆ แม้ว่าตอนแรกเขาจะดื้อยังไงแต่อีกคนก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“ผมแข็งแรงอ่ะ”

“ขอให้มันจริงเหอะ”


ผมเป็นฮ่องกงฟุตอ่ะ - ไอเด็กโย่ง

แทฮยอนกลอกตากับข้อความที่ถูกส่งมา แน่นอนว่าหลังจากเลิกเรียนเขาคงต้องไปซื้อยาให้ไอเด็กที่ทำเท่เมื่อวานแน่ๆ