“อ๊ากกกก ไม่เอาแล้วไม่เอา” เสียงสั่นของคนที่คุดคู้อยู่มุมห้องไม่ได้ทำให้เขาอยากจะรู้สึกช่วยเหลือแต่อยากใด

ยิ่งอยากแกล้ง อยากรังแก

“อย่าทำอะไรผมเลยนะ” คงเพราะร้องไห้มานาน รอยน้ำตาบนใบหน้ากับเสียที่แหบพร่าเป้นเครื่องยืนยันได้ดี เขายิ้มก่อนจะก้าวเท้าไปใกล้ๆมือยาวบีบแก้มก่อนจะกระชากใ้ห้อีกคนเงยน้ามาสบตากับเขา

“ผมไม่ทำอะไรพี่หรอกครับถ้าพี่ไม่ดื้อ” เขายิ้มให้ก่อนจะกระชากแขนให้อีกคนลุกขึ้นมาแล้วทิ้งอีกคนลงบนเตียง

“อีกซักรอยตรงสะโพกน่าจะสวยนะครับ” เข็มที่คุ้นเคยพร้อมที่จะลงรอยสักที่คนตัวสูงอยากได้

ไม่มีแม้ยาชาให้

มีเพียงแค่เสียงกรีดร้องของคนที่โดนกระทำเท่านั้น

เฮือก

แทฮยอนเด้งตัวลุกมาจากเตียงนอนก่อนจะหันซ้ายหันขวา เหงื่อที่ผุดพรายไปทั่วตัวตาเล็กมองไปที่นาฬิกาก่อนจะพบว่ามันยังแค่ตีสี่อยู่

“พี่แทฮยอน?” เสียงที่แหบเป็นเอกลักษณ์ยิ่งแหบกว่าเดิมเพราะเพิ่งตื่น คนที่นอนข้างๆถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อคนตัวเล็กยังไม่นอนอีกรึไง

“ฝันร้ายอ่ะ”

“หาไรดื่มกันมั้ย” ฮยอนบินเสนอขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกคนคงนอนหลับเร็วๆนี้ไม่ได้แน่ๆก่อนจะจูงมืออีกคนออกไปห้องครัวเพื่อไปหาอะไรดื่ม

เครื่องดื่มมอลต์สองแก้วถูกชงให้หอมไปทั่วบริเวณข้างๆกับคนสองคนที่นั่งคุยกันอยู่บนโซฟาจนเช้า

“ทำไมตื่นเช้ากันอ่ะ” เสียงง่วงๆพร้อมกับแมวในอ้อมแขนเหมือนกับละเมอมากกว่าตื่นนอนจริงๆยงกุกทิ้งตัวลงข้างๆลีดเดอร์ก่อนจะเริ่มนอนได้อีกครั้ง

“มีคนล้างจานให้แล้วไปนอนกันพี่” ฮยอนบินลุกขึ้นก่อนจะคว้ามืออีกคนเข้าห้องนอนอีกครั้ง ก่อนที่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมาคนที่นอนคุดคู้อยู่บนโซฟาจะโดนคนญี่ปุ่นโวยวายว่าทำไมกินแล้วไม่ล้าง